Önce biri düþtü sessizce. Ardýndan bir diðeri indi yavaþça. Sonra bir baþkasý. Kar tanelerinin yaptýðý bu yolculuk, içimde gizli kalan duygularý dýþarý çýkardý. Gönül sayfamda sakladýklarým birer birer düþmeye baþladý karlarla birlikte.
Salondaki camýn önünde oturup geçen zamaný saydým düþen kar tanelerinde. Kar taneleri usul usul yaðýyordu. Bazýlarý camlarý aþýp saçlarýma tutunuyordu. Nasýl gelmiþtim buraya, ne zaman gelmiþtim? Zaman ne kadar da çabuk geçmiþti. Ýnsan hayatýný bu kadar kolay mý býrakýyordu geriye. Saçlar bu kadar erken mi beyazlaþýyordu. Tüm tanýdýklar, bu kadar çabuk mu yolcu ediliyordu o bilinmez yere.
Düþünceler kar tanelerinin hýzýnda sararken beni, sarsmaya baþladý. Sanki her kar tanesi bir günü de alýp götürüyordu ve oturduðum müddet içinde yýllarým geçip gitmiþti. Bakmak istemiyordum artýk! Karlarýn beyazlýðý umut yerine hüzün savuruyordu ellerime. Ellerim kýrýþmaya baþladý.
Derken kapý çaldý. Postacýydý. Bir mektup getirdi bana. Adres yok, isim yok. Sarý renkli, sonbaharý andýran bir mektuptu. Hüzünlü bir haber daha mý, dedim kendi kendime. Açmadým... Masaya býrakýp cam kenarýna geri döndüm.
Ýnsanlar sokaktan geçip gidiyordu. Kardan korunmaya çalýþýyordu hepsi de. Kimileri þemsiyelerle, kimileri bere ve atkýlarla korunduklarýný sanýyordu. Oysa kimse farkýnda deðildi; herkes yaþlanýyordu. Bir çocuk iliþti gözüme, karþý sokakta bir kardan adam yapýyordu. Küçük, güzel bir kardan adam. Göz kýrpýyordu çocuða. Çocuk daha bir hevesle kardan adamýn bedenini bitirdi, kollarýný yaptý. Evden getirdiði havucu koydu kardan adamýn yüzüne. Nerden bilsin çocuk, yaptýðý kardan adam deðil, kendi hayatýydý. Ona gülümseyen ve gülümserken geçip giden, hayatýydý.
Zamaný alýp götürüyor karlar. Zaman geçip gidiyor. Gözümü açýp kapayýncaya kadar karlar düþüyor, her taraf karlarla kaplanýyor. Ve kimbilir þu an kaç kiþinin son kar tanesi düþüyor yere. Ve benim son kar tanem ne zaman düþecek;. Düþünüyorum...