(Kapý vurulur.)
KÝRACI:- Kimse yok mu?

EV SAHÝBÝ:- Kim o?

KÝRACI:- Ben Recep.

EV SAHÝBÝ: - Buyrun, kimi istediniz?

KÝRACI:- Hanýmefendi , ben kiralýk ev için gelmiþtim. Kiralýk bir eviniz varmýþ da.

EV SAHÝBÝ: - Öf be! Tam da gelecek zamaný buldun. Evimi kiraya çýkardýðýma piþman oldum. Ne kapý duruyor, ne telefon. Býktým ayol.

KÝRACI:- Evin kirasý ne kadar efendim?

EV SAHÝBÝ: - 150 dolar.

KÝRACI:- (Hayretle) Neeee! 150 Dolar mý! Dolar da ne demek oluyor? Türk parasýnýn suyu mu çýktý? Hem de 150 dolar ha!

EV AHÝBÝ:- Ne o? Çok mu buldun? Sen hiç hayatýnda böyle bir ev yaptýn mý?

KÝRACI:- Yapsaydým, kiralýk ev arar mýydým?

EV SAHÝBÝ:- Eeeee?

KÝRACI:- Hanýmefendi, hiç Mudurnu gibi yerde ev kirasý Dolarla olur mu?

EV SAHÝBÝ:- Neden olmazmýþ? Ankara’da, Ýstanbul’da, Ýzmir’de oluyor da, Mudurnu’da neden olmuyor? Bizim kafamýz kel mi?

KÝRACI:- Oralar büyük þehir. Ankara veya Ýstanbul’la Mudurnu bir mi?

EV SAHÝBÝ:- Ne farký varmýþ? Tabi bir. Oradaki evlerin de bir sahibi ve kiracýsý var, buradakilerin de.

KÝRACI: -Ama çok pahalý. 150 Dolar çok fazla.

EV SAHÝBÝ:- Beyefendi ben de çoluk-çocuk besliyorum. Biz gazete kâðýdý yemiyoruz . Bir ev geçindiriyorum ben, þu dul halimle.

KÝRACI:- Ev kaç oda?

EV SAHÝBÝ:- Ýki oda, bir mutfak.

KÝRACI: - Biraz küçük deðil mi?

EV SAHÝBÝ:- Ne olacaktý? At mý oynatacaksýn? Yoksa öðrenci yurdu mu yapacaksýn? Büyük evin büyük iþi olur....Sana yeter de artar bile.

KÝRACI:- Mutfak, banyo durumu nasýl?

EV SAHÝBÝ:- Satýn mý alacaksýn? Nasýl olacak, basbayaðý bir mutfaðý ve banyosu var. Mutfaða bir musluk, banyoya bir termosifon koydun mu , tamam.

KÝRACI:- Demek, eksikleri var evin.

EV SAHÝBÝ:- Caným, bunlar eksiklik mi? Ýstersen banyoya termosifon takma. Ev hamama yakýn nasýl olsa.

KÝRACI:- Ne yapsam bilmem ki! Ýki aydýr ev bulamadým. Çoluk-çocuk bir tanýdýðýn yanýnda kalýyoruz. Utanýyorum artýk....Ama, kirayý çok istediniz.150 Dolar çok fazla. Üstelik Dolar da devamlý yükseliyor.

EV SAHÝBÝ: -Bana ne yükseliyorsa! Borsayý ben yükseltmiyorum ya.

KÝRACI:- Baþka çarem yok, tutayým bari.

EV SAHÝBÝ:- Dur bakam dur, daha þartlarý konuþmadýk.

KÝRACI:- Þartlarýnýz mý var bir de?

EV SAHÝBÝ:- Olacak tabi. Öyle tanýmadýðým, bilmediðim kiþilere ev vermem ben. Çoluk-çocuk var mý?

KÝRACI:- Var efendim, iki kýzým var.

EV SAHÝBÝ:- Ýþte bu olmadý.

KÝRACI:-Neden?

EV SAHÝBÝ:- Neden olacak, belki oðlan olur diye, Allah bilir bir çocuk daha yaparsýnýz siz. O da kýz olursa bir daha, eder dört çocuk. Dört çocuðun gürültüsünü, patýrtýsýný çekmez benim evim.

KÝRACI:- Ev o kadar mý çürük?

EV SAHÝBÝ:- Çürük de ne demek oluyor! Saray gibi ev, saray. Ahþap ev. Safranbolu’da böyle evleri müze olarak kullanýyorlar.Geçen televizyonda gördüm, ayyyný bizim ev..... Mudurnu’da kýymetini bilen yok, yoksa.....Ha Dolmabahçe Sarayý ha benim ahþap evim.......Ahþap evler þimdi çok kýymetli....Deprem olsa, bana mýsýn demez. Betonarme evler yýkýlýr, ahþap evler direk gibi kalýr.Yaaaaaaa!

KÝRACI:- Hanýmefendi, bir maaþla dört çocuða bakýlýr mý?

EV SAHÝBÝ:- O senin sorunun.

KÝRACI:- Ýki çocuk bize yeter. Eþim de ben de baþka çocuk istemiyoruz.

