MEHMET ALÝ GÜNEY

Tavandan Damlayan Sular

“Yaþamayý beceremeyen insanlara
intihar en güzel yoldur. Hem kendi
kurtulur hem de toplum”
          

Geçmiþe daldýðý anlarda odanýn rutubetli kokusu geceyle birlikte aðýrlaþýyordu. O zaman Tarlabaþý’nýn gürültülü havasý tavandan sýzan suya farklý bir anlam katýyordu. Sesler her gece aynýydý. Ýniltiler silah seslerine karýþýyordu durmadan. Ýlk baþta ruhumun yankýsý iþte bunlar diye avazýnýn çýktýðý kadar eþlik etmiþti. Midesini tutuyordu þimdi. Kusmamak için zor tutuyordu kendini.
-Gelecek korkusu olmadan yaþamak nasýl birþeydir? diye soruyorlardý. Neden sözlerine hep böyle baþlýyorlardý...Sorunun aptallýðýný düþündükçe küfrediyordu.
-Ýnsanlar niçin anlamak istemiyorlar, kahretsin niye ben onlarý ilgilendiriyorum niye niye, diye duvarý yumrukluyordu...
Ýnadýna yaþamak istiyordu. Sarsýlan bedenin de bu soru aðýrlaþtýkça zevkin doruklarýna ulaþmak istiyordu. Ýþte buydu, hayat denilen oyun ...
Tavan damlýyordu sessizce, gecenin sesi odayý dolduruyordu. Issýz bir soðukluk ayaklarýndan midesine týrmanýyordu. Üþüyordu kýz. Titreyen bedenini biraz daha saklýyordu geçmiþten...
Her eve dönüþte kendine sýrýtan bakýþlara aldýrmýyordu. Potansiyel dýþlanmýþlarýn arasýnda yer aldýðýnýn farkýnda olmamak azda olsa irkiltiyordu bedenini. Fark ediyordu o zaman kendisine bakan petlek gözlerin hiçliðini. Öylesine gidiyordu okula. Birkaç derse girerek hayata tutunduðunu biliyordu.
Sadece:
-Ýnanýlmaz derecede mutluyum, diyordu nasihat edenlere. Açlýðýn peþinde koþmak, heyecaný zirvede yaþamak mutluluktu. Soðuk kentin toplumsal baskýlarýndan sýyrýlmak, inadýna ters yaþamak mutluluktu.
Gözleri farkýnda olmadan dalýyordu gýcýrdayan kanepenin soðukluðuna. Gözleri iri iri açýlýyordu o zaman. Hýrçýnlaþýyor ve itiyordu üstünden erkeðini.
Kaybettiklerinin sancýsý, ýssýz bir sokakta buluyordu. Hýzla ilerleyip kendini atýyordu serserilerin arasýna. Sarkmalar kalbini bir yerden alýp ücra duygulara yöneltiyordu. Karanlýðýn altýnda yitirdiði benliði kalbini sýkýþtýrýyordu. Bedenini bir meyhanenin soðuk duvarýna yaslýyor ve intiharla yaþam arasýndaki dengeyi yitirdiði gecelere aðlýyordu. Asla içmem diyen aðzýndan alkol sýzýyordu þimdi.
Gecenin bir vakti yaþama isteðini yeniden canlandýrmak istiyordu. Fakat baþka birinin kollarýna ihtiyaç duyan duygularý artýk taþýyamýyordu tükenen bedenini.
* * *
Elindeki dergiyi bir köþeye fýrlatýp attý kýz. Sinirden yüzü titriyordu:
-Tüm kozlar onda. Beni çok iyi tanýyor ve durmadan yazýyor it. Birþeyler yapmalýyým, dedi. Çaresizlik her yanýný sarmýþ felçli bir hasta gibi hareketsiz kalmýþtý. Zorlukla sürüklüyordu ayaklarýný, bir an önce ulaþmalýydý lavaboya. Gözleri kararýyordu:
-Kusmalýyým, dedi. Herþeyi biran önce kusmalýyým...
* * *
Böðürmeler geceye eþlik ediyordu. Kent insaný kusmak için tüketiyordu. Kusmuktan geçilmiyordu sokaklar. Sessizce damlýyordu tavan, kusulmuþ bir hayatýn üstüne...