- Ýpek Kayral’ a-

Hüzün giymiþ bir evin,
Duvarlarýna yalnýzlýk ve ölüm kokusu sinmiþ
Perdeleri güneþe kapalý odasýnda
Bir kadýn aðlýyordu...

Kafasýnda / ne varsa geçmiþe ait
Hýzlý bir tren olup / geçiyordu gözlerinden.
Vagonun penceresinden,
Ceylân bakýþlý yavrusu gülümsüyordu ona.
Sonra aniden siliniyordu görüntüler,
Sazýn tellerindeki türkü,
Tekerleklerin gürültüsü susuyordu.

Yüreði kapanýyordu umutlara
Kavuþmak ne?
Tutmak ne / daha güneþ görmeyen elleri?
Bilmiyordu.
Henüz kabuk baðlamamýþ taze bir yaraydý yüreði,
Kanýyordu derinden.
Vakti gelmeden / olmadan akþam,
Yükselmeden ayak deðmemiþ dað doruklarýna
Kuþluk serinliðinde batan güneþini arýyordu .

Veda bile etmeden kendisine,
Fabrika düdüðüne koþan bir iþçi gibi
Daha yaþamayý öðrenmeden ölüme giden
Can kuþunu özlüyordu.
Artýk / pili bitmiþ bir saatti yaþam onun için.
Çakýlmýþtý her þey yerine,
Dönmüyordu deðirmenler,
Zamanlar duruyordu.

Ha sel olup
Ýndirmiþ yükünü gökteki bulutlar,
Ha unutup yaðmayý,
Sunmamýþ rahmetini kurak topraklar üzerine.
Tarlalar doyuramaz olmuþ ekinleri,
Taneleri dolmamýþ buðday baþaklarýnýn,
Irmaklarýn kurumuþ suyu,
Umuda yolculukta yenik düþmüþ yorgun ayaklar,
Onun için bir anlam taþýmýyordu.

Gittiðinden beri Can Kuþu
Bir kadýn aðlýyordu karanlýk odasýnda.
Yavrusunun yokluðu dolaþýrken damarlarýnda,
Zaman zaman etse de sitem ,
Ýsyanlar yaðdýrsa da kaderine,
Çaresiz / Tanrý’ya sýðýnýyordu...

Zifiri karanlýklar doldurmuþ yüreðini
Umutlarý yitik / beklentisi yok,
Tablosunu düþürmüþ / duvardaki bir çivi gibi
Yaþýyordu amaçsýz.
Kapýlarý kapalý aydýnlýða,
Yüreði patlamaya hazýr bir volkan ,
Kaynýyordu.

Hüzünleri giymiþ bir evin,
Yalnýzlýk kokan / ölüm kokan,
Perdeleri güneþe kapalý odasýnda
Bir kadýn aðlýyordu.