Yýrtýlan þafaklarýn bana getirdiði en önemli þey yaþadýðým yýllar boyunca bitmek tükenmek bilmeyen gözyaþýydý elbet...Bu yüzden kendime acýyorum inanýn!Bana alýnyazýsý gibi gelen bu olgunun beraberinde gülmelerinde var olduðunu bilmiyor deðilim tabii...
Güzeli daha güzel yapan þey, çirkinlikleri
görebilmekten geçer..Kimseye bu konuda ders
verecek durumda olmadýðýmý da biliyorum..Sonuçta herkes, kendi gerçeðini yaþamaya devam edip gidiyor.Hayat böyle!.

Sorarým:
Hangi gizli el,
Teslim alýr sevinçler,
Yýrtýlmýþ bir zamandan?...

Hangi kadýnýn gözleri akar?
Ak bir nehir olup
Yüreðin karanlýðýndan...

Ve nehir olup akan gözlerimiz olduðuna sevinirim bazen..Çünkü nehirler kupkuru kalýrdý diye düþünürüm. Yoksa ne iþe yarardý Amazon, Fýrat, Nil, Ýndus...

Ayakkabýlarýmý kaybettiðim gün ne çok aðlamýþtým. ..

Köyümüzün kuzeye bakan tarafýndan bir akarsu geçer. Onun hemen kýyýsýnda bahçeler sýralanýrdý;
elma, erik, ceviz aðaçlarýyla dolu...Komþumuza erik toplamaya gitmiþtik beþ kadar çocukla beraber.Sözde erik topluyorduk; en güzellerini yiyorduk aslýnda. Öylesine çoktu ki erikler, önemi yoktu yediklerimizin..
Nasýlsa topluyorduk ya ýsýrganlarýn, çalýlarýn arasýndan; kimse bir þey demiyordu bundan böyle...

Bir süre sonra gözlerim ayakkabýlarýma takýldý. Birisinin üstü çizilmiþti boydan boya..Yeni de alýnmýþlardý. Lastiktendi ama çok güzel parlýyorlardý.
Daha çok çizilmesin diye çýkardým onlarý ayaklarýmdan; tahta bir kerevetin altýna koydum.
Nasýlsa alýþýktým çýplak ayakla dolaþmaya..Küçük yaþýma raðmen derileri nasýra dönüþmüþtü ayaklarýmýn..Ne ýsýrganlarýn dalamalarý, ne de çalýlarýn yýrtmalarý umurumda deðildi..Yeter ki gözüm gibi koruduðum,ilk alýndýðý gece yatýp uyuduðum,
ýþýltýsýnda yüzümü bulduðum ayakkabýlarým eskimesindi.

Ne kadar zaman geçmiþti bilmiyorum. Erik toplama iþi sona ermiþ, evlerimize dönecektik. ’Ayakkabýlarým!..’
diye aðlamaya baþladým. Onlar yoktu yerinde.Anneme babama ne cevap verecektim? Eriklerden yapýþ yapýþ olan ellerimle gözlerimi silmeye çalýþýyor; ’nerede ayakkabýlarým, kim aldý?’ diye baðýrýyordum.Bahçe sahibi kadýn ”kim aldýysa versin!..” diyor, bir taraftan da “ben görmedim” diye kendini savunuyordu.Daha önce aramýzdan ayrýlan bir arkadaþým olsa, onu aldý diyecektim ama hepimiz tastamamdýk. Þimdi düþünüyorum da, çocuklarýna giydirmek için o kadýn alýp götürmüþtü ayakkabýlarýmý, taþýdýðý eriklerin içine saklayarak. Beni hiç düþünmemiþti demek!..
Nasýl bir þeydi bu? Düpedüz hýrsýzlýk denirdi buna!..

Allah’tan annem ve babam kýzmadýlar bana.Deriden bir çift çarýk dikti babam. Yenisi alýnana kadar onlarý giydim. Ortopedik olmadýklarý için bacaklarým yamuldu, düztaban oldum üstelik. Cat bile giysem þimdi hýzlý koþamam, hýzlý yürüyemem. Bu yeteneklerimi çalýnan ayakkabýlarým alýp gitti ve o acýmasýz hýrsýz kadýn!..Yoksa ben hem yüz metre rekortmeni, hem de kýþ olimpiyatlarýnda en uzun mesafede yürüyüþ þampiyonu olurdum.

Nasip deðilmiþ!..

(Devam edecek)