Meçhulüm,dostum, kardeþim..
Hani tom ve jery nin çizgi filmlerinde,sakar kedi fareyi kovalarken duvara yapýþýr ve týrnaklarýný yapýþtýrýr düþmemek için,ama týrnaklarý duvarý sýyýrarak yavaþ yavaþ iner aþaðý, bu satýrlarda yüreðimin tepe noktasýndan(nereyse orasý) dibe doðru (orayý da merak ediyorum) inerken geçirdi týrnaklarýný.sýyýrdý,sýyýrdý,sýyýrdý..

Kendimi buldum inan o satýrlarda,o yamuk camdan bakýlan aðaç da bir daldým,silik bir taþtým dað eteðinde,ya da yamuðun üstüne ters yönden yapýþan meçhul siluetin meçhul damlasý.Parlamak;ne gözümde ne bebeðinde nede yüreðimde..mazinin uzvu..”Tutunmayý bir türlü baþaramayanlardan olan ben,her nedense hayata tutunma mücadelesi veriyorum.” Ýþte açýk ve net kurulan cümle.Demek ki gerçek tutunamayan deðiliz,tutunamayanlar içinde tutunamayan olmak gerek.Ne mücadelenin ne tutunamamanýn hakkýný verebiliyorum(z).

Dünyayla ayný karenin içine girebilsem bir.Uðraþýyorum bunun için ,sonra uðraþtýðýmdan utanýyorum,sahne arkasýnda aðlayan palyaçolar gibi..Aynaya bakmak gittikçe zorlaþmaya baþladý.Þehrin ‘hal’ leri boðazýma yapýþýyor,doyasýya yutkunamýyorum,terim bir baþka kokar oldu.Sevda limanýna sýðýnan basit bir kayýktým,devasa dalgalarla baþ edemeyecek ahþaplýkta.Ne parlak gelmiþti ‘mavi’ si bir zamanlar limanýn.Baktýðýmda siluetimi görüyordum hep.Oysa elimden tut(a)mayan bir liman,dalgalara iten.. Þimdi kaybolmak istiyorum sahipsiz kayýk misali, dalgalarda.Ne Hamza olup yürüyebildim hayatta,ne Sümeyye tuttu elimden...

“Acý mý hiç mi deseler ,acý yý seçerdim” diyor Faulkner.Bende “hiç” i.Acý hiçin içinde gizli deðil mi zaten,belki bir hiç oda.Nerden aklýma geldi bilmiyorum,son samuray filminde bir sahnede,samurayla eðitim dövüþü yapýp yere çalýnan kahramanýmýz Tom’a ,genç samurayýn söylediði söz ‘hiç düþünce’ þeklinde yansýdý beyaz perdeye.’HÝÇ DÜÞÜNCE...’

sokaktayým,kimsesiz bir sokak ortasýnda;
yürüyorum arkama bakmadan yürüyorum..
yolumun karanlýða saplanan noktasýnda;
sanki beni bekleyen bir hayal görüyorum...

iþte gördüðümüz hayal: ”meçhul..”

Öðrencilik yýllarýmý özlüyorum,belki de Bursa’yý özlüyorum daha ziyade.Buram buram yeþil ve tarih kokan ruhumun þehri.Çayýn içindeki þeker gibi,ruhumu eritip þekil veren esrarlý yoldaþ.Ayaklarýma bakýyorum,Ulu camide kýyama duran ayaklar deðil bu ayaklar,ellerime bakýyorum; Koza handa þadýrvanda,billur gibi þakýyan sularda abdest alan eller deðil bu eller,yüreðim; dað gibi bir sevdayý sýrtlayan yürek deðil;gözlerim,göz yaþlarým,içime akan ben...gözlerime bakamýyorum..

Sobayý yakmak zulümdü göçmen konutlarýndaki evimizde,ama sonrasý sefa.Karanlýk bastýrdýðýnda sobanýn üstündeki hava deliðini açar,ýþýðý kapatýr ve sevgilinin kollarýna uzanýr gibi uzanýrdým yanýna.Çýtýr çýtýr yanan odunun görüntüsü(ruhu),çay demlemek için koyduðumuz suyun buharýyla kol kola girip tavana uzanýyordu.Girift þekiller,gizemli,esrarlý bir yaþamý perdeliyordu.Seyretmeye doyamýyordum.Anlýk oluþan ve kaybolan þekiller,kendimden geçiriyordu.’Ben’ yansýyordum tavanda,asýl ben...

Tutunabildiðim tek berzahtý belki,ruh mabedim Bursa..
Sýyrýk yürek için..