:)
Gülüyorum... Doktorlar dedilerdi, 'gülmek' pek faydalýymýþ ruh saðlýðýna. Günde en az 30 dakika gülmesi gerekiyormuþ her kiþioðlunun. En az 30 dakika beynini sýfýrlamasý yani... Doðru aslýnda deðil mi? Hangimiz gülerken ayný zamanda bir þeyler düþünüyoruz ki? Ha eðer gülüþünüzün altýnda farklý amaçlar, kurulan planlar varsa o zaman bir þey denemez tabi ki. 5 saat de gülseniz, size 'kikirik' ya da 'þýmarýk' denmesinden baþka pek bir getirisi olacaðýný sanmam.

Bir dostum þöyle demiþti: "Ýnsanlarýn nasýl güldüklerinden kiþiliklerini, neye güldüklerinden de zeka seviyelerini anlayabilirsin." Hakikaten çok zaman doðruluðunu gördüðüm bir söz. Ancak ben þuan bundan bahsetmeyeceðim. Amacým paradoks yapmak falan da deðil yanlýþ anlaþýlmasýn. Demek istediðim þu ki, 'gülmek' gerçekten iç alemimizin, ruhumuzun ve karmaþýk yaþam hengamemizin bir ürünü. Yerli yersiz demeden çýkýp gelebilen, bazen bizi krizlere sokup zor durumda kalmamýza sebep olan, kimi zaman zorla olsa da yapmak zorunda kaldýðýmýz bir eylem de diyebiliriz. Sürrealizm dediðimiz psikanalitik kuramýn bir yansýmasý olan bu akýmda da ayný mantýk esastýr. Andre Breton'un þiirlerinde devardýr bu mutluluk, 'kikiriklik' uðraþýsý. Aslýnda Sürrealizst bir sanatçý olan dostlar bence -psikanalizciler belki kýzacak ama- insanýn doðumunda sahip olduðu eðilimlerden biri de 'gülme dürtüsü'dür. Cinsellik, saldýrganlýk ve gülme dürtüsü... Düþünün. Hepsinin yerinin ayrý olduðunu göreceksiniz.
Ama sakýn düþünürken gülmeyin ha... ;)