Kayýnvalideme uðradým birkaç gün önce. Zaten bitiþiðimde oturuyor. Ona gitmek evimin bir odasýndan baþka bir odasýna geçmek gibi. Penceresi evimin giriþ merdivenlerine bakýyor. Eve her giriþ çýkýþýmda kendisiyle gözgözeyiz bu sebeple, Türk filmlerindeki âþýklar gibi. Penceresine “ radar ” adýný verdim. Çünkü, radara yakalanmadan bizim eve girip çýkmak olanaksýz. Ýsterseniz deneyin, hayatta baþaramazsýnýz. Neyse ki kimlik kontrolü yapmýyor. Yapmýyor da, birisi - özellikle tanýmadýðý veya ona göre “ þüpheli ” birisi - merdivenlerimi týrmanýrken bana telefon edip haber veriyor: “ Kemraan ! Gapýda biri var.”

Neyse, konuya gireyim. Kayýnvalidem “ hoþ geldin” der demez hemen baþladý ilçemizin son dakika haberlerini vermeye. Sürekli evde olmasýna karþýn, kasabamýzda kuþ uçsa kayýnvalidemin haberi olur. Nasýl olur, nasýl duyar, ona kim getirir bu haberleri bilmiyorum. Kasabamýzýn son dakika haberleri , hele hele flaþ haberleri hep onda. Size yemin ederim medya takip merkezi gibi.

Baþladý çýtýr çýtýr konuþmaya. Bir de tatlý dilli ki, anlatýlýr gibi deðil. Kimin oðlu kimin kýzýyla niþanlanmýþ, kimin oðlu askere gitmiþ- askerden gelmiþ, önümüzdeki bazar günü kimin düðünü varmýþ, falancalarýn kiracýsý neden filancalarýn evine taþýnmýþ, kimlerin gelini gaynanasýna küsüp bubasýnýn evine gitmiþ, hepsini sýraladý. Birkaç saattir gelin- kaynana konuþamadýðýmýz için haberler birikmiþ diz boyu. Araya girip iki lâf edemedim. Reklâm arasý olmayan dizi film gibi dinle dinle bitmiyor. Derken birden ciddileþti, yüzü gölgelendi. Bana kötü bir haber verecek galiba. Baþýný iki yana sallayýp dudaklarýný ýsýrdý önce, sonra sordu beni imtihan eder gibi bir tavýr takýnarak:

- Bak ne diyecem… Kim ölmüþ Kemraan , biliyo mun?

Vereceðim tepkiyi ölçmek için gözlerimin içine baktý…Ýçimde bir þeyler yer deðiþtirdi sanki “ ölüm” sözcüðünü duyunca. Küçücük bir kasaba burasý, herkes tanýdýk, herkes eþ – dost. Kim ölürse ölsün, acýsý bize de düþer. Nefesim hýzlandý….Bismillahirrahmanirrahim!...Sordum korka korka:
- Haberim yok, kim ölmüþ?

Ýyice ciddileþti. Elindeki dantelini kucaðýna býrakýp, yakýn gözlüklerini aldý burnunun üstünden. Yoksa, beni alýþtýra alýþtýra mý söyleyecek ? Acaba kim bu ölen ? Bütün aile bireyleri geçti gözlerimin önünden. Akrabalarýmýz girdi sonra sýraya. Ben daha sýralamaya devam edecektim ki kayýnvalidemin açýklamasý geldi:
- Hani yukarý mahallede Kantarcýlarýn Fatma’ným var ya ?

( Olamaz ! Çok sevdiðim bir teyze. Hemen, kendisinin güler yüzü düþtü gözlerimin aynasýna)…Cümlesini bitirmeden, atýldým:
- Aaaa ! Fatma Teyze mi ölmüþ ? Son zamanlarda biraz saðlýksýz görünüyordu.

Allahtan , hemen müjdeyi verdi sevgili kayýnvalidem:
- Hayýr hayýr, ölen Fatma’ným deðil. Hani o Fatma Haným’ýn kýzý vardý…Neydi adý ? Hýýhhh! Nesrin….Bende hiç akýl galmamýþ, isimleri hep unuduyom.

Yani þu ölüm de serseri kurþun gibi. Nerden buldun Nesrin’i ? Yýkýldým âdeta.
- Aaaa ! Nesrin mi ölmüþ ? Gencecik ! Ne zaman ?
Sevinçli haberi almam uzun sürmedi:
- Hayýr hayýr, Nesrin deðil ölen. Dur Kemraan, annadýverecem.

