Ýki suskun yürek vardý birbirlerine bakan,
Ýkisi de bir þeyler söylemek istiyorlardý.

Son sözlerini söylemek üzereyken ,
Ýkisi de sustu,vazgeçtiler.
Bir birlerine bildirmeden ,
Usulca koydular yürek ceplerine son sözlerini.

Ýki kiþilerdi masada ,
Üç,beþ,on oldular.
Sonra bir bir dönüp geriye anýlarýný toparlamaya çalýþtýlar.
Ardýndan birbirlerine verdikleri eþyalarý koydular kutularýna özenle.
O kadar özenli olsalar da her ikisi de
Aralarýnda ki onca sevgiye ihanet edemediler,
Çaktýrmadan bir birlerine birkaç eþyayý býraktýlar sadece.
Belki de benden sonra anýlar eþliðinde acý çeksin diye,
Belki de geriye bir iz kalsýn diye.

Sonra kalktýlar masadan,
Sadece el sýkýþtýlar,
Bir an bile geriye dönmediler.
Aylarca gelemediler bir daha o yere.
Geride ortalýða saçýlmýþ birkaç aný kaldý ,
Kimsenin sahiplenmediði.

O yýl o masaya hiçbir çift oturamadý.
Ta ki hazanla birlikte savrulan anýlar ortadan kalkana
Ta ki yaralý yürekler baþka baþka yüzdelerde can bulana deðin.
Ýki suskun yüreðin sustuðu o yere...
O yýl oraya hiçbir sevdalý uðramadý.