Rüzgar,
yine, ayrýntýlarýný özenle kurduðu bir sonsuz gezinti oyununun tek oyuncusuymuþçasýna güvenle, savuruyordu kendini oradan oraya...
öyle her yerdeydi ki,
tenimi ürpertmese
ya da getirmese o çiçek kokularýný baharda
adý aklýma bile gelmezdi...
kýþkýrtýcý dokunuþunu yüzümde,
saçlarýmda hissettiðimde bir anlýðýna dururdu her þey
sadece
ben
ve
onun sonsuz gezintisi...
iþte o aný büyütüp, seyre dalmak isterdim onu
ama gördüðüm þey o deðil,
içinde dolaþmasýna saygýyla izin veren ,
eðilen kýpýrdayan dünya olurdu...
sahip olamayacaðým kadar ulaþýlmaz ,
içine karýþýp onunla savrulabileceðim kadar yakýnýmda...
Aðýr, yere tutsak bedenimi ona karýþtýrýp sonsuz gezintiye katýlamýyor olmanýn sýkýntýsýyla,
camýn ardýnda tutup adýmlarýmý,
yaný baþýmda kýpýrdayan perdeye hiç aldýrmadan,
dýþarýya bakardým uzun uzun...
Rüzgarýn izlerinden uydurduðum hikayelerin hafiflettiðini
hissederdim sýkýntýyý,
bedenim kalsa da camýn ardýnda,
aklýmý savururdu rüzgar peþi sýra...