ARABESK BÝZE UYMAZ



- Aç aðzýný!
Elindeki mavi makaradan kopardýðý iplik parçasýný aðzýma týkýþtýrdý:
- Isýýr. Ýkibuçuk kuruþluk aklýn var, onu da dikmeyelim.
Kopan gömlek düðmemi diktirmede ivecenlik edince, okkalý bir azarla günlük gýdamý almýþtým.
     …

Oysa, asýl sert görünümlü olan babam çok iyi davranýrdý bana. Terslese diyelim, sözlerinin içine bir övgü sýkýþtýrýr; annem gibi “Üç kuruþluk, beþ kuruþluk” gibi alçaltýcý sýfatlar kullanmaz, “Cavýr parasýyla þu kadar etmezsin“ gibi latif kýyaslamalarla atacaðý fýrçaya uygar bir eda, bir ahenk katardý. Onun bu tarzý, iþittiðim azarý hafifletir, neredeyse övgü olur, beni gururlandýrýrdý.

...

Dedim ya, babamýn bu kadarcýk hoþgörüsünün bile zerresi yoktu anamda. Baskýcý, korkulan, daha doðrusu benim týrstýðým bir insandý. Baþarýlý biri olup bu durumdan kurtulmaya çalýþabilirdim. Okumaya, araþtýrmalar yapmaya, bilgilenmeye çalýþtým. Tüm harçlýklarýmý kitaplara yatýrmaya, üstüne ödünç kitaplar bulup okumaya baþladým. Kendimi oldukça geliþtirdiðimi düþündüðümde, karþýsýna dikildim:
- Anne, ben Devgenç oldum artýk. Haberin olsun!
Anne, arasýra duyduðu bu sözü benden de duyunca çok þaþýrdý. Bir an ne diyeceðini bilemedi. Ama merak da etti; aðzýný kulaðýma dayadý, baðýra baðýra:
- Ne oldun ne oldun?
- Devgenç.
Annemin yüzünde bir tebessüm belirdi. Bu olay yýlda, taþ çatlasa üç kez olduðu için, geriye iki gülücüklümsü yüz hareketi kalmýþ oluyordu. Gülüþün ardýndan beni tepeden týrnaða süzdü:
- Bu boyla mý?
- Ne varmýþ boyumda?
- Varýndan deðil, yoðundan. Kýsa gelir.
- Onun kýsasý uzunu olmaz.      
Annem bir þey anlamasa da, onun gözünde iyi bir þey yapma olasýlýðým
olmadýðý için, kesinlikle kötü bir þey yaptýðýmý düþünüyordu. Baktým bir tokat çýkaracak, çevik davranýp soluðu iki metre ötede aldým. Sonra yüzünü kararttý durdu. Neymiþ? Onun vurduðu yerde gül bitermiþ de deðerini bilememiþim.

      ...

Bir akþam yemeði yedik, beklenmedik bir þey oldu. Annem “Yemeði yedik, üstüne birer gayve içelim.” deyip, aþodasýna yöneldi.
Çýkýp çatýnýn saçaklarýna baktým yerli yerinde. Saksýlara göz attým, düþen kalkan yok. Kendi kendime “Baþýna bir þey de düþmemiþ, acaba saðlýk durumu mu kötü” diye düþünmeden edemiyor insan.
Kahveleri içtik, içgüdüsel olarak fincanlar kapatýldý. Fal bakmaya benimkinden baþlayan annem, ününün çýktýðý kadar baðýrmaya baþladý:
- Kim buuu?
Hoppala! Az bir neþemiz vardý o da onuncu dakikanýn giriþ kapýsýnda kaldý.
- Kim kim ?
- Filcandaki sarý saçlý gancýk!
- Fincanýn içinde bayan mý var?

     ...

Benim hastalanmam da büyük sýkýntý oldu. Birden burnunda çýban çýktý; anamdan habersiz doktora gidemiyorum. Gitmek istesem de param olmuyor. Ama gitmem þart:
- Ana ben yarýn ilçeye gidip doktora görünecem.
- Nereni göstercen?
- Burnumda çýban çýktý, acýyor.
Meðer annem çaresini biliyormuþ:
- Olmaz, onun için doktora para verilmez. Senin çaren ayakyolunda türkü çýðýrmak.
- Ýyi gelir mi?
- Birebirdir.
- Hangi türkü daha etkili olur acaba? Arabesk olur mu? Þöyle, Gencebay’dan.
- Olmaz olmaz. Nori Sesigüzel, Nezihat Bayram gibi sanatçýlardan olacak.
- “Fýrat Kenarýnda Yüzen Kayýklar”ý söylesem?
- Yok, o uzak düþer. Geç eyolur. Bizim buraladan olsun; “Gaydýrýgupbak Cemile”yi çýðýr.
Burun iltihabý bir türlü geçmiyor. Helayý gazinoya çevirsem de boþ.
…

Bir gün erkenden yatýp uyudum. Rüyalara dalmýþým; orada da annem hastalanmýþ. Çare arýyoruz, bulamýyoruz. Ne müzik dünyasý kar ediyor, ne en derin hocalarýn nefesi bir gram iyileþme saðlýyor. Bunlardan çare bulmayýnca anam yüzüme dikkatlice baktý: “Memeeet” dedi “Aaa Meemeet!” Dikkat kesildim, dinliyorum. “Ey de!” dedi. “Ey ana” dedim: “Bak oðlum, hastalýklar çeþitli çeþitlidir. Kimi seninki gibi türkü ister, kimi rahmetli bubanýn hastalýðý gibi nefesi kuvvetli bir hoca. Olcak ya, benim hastalýðým da doktorluk çýkývedi gari.”

...
Bir an doktordaymýþýz. Anam muayene oluyor. Basit bir rahatsýzlýkmýþ ama, annem gidiyorum, telaþýna kapýlmýþ bir kez. Bir ara doktorun yanýnda “Ketçap Memeeet ketçap” diye baðýrdý da, “Giderken bakkaldan alýrýz” dememe fýrsat kalmadan, doktor “Çekapa gerek yok, hastalýk teþhis edildi” deyince, zaten telaþ içinde olan anam bunu “Tahlile mahlile gerek yok, yukarýya selam söyle” anladý, bütün þtahý kaçtý.
Kendisininki gibi hastalýklara önem versin diye ben de bir an anlamamýþ gibi davrandým. Sözde son nefesindeki annemin isteklerini yerine getirmeye çalýþýyordum :
- Sana türkü söyliyeyim mi anne?
- I ýhh.
- Kahve içer misin? Fal bakarýz.
- I ýhh.
- Siyasete girmek ister misin? Ensesi kalýn bir tarikat þeyhi bulayým mý?
- I ýhh.
Hiç birini istemeyince “Canýn ne isterse ondan alayým” dedim; hiçbir þey istemem anlamýnda elinin dýþýyla öte götür iþareti yaptý. Ardýndan uzunca bir “off!” çekti; “Batsýn bu dünya!” diye de ekledi.
Ama bu da olmadý ki:
- Dur anacýðým, dedim, dur. O dediðin arabeske girer. Hiç olmaz. Bu gidenliklerden olmalý, türkü olmalý. Sana bir “Devrent Deresi” asýlývereyim mi þöyle, þifa niyetine?
- !

…

Annem bundan sonra benim hastalýðýmý da ciddiye alýr herhalde, deyip, tam “Bir þeyin yokmuþ!” muþtusun vericem, uyanýverdim. Baktým yorgan yana düþmüþ; buz kesmiþim.