EV SAHÝBÝ:- Anan, baban, akrabalarýn falan var mý?

KÝRACI:- Var ama çok uzaktalar. Kalabalýk bir aileyiz biz. Epeydir görüþmüyoruz.

EV SAHÝBÝ:- Bak bu da olmadý.

KÝRACI:- Allah Allah! Neden?

EV SAHÝBÝ:- Anan, baban, akrabalarýn ikide bir çýkýp gelecekler sana. Doluþacaklar evime oðul-uþak, sirke- yavþak. Kahve mi evim, yoksa otel mi? O kadar kalabalýðý çekmez benim evim.

KÝRACI:- Hanýmefendi, size söz veriyorum. Hiç biri gelmeyecek akrabalarýmýn, hiç biri.

EV SAHÝBÝ: - Ýyi........Hangi takýmý tutuyorsunuz?

KÝRACI:- Galatasaray, ya siz?

EV SAHÝBÝ:- Ben de Galatasaraylýyým. Ah ah! Rahmetli de Galatasarayý tutardý...Ama Galatasaray’ýn UEF kupasýný aldýðýný göremedi.

KÝRACI: - Demek ayný takýmý tutuyoruz, güzel! Bakýn þimdi anlaþtýk.

EV SAHÝBÝ:-Ya çocuklar? Onlar hangi takýmý tutuyorlar?

KÝRACI:- Sormayýn; çocuklarýn biri Cimbomlu, biri Fenerli, haným da Beþiktaþlý.

EV SAHÝBÝ:- Bakýn bu da olmadý.

KÝRACI:- Neden?

EV SAHÝBÝ:-Her takýmýn bir maçý var her hafta. Her biriniz bir takýmý tutuyorsunuz. Her maçta kavga- gürültü kütler sizin evde. Yok hakem bizim takýma haksýz yere kart gösterdi. Yok sizin lehinize haksýz penaltý verdi. Yok sizin attýðýnýz gol ofsayttý. Birbirinize girin de maç yüzünden, o saray gibi evimi yýkýn.

KÝRACI:- Hanýmefendi bizim takým tutmamýz öylesine. Fanatik deðiliz. Hani birisi ”Hangi takýmý tutuyorsunuz?” diye sorarsa, “Biz takým tutmuyoruz.” dememek için.

EV SAHÝBÝ:- Eþin ev hanýmý mý, çalýþýyor mu?

KÝRACI:-Ev hanýmý.

EV SAHÝBÝ:- Hiçbir þeyde anlaþamýyoruz caným. Ben hanýmý çalýþmayana ev vermem.

KÝRACI: - Neden?

EV SAHÝBÝ:- Çalýþmayan hanýmlarý bilirim ben. Ne sabah kahveleri biter, ne oturmalarý, ne günleri. Yok altýn günü, yok dolar günü. O kadar kadýn gün var diye doluþacaklar evime; bir kadýn ortalama 70-80 kilo gelse..... Yirmi kiþiden eder birbuçuk tona yakýn aðýrlýk. Ben evimi yýkamam. Ne zorluklarla tamir ettirdim ben o evi. Bir iþçinin yövmiyesi kaça, haberin var mý senin? Doðru dürüst çalýþsalar iþciler, neyse. Bir gün gelir iki çivi çakar, giderler. Bir hafta kaybolur adamlar. Gelir bir gün daha çalýþýrlar, onbeþ gün gene yoklar. Bekle ki gelsinler. Heriflerin gönlü olacak da, gelip çalýþacaklar.Ölme eþeðim ölme...... O evi tamir ettirinceye kadar, neler çektim ben. Göbeðim çatladý; saçlarým aðardý saçlarým. Hýrsýz- polis oynadým iþçilerle. Haram olsun verdiðim paralar. Allah , aldýklarý parayý zehir zýkkým etsin. Doktor parasý olsun inþþþþallah!

KÝRACI: - Benim eþim güne falan giremez. Zavallý ben ona öyle zýrt- pýrt gün parasý mý verebilirim?

EV SAHÝBÝ:- Karýsýna gün parasý veremeyen adam, benim kiramý nasýl verecek?

KÝRACI:- Hanýmefendi size söz veriyorum. Maaþýmý aldýðým gün, iki elim kanda bile olsa gelip kiranýzý vereceðim.

EV SAHÝBÝ:- Niye iki elin kanda oluyormuþ? Sen kabadayý mýsýn , hýýýý? Hapse falan da mý girdin yoksa? Eli kanlý kiracý istemem ben.

KÝRACI:- Ne münasebet hanýmefendi! O lâfýn geliþi.

EV SAHÝBÝ:- Beyefendi, çocuklarýnýzýn arkadaþlarý var mý?

KÝRACI:- Var tabi. Ýkisi de çok giriþken. Birçok arkadaþ edindiler Mudurnu’ya gelir gelmez.

EV SAHABÝ:- Ýþte bu da olmadý. Menemme (galiba)anlaþamayacaðýz.

KÝRACI:- Neden?

