Gözleri gönlümü çaldýktan beri,
O nazlý prenses, ben kör serseri.
Dikenden ayýrdým bütün gülleri,
Yükleyip gönderdim, gülüm yetmedi.

Ýpek saçlarýna verdiði biçim,
Adýný yazmakta, bendeki suçun.
Elimi uzattým, okþamak için,
Sevgiden kýrýlmýþ, kolum yetmedi.

Kendime söz vermiþ, sevmem demiþtim.
Kirpikleri battý, yaramý deþtim.
Sevda sözlüðünü ezberlemiþtim,
Ona anlatmaya dilim yetmedi.

Cennetin müjdesi, gelir sesinden,
Büyüler yayýlýr, hoþ nefesinden,
Kahýrla ayrýldým, gül bahçesinden,
Kaybolup gitmeye çölüm yetmedi.

Hancýsý olmuþum, gittiði hanýn.
Þaþkýn hayranýyým, yapan ustanýn.
Ýlahi bestedir, gönlümü onun,
Sazý yaptým ama telim yetmedi.

Ayrýlýk çilesi fazladýr cana,
Bu ne haldir diye, sordum þeytana.
Dedi ki, az bile, müstehak sana,
Daha gönderirdim, zulüm yetmedi.

Mehmet Nacar