Hayat yorgunluðu, isyan edesin gelir. Aklýn havai fiþek festivalinde. Her patlamada karanlýk aydýnlanýr ve tekrar zifiri bilinmezliðine bürünür. Bezmiþliðin kaçýncý evresi? Cevapsýz sorulardan birisi.

Ýnsan manzaralarý geçer zamanýn içinden, týpký geçtiðin gibi mi?.. Geçtin mi gerçekten? Olmasa, diye düþünürsün. Ýz býrakmadan, çiseleyen yaðmur olmayý dilemiþtin. Bulut olup içinden martýlar, yaban kazlarý uçsun istedin. Gitmeleri gereken bir yerin olduðunu bildiðin için. Yorgunluðunu yok eden, zamanýn, mekanýn önemsiz oluðu o yer.
Ýnsan manzaralarý yazýlmýþ her yere. Kimine þaþkýn, kimine sitemli kalýrsýn. Anlýyorsun. Oysa, kendinden dýþarý çýksan, gerçeðini görüp ölümü çaðýrmaktan vazgeçersin. Bir his, ürperti, her ne ise anlýyorsun. Ruhun acýlar içinde, sessize alýnmýþ bir haldesin. Bir savaþ var, kýyasýya, görüyorsun. Susuyorsun. Canýn yanýyor, alevler içinde. Gözyaþlarýnla ateþi söndürüyorum sanýyorsun. Ýnsanlarýn tasvir ettiði cehennemde yanýp, çaresizliðinde kavrulursun.
Aklýný susturmak için müziðe sýðýnýrsýn, dingin ve derin. Meleklerin sesi yankýlanýr içinde, durulursun. Yine de insan manzaralarý týrmalar zihnini, hayatý görmen için gerekli. Anlamalýsýn. Bir yerde cennetin bittiðini anlamalýsýn. Ýnsan çünkü…
Yanlýþ gelir, olabilirler içinde. Kimin umurundaysa olur. Yanlýþlar, doðrular; hükmü kaldý mý onlarýn? Kalsaydý keþke…
Anlaþýlmayan, saklý kalan þu ki hepimiz tek tek, ayrý ayrý yaratýlmýþýz. Benzer bir yanýmýz yok. Tartýþýlacak bir tarafýmýz yok. Her birimiz benzersiziz.

eylül