Sevindim. Nesrin’i aldým, “ yaþayanlar” hanesine býraktým. Devam etti:
- Ýþte o Nesrin’in eski kocasý vardý ya ? Neydi adý, unuttum.
( Eski kocasý dediði, aslan gibi delikanlý neredeyse.)
- Aaaaa ! Mehmet Bey mi ? Kalp krizi falan mý ?
Yanýtlamakta gecikmedi:
- Hayýr hayýr, dinle, þimdi deyvercem. Mehmet Bey’in ikinci hanýmýndan olan hasta bir oðlu vardý hani ?
( Son zamanlarda oldukça iyi görünüyordu bu genç. )
- A aaaaaaa ! Zavallý Hüseyin mi ölmüþ ? Tüh ! O kadar yapýlan tedavi boþa mý gitti ?
Ýþte tam bu sýrada , belki de ilk kez bana kýzar gibi oldu:
- Hüseyin deðil canýýýýýým. Dur, deyveriyom daha. Hüseyin geçen sene evlendiydi, duymadýn mý ?... Saðlýðý iyi artýk. Hani geçen gün bizim kapýnýn önünden geçerken gördüydük, hanýmý vardý yanýnda. Gencecik, güzel bi kadýn. Adý dilimin ucunda da, çýkatdýramýyom.
Düþündü düþündü, sonunda hatýrladý:
- Mücellâ Mücellâ.

Þaþýrdým. Gencecik, Mücellâ dediðimiz. Ölüm sanki genç, güzel, çoluk – çocuk bilirmiþ gibi; yakýþtýramadým ölümü ona. Merakla sordum:
- Eee ? O genç, güzel kadýn mý ölmüþ ? Kaza falan mý olmuþ ?
Yemenisi düzelterek yanýtladý:
- Yok yok, Mücellâ deðil ölen. Mücellâ’ nýn abisi ölmüþ.

Hemen iki yýl öncesine götürdü hafýzam beni:
- Ýki sene önce abisi ölmüþtü onun. Demek þimdi de diðer kardeþi ölmüþ. Ben onlarý iki kardeþ sanýyordum.
Þaþýrma sýrasý kayýnvalidemdeydi:
- Doðru söylüyon, onlar iki gardaþ. Bi gýz bi oðlan.

Allahallah ! Ýþler iyice karýþtý.
- Eee ? Nasýl oluyor bu ?
Neyse ki kayýnvalidem doðruyu bulmakta gecikmedi:
- O zaman ayný kiþiden bahsediyo’z. Demek ki Mücellâ’nýn abisi öleli iki sene olmuþ. Ben daha bugün duydum. Mücellâ’nýn abisi öldüðünde ben nerdeydim ki ? Bolu’ da mýydým ký, yoksa Angara’ya mý gitdiydim ? Hani Erol gelip aldýydý beni, bir ay galdýydým Angara’da. Demek o zaman öldü, benim habarým olmadý.

Nasýl rahatladým anlatamam.
- Oooooohh ! Demek ölen falan yok.

Kayýnvalidem, bu haberi nasýl kaçýrdýðýna þaþýrdý. Ben ondan daha çok þaþýrdým. Kayýnvalidemin hangi haber kanalýnda problem vardý acaba ? Sesini yumuþatarak ve biraz da renklendirerek dedi ki bana:

- Kemraan ! Belediyenin apallosu bizden hiç duyulmuyo. Ne ölenden habarým va ne galandan. Belediye reyisine söyle , þu yanýbaþýmýzdaki alâtdirik direðine bi apallo dakdýrýversin de öleni, galaný duya’m.

Gerçekten de taktýrmalý.Yoksa kayýnvalidem, üç – beþ sene önce ölen birini “ son dakika haberi ” olarak bana verip, yüreðime indirecek birgün… Yüreðime inmektense, belediye apallosunun( ! ) baþýmý þiþirmesine razýyým.

Ýzninizle arkadaþlar ! Reyisle( ! ) konuþmaya gidiyorum. Ayrýca, kulaklarýma “ týkaç ” alacaðým apallonun sesinden korunmak için… Bu týkaç nasýl bir þeydir, nerde satýlýr, orasýný bilmiyorum.

Kâmuran Esen