Soðuk bir gündü. Dalgýn, düþünceli bir adam kalabalýðýn arasýnda yavaþ adýmlarla yürürken evine yakýn bir sokakta ön ayaklarý ezilen bir yavru kedi gördü. Baþkalarý gibi geçip gitmedi oradan. Durdu ve baktý haline. Ne durumda olduðunu anladýktan sonra onu bir veterinere götürdü. Kedicik de sevimli mi sevimli. Ama acýlý ve yardým edin dercesine mahzun bakýþlý. Muayene masasýnda bir kez daha göz göze geldi minik kedi ile adam. Yaþamasýný umut ediyordu. Yaþat beni dercesine bakýyordu minik kedi de.

Onu orada gözlem altýnda býraktý ve çýkýp gitti. Henüz evine gelmeden bir haber aldý. Minik kedi ölmüþtü. Bir hüzün kapladý adamý. Adýmlarý aðýrlaþtý. Eve gitse ne olacaktý ki. Bir minik caný kurtaramamýþtý. Olmamýþtý. O cýlýz ses ve yalvaran bakýþlar geldi aklýna, hüznü arttý. Evine yaklaþtý. Nereden çýktýðýný anlayamadan, bir anda güzel bir tekir kedicik çýkýp geliverdi ve ayaklarýna sürtünmeye baþladý. Az önceki habere mi üzülsün, yoksa þu gelen ve sevgi bekleyene mi sevinsin? Bir anda kalakaldý öylece. Bir süre baktý tekire. Bu þirin tekir sanki hüznünü daðýtmak için gönderilmiþ bir armaðandý. Gülümsemeye baþladý. Onu kucaðýna alýp girdi bahçeye. Üç aylýk ya vardý ya yoktu. Bu gece demek ki seninle sohbet edeceðiz, dedi. Dinleyip mýrýldanýyordu tekir sanki anlarmýþ gibi.

Sevginin tek dili yoktu. Ýþte anlaþýyorlardý. Sevildiðini ve kabul edildiðini biliyordu sanki. Sevgi evrenseldi. Sevgi þiir gibiydi. Sevgi ilham gibiydi. Aniden gelivermiþti. Küçük tekirin en hüzünlü anýnda geliverdiði gibi. Bu kadar cilveli, nazlý olduðuna göre mutlaka diþidir diye düþündü adam. Evet, bu bir diþi kedi idi.Ona bir isim koymalýydý. Ama önce yatacaðý yeri hazýrlamalýydý. Balkonun bir köþesine serdiði kumaþ parçalarý ile ona bir yatak hazýrladý. Ve karnýný doyurdu. Mutluydu kedicik. Kuyruðunu sallayýp duruyordu. Bir kedi için mutluluk kolaydý. Bu kadarcýktý iþte. Doymuþ bir karýn ve biraz sevgi. “ Ne kadar mutlu þu an “ diye düþündü adam. Ve biz, biz insanlar mutlu olabilmek için ne çok þey bekliyoruz? Bir yandan kedinin baþýný okþarken tatlý mýrýltýlarýný dinliyordu. Bu, adamý da sakinleþtirmiþti. Kendi vücudu üzerine kývrýlarak uyumaya baþlamýþtý kedi.

Bu kediye Gecem adýný vermeliyim dedi. Hüzünlü ve mavi bir gecede gelivermiþti. Artýk onun adý Gecem idi. Gecem rüya görüyordu. Kýpýrdýyor ve bacaðý seðiriyordu. Bir yandan da kuyruðu sallanmaya devam ediyordu. Ne görüyordu acaba rüyasýnda? Çok merak etti adam. Ve bir kedinin mutluluðu bulmasýný anlatan kýsa bir hikâye geldi aklýna. Hikâye þöyle idi:

Büyük bir kedi, kuyruðu ile oynayan küçük bir kediye sormuþ: “Neden kuyruðunu kovalýyorsun? “ Yavru kedi yanýt vermiþ:” Bir kedi için en güzel þeyin mutluluk, mutluluðun da kuyruðum olduðunu öðrendim. Bu nedenle onu kovalýyorum. Yakaladýðýmda mutluluða kavuþacaðým.” Bunun üzerine yaþlý kedi þöyle demiþ: “ Gençken ben de mutluluðun kuyruðum olduðuna karar vermiþtim. Ama þunu fark ettim: Ne zaman onu kovalasam benden uzaklaþýyor, ne zaman kendi yoluma gitsem hep peþimden geliyor.”

Ýþte böyle… Mutluluk uðruna arayýþlarda iken belki de yaný baþýmýzdaki mutluluðun farkýna varamýyoruz. Ve yaþamý ýskalayýp geçiyoruz. Mutluluk uzaðýmýzda olmayabilir. Yeter ki geldiðinde ve kapýyý çaldýðýnda onu duyup kapýyý açabilelim. Ve yüzümüzdeki en masum gülüþümüzle onu içeriye buyur edebilelim. Mutluluðu hepimiz hak ediyoruz elbette. Mutlu olanlardan ve mutlu edenlerden olabilmeniz dileðiyle. Mutluluk kapýyý çaldýðýnda açýn lütfen. Derin uykunuzdan uyanýn ve açýn. Demli çayýnýzý birlikte için. Ve merhabanýn sýcaklýðý ile ýsýnsýn elleriniz. Duvarlarýnýzda çýnlasýn þen kahkahalar.

MUTLULUK
Mutluluk belki
Filizi yeþil,
Belki de pembe.
Mutluluk belki,
Ýçilen bir demli çay
Sevdiðinle.