Kur’an, insanlarý ‘karanlýklardan nura çýkaracak bir hidayet, bir rahmet, bir müjde ve þifa’ dýr. Ýnsanlara, karþýlaþabilecekleri her konuda kendilerini kurtuluþa ulaþtýracak doðru yolu iþaret eder. Huzurun, mutluluðun, güzel bir yaþamýn bilgisi ve sýrlarý Kur’an’dadýr.

Gerçek din, Kur’an ahlâkýnýn eksiksiz yaþanmasýyla mümkündür. Bazý insanlar belirli zamanlarda Kuran ahlâkýný bazen de nefislerinin isteklerine uyarak dini yaþadýklarýný zannederler. Bu yalnýzca Allah’a ‘bir ucundan ibadet’ etmektir ve bir aldatmacadýr.

Ýnsanlardan kimi, Allah’a bir ucundan ibadet eder, eðer kendisine bir hayýr dokunursa, bununla tatmin bulur ve eðer kendisine bir fitne isabet edecek olursa yüzü üstü dönüverir. O, dünyayý kaybetmiþtir, ahireti de. Ýþte bu, apaçýk bir kayýptýr. (Hac Suresi, 11)

Bu yanlýþ inanca göre, namaz kýlmak, zekat vermek, oruç tutmak, infak etmek, sabretmek, tevekkül etmek, baðýþlayýcý olmak, muhtaçlarý koruyup kollamak ancak çýkarlarýyla çeliþmediðinde uygulanabilir. Kiþi, eðer toplumda saygýnlýk kazandýracak ve hakkýnda “ne iyi bir insan” denilecekse bu ibadetleri yapar ve güzel ahlak özellikleri sergiler. Ancak toplumdan alacaðý olumsuz bir tepki, onu bu dinî sorumluluklardan habersizmiþ gibi davranmaya yöneltir.

Söz ettiðimiz çarpýk mantýk, Allah’ýn hakkýný gereði gibi takdir edememek ve ahiretin varlýðýna da kesin bilgiyle iman etmemekten kaynaklanýr. Bu kimselerin yaþamlarýnýn bir kýsmý dine, büyük bir bölümü de dünya hayatýna ayrýlmýþtýr. Hatta ibadet etmeye, dini yaþamaya ayýrdýklarý çok az bir zaman bile kimi zaman onlara çok gelir.

Kendi dinlerini yaþayanlarýn en büyük yanýlgýlarýndan biri, tüm bu çarpýklýða ve din dýþý kurallara raðmen kendilerinin Kur’an ahlâkýný yaþadýklarýný iddia etmeleridir. Oysa gerçek din ahlâkýnýn, yaþadýklarýyla uzak-yakýn hiçbir ilgisi yoktur.

Samimi iman sahiplerinin tüm yaþamlarý, “…Þüphesiz benim namazým, ibadetlerim, dirimim ve ölümüm alemlerin Rabbi olan Allah’ýndýr.” (Enam Suresi, 162) ayeti gereði, Allah’ýn hoþnutluðuna odaklanmýþtýr. Yaþadýklarý ortam ya da yaptýklarý iþ ne olursa olsun, yalnýz Allah’ýn rýzasý için yaþarlar.

Onlarýn yaptýklarý her iþte Allah’ýn hoþnutluðu, rahmeti ve cennetini kazanma çabasý vardýr. (Öyle) Adamlar ki, ne ticaret, ne alýþ-veriþ onlarý Allah’ý zikretmekten, dosdoðru namazý kýlmaktan ve zekatý vermekten ‘tutkuya kaptýrýp alýkoymaz’; onlar, kalplerin ve gözlerin inkýlaba uðrayacaðý (dehþetten allak bullak olacaðý) günden korkarlar. (Nur Suresi, 37)

Yaþamý Allah rýzasý temeli üzerinde kurmak, toplumdaki bazý kimseler tarafýndan ‘hoþ’ görülmeyebilir. Ancak gerçek dinde kýstas, ’insanlarýn hoþnutluðu’ deðildir. Gerçek iman sahibi olan insan, çevresindeki bazý kiþilerin nefislerini rahatsýz etmemek ya da onlara hoþ görünmek adýna asla Allah’tan uzaklaþmaz. Ahirette Rabb’inin huzuruna tek baþýna çýkacaðýnýn ve dünyada yapýp ettiklerinden tek baþýna sorgulanacaðýnýn bilincindedir. Toplumdaki insanlarýn, onun yaþam tarzýndan hoþnut olup olmalarýnýn, kiþiye hiçbir þey kazandýrmayacaðý açýktýr.

Ayrýca bu din anlayýþýnýn, amaçlanan ’rahat bir yaþam’a ulaþtýrmasý da asla mümkün deðildir. Gerçek huzur ve mutluluða ancak gerçek din ahlâkýnýn yaþanmasýyla kavuþulabilir. Bu insanlarý ahiretten önce bekleyen hayat ise, "Kim de Benim zikrimden yüz çevirirse, artýk onun için sýkýntýlý bir geçim vardýr ve Biz onu kýyamet günü kör olarak haþredeceðiz." (Taha Suresi, 124) ayetindeki ifadeden anlaþýlacaðý üzere, ’sýkýntýlý bir hayat’týr.

Kur’an’a tabi olan müminler, Allah’a duyduklarý içli saygý, aþk ve korku nedeniyle, her ibadeti gönülden yerine getirmeye çaba gösterirler. Batýl gelenekleri ya da alýþkanlýklarý nedeniyle Kur’an hükümlerini göz ardý etmek, müminler için asla söz konusu olmaz. Onlar Kur’an ahlâkýný yaþamak için nefislerine deðil, Allah’ýn buyruðuna uygun olaný seçer ve dini ‘bir ucundan’ deðil, tam olarak yaþarlar. Allah’ýn Kuran’da emrettiði ve Peygamberimiz’in(sav) hayatý boyunca yaþadýðý ahlâk budur. Bu, gerçek Kur’an ahlâkýdýr; onun yoluna uyanlarýn da yaþadýklarý ahlâk budur…