EV SAHABÝ:- Çocuklarýnýzýn arkadaþlarý gelip evime doluþacaklar. Koþtur bakalým koþtur evin içinde. Þimdiki çocuklar canavar gibi be! Evimi yýkarlar alimallah.

KÝRACI:- Hanýmefendi, bu eve çok ihtiyacým var. Çocuklar arkadaþlarýný eve getirmezler, söz veriyorum. Bu evi de tutamazsam, depremzedeler gibi çadýr kurup oturacaðým. Baþka çarem kalmadý çünkü.

EV SAHÝBÝ:- Tamam tamam.... Peki, çamaþýr makineniz var mý?

KÝRACI:- Var, hem de otomatik. Taksitle aldýk. Ödeyinceye kadar göbeðim çatladý.

EV SAHÝBÝ:- Yani nerden baksan dert. Ben evime otomatik çamaþýr makinesi taktýrtmam.

KÝRACI:- Neden?

EV SAHÝBÝ:- O makineler çamaþýrý sýkarken, evi temelinden sarsýyor cereyana tutulmuþ gibi. Çok da gürültü yapýyor. Ye evimi tutmazsýnýz, ya da tutarsanýz çamaþýr makinesini kurmazsýnýz. Evimi temelinden oynatýr otomatik çamaþýr makinesi. Eskiden otomatik makine mi vardý? Elinde yýkasýn hanýmýnýz. Elleri armut toplamýyor ya. Aaaaaah! Aaaaah! Biz gençliðimizde, çocuklarýn boklu bezlerini derede yýkardýk, buz gibi suyla. Bizim canýmýz yok muydu?........Þimdiki kadýnlar pek nazik. Kýrýlý mý verirler, ellerinde çamaþýr yýkarlarsa?...Otomatik makine kurdurtmam evime.

KÝRACI:- Demek makine de kullanamayacaðýz.

EV SAHÝBÝ:-Asla!....... Beyefendi, televizyonunuz, radyonuz, teybiniz var mý?

KÝRACI:- Var tabi. Bu devirde televizyonsuz, radyosuz ev kaldý mý?

EV SAHÝBÝ:- Ýþte bu da olmadý. Hiçbir konuda anlaþamýyoruz sizinle.

KÝRACI:- Neden?

EV SAHÝBÝ:- Çocuklar açacaklar televizyonun, radyonun ya da teybin sesini dibine kadar..... Çocuklar, gençler gürültülü müziði seviyorlar. Bangýr bangýr baðýrttýrýyorlar. Sizinkilerin de yapacaðý bu. Sonra komþular þikâyete gelecekler. Sizin yüzünüzden konu komþumla kavga edemem. Onun için siz o televizyonu da teybi de satýn en iyisi. Kitap okusunlar çocuklar. Ne var sanki televizyonlarda? Televole izlemezlerse kýyamet kopmaz ya. Haberleri de gazeteden okursunuz. Demokrasilerde çareler tükenmezmiþ.

KÝRACI:- Tamam efendim tamam. Televizyonu da, teybi de kullanmayacaðýz. Söz veriyorum. Eðer inanmazsanýz, onlarý sizin eve býrakýrým. Tayinim çýkýp giderken alýrým sizden. Böylece iþi garantiye almýþ oluruz. Bütün þartlarýnýzý kabul ediyorum.

Çocuklar eve arkadaþ getirmeyecek.
Akrabalarýmýz gelmeyecek.
Evde maç seyredilmeyecek.
Haným gün yapmayacak.
Misafir kabul etmeyeceðiz.
Radyo, teyp çalmayacaðýz.
Otomatik çamaþýr makinesi de kullanmayacaðýz.........Yeter ki siz evi verin. Tahtalar eskimesin diye, evde terlik bile giymeyiz . Eðer siz isterseniz, evde gürültü olmasýn diye amuda kalkar, ellerimizin üstünde yürürüz.

EV SAHÝBÝ:- Demek tutuyorsun evi.

KÝRACI:- Mecburen....Kiralýk ev mi var Mudurnu’da! Hemen gidip eþyalarýmý getireyim.

EV SAHÝBÝ:- Beyefendi bir þey unutmadýnýz mý?

KÝRACI:- Pardon, anlamadým. Neyi unutmuþ olabilirim?

EV SAHÝBÝ: - Neyi olacak, 8 aylýk peþinatý. Kapýdaki yazýyý okumadýnýz mý?.......Ayda 150 Dolardan 1200Dolar peþinat isterim. Benim evim misafirhane deðil. Kiraya isteyenler neredeyse kuyrukta. Elimi sallasam kiralýk ev isteyene çarpacak. Bir yýllýk peþinat istesem verecekler. Herkes sizin gibi cimri deðil...Ama , benim vicdaným el vermiyor bir yýllýk peþinat istemeye. Allah’dan korkuyorum. Getirin 8 aylýk kirayý, yeter. Ýþte o zaman tutarsýnýz evimi.

KÝRACI:- Tamam tamam getiririm. Sonra da çoluk çocuk 8 ay oruç tutarýz. Biz devlet memurlarý alýþýðýz zaten yarý aç- yarý tok gezmeye.