Tren yolu kenarýnda iri yapraklý, güçlü duruþlu. Damarlarýnda süt dolaþan bir aðaç… Kökleri raylarýn altýndaki toprakta kalmýþ. Bu yüzden, her geçen trenin akýttýðý yol sevdasý sýzmýþ yüreðine.

Gel gör ki; ne kökleri uzanabilir raylarýn devamýna. Ne de dallarý... Geçip giden trenleri kýsýk gözlerinin aralýðýndan seyrederken uzaklarý düþünür olmuþ usul usul...

Yol hayalleri kurarak orada kalmaya dayanmaksa çok zor. Bir çýkar yolu olmalý bunun… Trendeki yolculara masal anlatsa nasýl olur meselâ, yanýndan geçtikleri zamana sýðdýrýp.

Þöyle bir savursa yapraklarýný, “yol” dese;
Þöyle bir mânâlý bakýþ fýrlatsa, “aþk” dese;
Þöyle bir çekse kendini, “hayat” dese adýna...

Ýçlerinden bir yolcu bile aðacýn salýnýmýnda, kendi yol öyküsünü yakalarsa. Ve aðaç, onun düþüncelerinde kalabilirse eðer raylarýn devamýnda. Artýk, o da varmýþ gibi olmaz mý o yolculukta? ..

Gün gelir, kendisi de inanmaz mý hatta, yol aldýðýna? ..


Aynur Uluç


Lacivert Öykü ve Þiir Dergisi
Ekim 2005