Ben üzüntümü neden ifade edemiyorum?
Bilmiyorum- aslýnda biliyorum da bu ifade edemeyiþ kýzdýrýyor beni bir yandan.Öfke çok güçlü bir duygu, içerde kaldýkça insaný hýrslandýran, irinleþen, kusmuklaþan bir duygu.Cerahat haline getirmeden dýþarý atmak lazým. Peki neden , nasýl, ne için bu öfkeyi kusamýyorum ben?
Hep içimde tutuyorum. Býrak gitsin dýþarý , zehrin boþalsýn.Ýçinde durup seni sýkacaðýna söyle, baþkalarýný sýksýn, bunaltsýn.
Bankada giþe memuruna kýzýyorum, yutkunuyorum;”Býrak tamam, yüz göz olma, dýþardan bakanlar aranýzdaki farký anlayamaz” diyorum.
Otobüste muavine-pardon kaptan yardýmcýsý- kýzýyorum, “Sus , o daha cahil bir çocuk,sen öðretmensin model olman lazým.” Yutkunuyorum.
Alýþveriþte hilekar esnafa kýzýyorum, paketin üstüne iyilerini altýna çürükleri koyup beni enayi yerine koymasýna “ Allah’ a havale edeyim de olmaz ki caným kardeþim.Gidip kavga mý edeyim- etsem de bir iþe yarar mý? Hiç bir þey yapmamak da bu insanlarý cesaretlendirmez mi?”
Demem o ki; günlük hayatýmýzda pek çoðumuz gibi sinirleniyorum, üzülüyorum hatta bazen isyan ediyorum. Ancak bu duygularýmý sürekli kontrol edip , kendimi tutuyorum.Aman kimseyle dalaþmayayým, benim saygýn bir mesleðim var, ona uygun davranmayalým- malum öðretmenlik okuldan çýkarken çýkarýp astýðýnýz önlük gibi öyle çýkarýp ertesi gün tekrar giyineceðiniz bir meslek deðil- mesleðine toz kondurma diyorum kendi kendime.Sanki karþýma çýkan insanlar da bunu biliyorlarmýþ gibi sýnýrlarýmý zorluyorlar.
Issýz ve yüce dað baþlarýna çýkýp avazým çýktýðý kadar baðýrayým diyorum ya , yok ki burada dað mað.Her yer çöl.Dað olmayýnca baðýrmanýn da bir anlamý yok.Söylediðin her þey yutuluyor kumullarca.Daðlara baðýracaksýn ki çarpsýn , sana geri dönsün.Karþýnda biri varmýþ gibi o da sana baðýrsýn.Karþýlýklý baðýra çaðýra bütün öfkeni boþaltasýn.Yok yok baþka bir yol bulmalý.Ama ne?