Ne çok özlemiþim seni duymayý...
gözlerinin hayaliyle yaþadým günleri,
uykuya düþman gecelerde yandým.
ama inan hiç aðlamadým...
belki burkuldu içim, kýrýldý gönül kanadým,
yandým... yandým... için için kanadým...
yazdým... yazdým...
gözyaþlarýmla deðil, yazdýklarýmla aðladým.
baðlayýp bir kuþun kanadýna yüreðimi,
uzaklara, senin yanýna yolladým.
bir yýldýz seçtim gökyüzünden yokluðunda,
o yýldýzda gözlerini gördüm...
belki de gözlerinde o yýldýzý...
rüzgarýn getirdiði akasya kokularýnda
tenin deðdi tenime, alev alev üþüdüm...
iþte yine gözlerini düþündüm...
susuyordum... dudaklarým kuruyordu susuzluktan...
susuyordum... boðazýmda düðümdü kelimeler...
susuyordum ama haykýrmak geliyordu içimden,
güneþe, aya, sana duyurmak istiyordum sesimi.
yollara baktým sen giderken...
sen gidiyordun... ben gidiyordum...
sen gidiyordun... ben duruyordum...
sen gidiyordun... benden bir þeyler gidiyordu...
sen gidiyordun... ben, sen oluyordum bilmeden...
iþte yine gözlerini düþündüm...
bu kahrolasý gecede,
karþýmda hayalin, içimde aþkýn olmasa
aðlardým belki de...
sen... sen aðlama sakýn!..
sana gülmek o kadar yakýþýyor ki...
gözlerinden yýldýz topladým az önce,
ay yüzünle aydýnlandý gece.
gece karanlýk... sen aydýnlýk...
sen aydýnlýk... ben karanlýk...
iþte yine gözlerini düþündüm...