MEHMET ALÝ GÜNEY


GÝDÝÞ-DÖNÜÞ BÝLETÝ

Ýstanbul’a

Pörsümüþ yüzünde anlamsýz duygular dolaþýyordu. Yol yorgunluðunun gerisinde, yüzünde beliren silik bir aðýt duygularýný ele veriyordu. Gururuyla yüzleþmenin yanýnda, gerginleþen yüzü dostunun gözlerinde ýsrarla bir þeyler arýyordu.

Zeminin tahta döþemeleri, hýþýrtýyla çalan teyp, yanan sigaralar gri tablonun silikliði gibi zamaný dolduruyordu.

Gündelik þeyler anlatýyordu dostu. Bekliyordu adam. Bir askerin beceriksizliðiyle ilerleyen dostunu bekliyordu. Kopacak fýrtýnanýn savrukluðunu bekliyordu. Kent insanýnýn içine düþtüðü bunalýmlarla koþtuðu sokaklarý bekliyordu.

Gri tonu ilk bozan adam oldu: “Haydarpaþa garýna varmama az kalmýþtý. Kondüktör uyuyanlarý uyandýrýyordu. Dýþarýda hava, yaðmurun ardýndan beliren Ýstanbul’a figüranlýk ediyordu. Koþuþturan insanlarýyla Ýstanbul, güne baþlayan insanýn içtiði ilk çay tadýndaydý. Bavullar yavaþ yavaþ inmeye baþlamýþtý. Ýþte o zaman her þeyi siyah gerçekliðiyle tekrar görmeye baþladým. Tekrar baktým Ýstanbul’a. Neye geldiðini bilmeyen bir adama hoþnutsuzluðu vardý Ýstanbul’un. Garipsemedim. Ýçimdeki burkulma gün yüzüne vurdu sadece. Gözümden iki damla yaþ düþtü”.

***

Sarsýlarak ilerliyordu Meram Ekspresi ... biraz öfkeli, biraz kýrgýn.... Sunduklarýmýzla var oluruz diye düþünüyordu adam. Kendinden bir þey sunmayan insanýn sahip olduðu þeylerinde farkýna varmadýðýný anlýyordu. Ýlk çay tadýndaki Ýstanbul geride kalmýþ, iyice grileþmiþti...

Belirsiz hayatlarýn kol gezdiði sokaklar dedi... yutkundu... Ýstanbul dedi... yüzünü camdan çevirdi:
-“tek baþýna eve çýktý” diyen dostunun kýzarmýþ gözleri alev alev yakýyordu yüzünü.

***

Gece ilerliyordu. Tren bütün hýncýyla ilerliyordu. Dýþarýdan gelen gürültü orkestraya dönüþüp adama eþlik ediyordu. Adam yüzünü tekrar cama çevirdi. Uzun uzun baktý... kýsa metrajlý Ýstanbul... her daim rutubetli odalarýna bir yosma bulan Ýstanbul, dedi....
-“senden deðil , sunduklarýmdan utanýyorum”...


mart/2001/konya