Can Dündar’ýn zaaf adlý yazýsýna ithafen…

Annesi bahçeye mart sonunda doðurdu, biri kapkara biri alacalýydý. Epey ilgilendi yavrularýyla anne kedi. Ama biz rahat duramadýk, yavrular o kadar sevimliydi ki; bize yakýnlaþsýnlar diye aylarca peþlerinden koþturduk. Býraktýðýmýz yemekleri ilk anneleri yemeden ve biz uzaklaþmadan asla yemiyorlardý. Ben her zamanki gibi sonuca baþtan ulaþma sabýrsýzlýðýmla zamanla daha az ilgilenmeye baþladým. Baharýn ilk günleri yeni yeþeren çimlerin papatyalarýn üzerinde koþturmalarýný, annelerine sataþmalarýný uzaktan seyrettim.
Ýlk baþarý abimindi. Alacalý kedicik abimin burnuna dokunmasýna izin veriyordu. Eve geldiðimde abimin yüzünde yaramazlýk yapmaktan mesut muzur çocuk gülümsemesi vardý. Yemekten sonra TV nin baþýna geçtiðimizde abim hala söyleyeceðini söylemiyor ama muntazam aralýklarla bahçe kapýsýna gidip geliyordu. En sonunda "Kedilere bakmayacak mýsýn?" dedi. Ben de "Aaa tabi yaa!" diye sanki çok önemli birþeyi unutmuþum gibi koþturdum. Oysa kedilerden ümidimi çoktan kesmiþtim, günlerdir bakmýyordum. Abim benden önce bahçede gösterisini yapmak üzre hazýr bekliyordu. Evet kediler üzerindeki stajým yeniden baþlamýþtý. Beni daha çok sevmeliler gerzek içgüdüsü ile paltomu çýkarmadan her akþam baþlarýndaydým artýk. Abimse muzaffer bir komutan edasýyla savaþ mahallini çoktan terketmiþti bile. Bir süre sonra ben kedilerin en yakýn insan dostuydum. Bize öyle alýþtýlar ki evden çýkmak bile istemiyorlardý. Akþam yemeklerinde masanýn altýnda mýrýldayan iki kedimiz vardý artýk. Yatma zamaný gelince türlü numaralarla kandýrýp evden dýþarý çýkarýyorduk. Benim sinsi toksoplazmam (bir nevi kedi-köpek alerjisi diyelim) yüzünden annem sürekli kedileri ev civarýndan uzaklaþtýrma planlarýný uyguluyor ama baþaramýyor, sürekli söyleniyordu. Neyse sonunda kediler bizim dýþýmýzda da ilgi gösteren herkese kuyruk sallar hale geldi. Civardaki çocuklar ben iþteyken yerimi alýyor, akþama kadar kedilerle uðraþýyorlardý. Bu arada bizim dýþýmýzda komþulardan da yemek verenler, kapsýnýn önüne minder koyanlar oldu. Ben de mesaimi yavaþ yavaþ aksatmaya baþladým. Hevesimi almýþtým, artýk beni çok seviyorlardý. Önceleri akþam yemeklerinden sonra bir kez bakmaya, sonra da günlerce bakmamaya baþladým. Bu günlerce bakmamalardan sonra birgün bakacak oldum, kedilerim yoktu. Ne bahçede ne de civar komþu kapýlarýnda yoklardý. Saatlerce bekledim seslendim, bilen herkese tek tek sordum. Karþý komþumuz penceresinin önüne yatmalarý için minder koymuþtu. Çocuklar önceki akþam orda yattýklarýný görmüþler. Komþumuz evde yoktu. O gece oldukça delikli bir uyku uyuyup ertesi gün sersem gibi geldim iþe. Eve geldiðimde annem komþumuzdan acý hikayeyi öðrenmiþti. Ama aðlamýycaksýn, ama üzülmiyceksin diye defalarca söz verdirip beni çýldýrtarak anlattý. Anlatýlana göre o civardan geçen tinerci çocuklar bir kaç köpeði kýzdýrarak uyuyan yavrucaklarý boðdurmuþlar. Ýnsanlara o kadar güveniyorlarmýþ ki minderlerinden bile kalkmamýþlar. Oracýkta ne olduðunu anlayamadan ölüvermiþler. Köpek havlamalarýný duyup pencereden bakan komþularýn anlattýðý bu. Komþumuz dýþarý çýkýp köpekleri ve çocuklarý kovaladýðýnda artýk onlar için çare yokmuþ.
Kendimi hala o kedilerin faaili sayýyorum. Ve artýk sokak kedilerine çok fazla ilgi ve sevgi göstermemeye çalýþýyorum. Onlar yabani olmak zorundalar. Kendilerini korumalarýnýn tek yolu bu!

Zaaf'tan alýntý:
“Kedilerle ilgili bu durumu yeni öðrenmiþtim: Normalde sokak kedisi kendini saldýrgan köpeklere karþý koruyabilirmiþ. Bu direnci kýran tek þey neymiþ biliyor musunuz: Sevgi...

Ýnsanoðlu, eðer bir sokak kedisinin baþýný okþar ve ona þefkat gösterirse kedicik kendisinin koruma altýnda olduðunu zanneder ve sivri týrnaklarýný içeri çekermiþ. Ve vahþi köpeklerin azgýn diþlerini gýrtlaklarýnda veya itlaf ekiplerinin zehirli etlerini midesinde bulurmuþ.”