sanki delinmiþ dibi koskoca bir kavanozun
mavi bir kristaldi daha bu sabah bu göküzü
gülümsüyorduk karþýdan karþýya
açýp kývrýmlarýný kýzýl tomurcuk bir karanfil
dövdükçe canevini billur damlalar
nasýl da duruyor þimdi öyle dimdik
o duruþ ki
öðretiyor yaþamanýn hýncýný ha bire
kan renginde, iyot tadýnda
bundandýr iste
karanfillere sevgi sevgi yaðýþým

ölümler sýyýrdýk canýmýzdan
hücre hücre parçalandý tende can
halka halka kýrdýk ellerimizle ürettiðimiz
alýnterimizden suyunu verdiðimiz demirleri

sorgular, sorgular
ve yargýlar
sanki ingizisyondular
ve duvarlar
o duvarlarda hep gülümsedi kopmamýþ tufanlar

böyle mi ölünür bu asýrda
deþince karanlýðýn karnýný
sanki eski çaðlardan gelmiþ gibi
böyle mi düþer vaha çöle
bulut bulut saðanaklar
sonra “dayan ha” deyip sarýlmak kitaplara
ve büküp boynunu urgan ucunda
sessiz bir çýðlýða dönüþmek karanfil alýnda

ve dölleniþi topraðýn
yarýp kabuðunu tohumun
filizlenmek nehirlere deðin
durup dinlenmeden devinip deðiþmek
serpilip geliþmek þimþek sýcaðýnda boylanarak

ve madde olmak üreten ellerde
kozadan ipek
ipekten þal
tarlada kar pamuk
pamuktan al fistan
baþaklanmak, tanelenmek
çoðalmak, çoðalmak, çoðalmak...

ve çelik
kelepçe
kelepçede çelikten yürek
ve su vermek çeliðe
yeni saðanaklarýnda baharýn

hep böyle mi dönerdi bu kainat
bu devran
bu dem be dem
baþ koymak damardaki yaþamak aðrýsýna

bu sabah göðe gülümsüyordu
denizin ötesinde
karþý yakada karanfil
döve döve taþ eritiyordu sabrýnda
bükülüyor þimdi kýzýl boynu
kopacak biraz daha yaðarsa
biraz daha yaðarsa gebe kalacak ölüm
kasýklarý sancýyarak çýðlýk çýðlýða
yeni bir yaþam doðuracak
böyle devinip duracak sonsuza kadar
sonsuza kadar sürecek
yaþam ile ölüm arasýnda farkedilen
karanfil...