Kim yeniden inanabilir ki iyiye dönük deðiþeceðine hayat’ýn. Uçuþan düþlerden gelip geçiyorum her gün. Her yeni gün boðaz’ýn üzerinden geçerken ne kadar eskimiþ diyorum bu deniz bakýla bakýla. Bu evler, sahiller neler neler gördüler.


Sen bilmezsin ki benim aþkým istikrardan uzaktýr. Kýrýk dökük biçimsiz bol baþ aðrýsý nöbetlerimde unuturum sevgimi. Yaþadýðým topraðýn ve çaðýn bana çalýmý olmalý bu. Ýkiye ayrýlan herþey gibi çift biçimli görür ve severim ben de.


Büyüdük bak bu yüzden daha kolay oluyor unutmak. En çok kulaklarým hassaslaþtý, duymaya çalýþýyorlar herþeyi, ama biraz saçma bu, neden duymalýlar ki herþeyi.


Anlatýlýr gibi deðil sevdiðim. Yamalý bi’þey bu, böyle parça parça denemekler, olur mu olur olmazsa ne kaybederim ki günleri. Her giden biraz ben oluyor ama ve biraz kendini býrakýyorlar bana. Eskiden sevinçli bir yaný vardý ayrýlmanýn da, özlemek daha bir güzeldi sanki. Sümüðünü kollarýna silen mahalle arasý çocuklarý gibi ayrýlýðýn acýsýný kollarýna sile sile eskitilirdi günler, þimdi öyle deðil.


Eðer kendimizden baþkalarýnýn nedenleri, uðruna savaþýlacak kadar deðerli olmuþsa sadece bir an… ah!! Ne bahtsýz deðil mi, ne saçma bu çaðda kadýn olmak, adam olmak, ne saçma insan olmak. Ýnsan olduðunu san’mak.



Mahallenin köpeði kontes mesela, her gün mutlaka bakar adamýn gözlerinin içine, kimbilir neden böyle yanaþýr sana, biraz korkutur o da korkuyordur aslýnda koklar seni, oyun arýyor kesin yaramaz dersin. Sonra anne’ler konuþur ne hoþtur, koþtur koþtur anneler konuþur. Babalar da aðlar ama içlerine aðlar. Babalar en çok kýz’larýna aðlar, hele yolunu bulamadýysa, hele ruhu ruh bile olamadýysa.


Benim saydam adamlarým ne zaman kýmýldamasa benden çok babam aðlar, ney’e aðlar…


Bizim ülendiðimiz yýllarda ilkeler vardý, kayýptý da, hatýrla! Þimdi bacaklarýn sýðmaz ama bir zamanlar oturuyordun orada ve daha çok keyf’e gelmenin ve unutmanýn bilmem belki bir tarihi varetmenin genlerine imza atmýþ temsilini sökerken sen,, kimin þimdi senin yerine bakan gözler.



Ben bir tane Ortaçgil þarkýsý bilirim hiç siyaset kokmaz.


Çokomik günleriydi Tuðba’nýn zengin dünyasýnda kendime yer bulamazdým, altýna sýçan sýnýf arkadaþlarým da oldu ve gazoz kapaðý olaylarým vardý, en çok hikaye kitaplarýný sevdim ben ama, iþte ondan kaldým böyle hayal’perest ve hayal et ama sakýn ümit etme. Çünkü o zaman deðerleniyor borsada iþlenen bütün senetler. Para ketum yüzünü gösteriyor ve “uluslar arasý bir kefaþe” oluþunun altý çiziliyor. Bu esnada çocuklara tecavüz ediyorlar ve ben bilmem kimin adýndan kederlenirken inceden seri cinayetler, açlýklar, ölmeler…


Ve sen çýkagidersin ya asýrlar önce bir sessizlik anýnda zihnimden ben bir kadýnýn hayal kokan aþka ne kadar uzak olduðunu kavrarým ve arama’nýn anlamsýzlýðýný. Sýmsýký tutuþan iki elin ve gece gündüz sýkýntýda ya da deðilken ve stratejisiz bey’im stratejisiz tutuþan o iki elin mutlak iradelerindeki güzelliðe hayran kalýrým. Budur asýl kadýn erkek eþitliðine ilham veren ve umutlandýran bir nevi. (kesinlikle þahsýna münhasýrdýr o eski küfretmeler) iþte böyle pragmatist benim de terk eylemelerim.


Göðsüm sancýr bazý geceler böyle kalp krizi ile korku ikindisi arasýnda þey’ler. Ancak yaþanarak görülecek þey’ler.


Kýrmýzý… evet eskiden en çok kýrmýzýyý severdim renklerden þimdi hangi rengi sevdiðime karar bile veremiyorum ama umudum var bir gün hangi rengi sevdiðimi bulacaðým. Ýnsan büyüyünce bütün renkler onun olsun ama sonunda hangisi daha onundu, hangisine daha yakýndý bulsun istiyor.


En çok biriktiricileri anlamýyorum ama. Liste liste biriktirirler herþeyi kategorileri vardýr, ama hiç (kendilerini uzaktan) “ÝZLEMEZLER”. Talih talih… ýhhh!


Bugün on mayýs iki bin on, aylardýr tanýdýðým ve hiçbir sabah, öðle, akþam gazete okuduklarýna þahit olamadaðým insanlar bugün gazete okudular, bugün de kimse þiir söylemedi, þiir söylenecek gün deðildi. Kimse þarký da söylemedi kimseye, bugün birileri öldü ve haberleri geldi. Kuþlar havalandý biz bakmadýk onlara, siyaset vardý her yerde bugün ama kimse sýkýca sarýlmadý, gözlerimin içi gülmedi bugün de…

Ýþte böyle…