hala vakit var!
saate yeni baktým
bir sevenim var beni düþünüyor
'sevgisinden bihaber olduðun biri var.' diyor
kol saatim
'vakit var.'
ben sessiz kalýyorum.
son yarým saattir, Sirkeci Garýný düþünüyorum
okuduðum bir þiir hatýrlatýyor.
þiir, Ýstanbul' u anlatýyor.
o an eminönün'den Kadýköy vapuruna biniyorum.
saat üç'ü çeyrek geçiyor.
ben de eminim eski bir sevgili beni düþünüyor.
ama artýk ben onu düþünmek istemiyorum.
indiðim yerden uzun uzun yürüyorum,
durmaksýzýn, umarsýzca
omzuma insanlar çarpýyor,
ben rüzgara çarpýyorum, kulaðýma doðru sövüyor.
sessiz gülümsüyorum
birileri beni deli sanacak!
yanýlmayacak olduklarý geliyor aklýma kimseyi týnmýyorum.
yanýldým ve yalnýzým fakat hala vakit var
Beþiktaþ'a gitmek için hava aydýnlýk
ama durum vahim. bir sorun var.
ben bozkýrdayým. Ýstanbul saatlerce uzak
gitmeye gücüm yok hem dönemeyecek kadar yalnýzým
dönmem gerek.
Artýk vakit yok, ders baþlamýþ.
Hoca beni içeri almaz.
umrumda deðil.
Kütüphane çok sessiz
hayaletler gürültü yapýyor. susun desem birileri beni deli sanacak
yanýlsýnlar istiyorum, susuyorum.
hatýrlamamam gereken biri sürekli aklýmda
hatýrlayamýyorum çünkü henüz unutmadým
muhafazakar birinin bir sokak kadýnýna aþký gibi korkutuyor.
imkansýzlýðýna imkan bulmak istemiyorum.
aþk takýntýmý tedavi ediyor. ona her an aþýk oluyorum.
sesi sessizliðin içinde sanki bana yaklaþýyor
kadýköy-beþiktaþ vapur iskelesinde buruk bir gitar sesi
arkamý dönüyorum þarký söyleyen o mu ne! ?
'burada ne iþin var.' diyorum
herkes onun gibi gülümsüyor. insanlarýn yüzüne dikkatle bakýyorum.
birileri beni deli sanacak diye korkuyorum.
o susuyor.
ben telefonu elime alýp gizliden sesini dinliyorum. 'alo, aloo...'
mutluluk bu! benim olsun istemeden sevebilmek
onun için güzel þeyler dilemek sevgisini deðil.
bu yüzden ' seni seviyorum.' demiyorum.
Kütüphanedeyim. Þairler masanýn üstünde her devirden
her biri aðlýyor ben de aðlamalý mýyým?
Ýstanbul çok çok uzak gidemeyecek kadar yalnýzým.
tekil çoðul ayrýmý yapamadýðýmda
yalnýzlýða kelepçeledi galiba beni tanrým.
yine de umut var. ve umutlar 'vakit var! ' diyor.
ben susuyorum. çünkü ne zaman konuþsam:
umutlarým trabzanlardan kendini býrakýyor. giþelerden geçemiyorum
trafik hiç bitmiyor.
Elbette vakit var elbette hayatým.
senin için, benim ve onlar için düþünmek için çok vakit var ben de biliyorum.
fakat üzgünüm ki benim düþlerimde zaman kavramý yok.