Üniversitede aldýðým bir ders beni çok etkilemiþti; Mimari Yapýsal Tasarým. Ders seçmeliydi ve ben balýklama atlamýþtým bir þeyler öðrenebilmek için. Hatýrladýðým kadarýyla sadece projenin danýþtýðýmýz akademisyenlerle tartýþýlmasý, akademisyenlerin yönlendirmesi ve projenin revizyonu (yenilenmesi) için akademisyenlerin randevu verdiði saat ve günde proje ile birlikte gidip onlarýn aþaðýlamalarýna ve komikliklerine katlanmak gerekiyordu. Bir devlet üniversitesinde kendilerini oralarýn tek hakimi sanan profesör ve asistanýnýn ne kadar yaralayýcý olabileceðini siz düþünün artýk.

Ýki kiþi ortak çalýþýyorduk ve çalýþtýðým arkadaþla neredeyse hiç bir araya gelmedik, geldiðimiz zamanlarda da çalýþmadýk. Ýnþaat Mühendisliði okumama raðmen, bu dersi çok ciddiye almamýn nedeni, içimde uhde kalan yarým býraktýðým konservatuar eðitimimde bana verilen sanat terbiyesi ve sanata duyduðum hayranlýktý. Burada beni yetenek sýnavýyla konservatuara alan koro þefi Muzaffer Taþkýn'ý saygýyla ve minnetle anmazsam nankörlük etmiþ olurum.
Oysa bu dersi alan mühendislik öðrencileri gayet rahat bir þekilde yapýnýn statik (duraðan) dengesini dikkate alarak ve basit sistemler oluþturarak, akademisyenlerle de fazla tartýþmadan ilerliyorlardý. Benimse asistanýn ve profesörün her yanýna gitmem olaydý. Ýkisi bir oluyor ve canýma okuyorlardý. Paslaþarak dalga geçmenin sanatýný yapýyorlardý adeta bu iki ucube. Sonuç:Her hafta götürdüðüm eskizleri çýkarken çöpe atýyordum.

Okul baþlayalý haftalar geçmiþti ve ben inatla özgün, fonksiyonel hayalimdeki evi yaratmaya çalýþýyordum. Projenin adý buydu: Hayalimdeki Ev. Tasarladýðým bütün yapýlar neredeyse anýlarýmda kalan tortulardan kopya çekiyordu. Bense saf yaratýcýlýk peþindeydim. Ama ne zaman gönyeleri T cetveline dayayýp bir plan çizsem geçmiþte yaþadýðým evlerin bir kopyasý oluyordu. Dönemin sonuna doðru kredisi iki olan ve beni de çöküþe sürükleyen bu dersten kurtulmaya karar verdim ve geçmiþimde kalmýþ bir anýdan faydalanarak ama yenilikler türeterek bir yapý tasarladým. Fayanslarýn bile tek tek çizgilderini ellerimle çizerken ne kadar yorulduðumu anlatmama gerek yok sanýrým. Projenin teslim saatini 15 dk geçirdim ve projeye ortak olan arkadaþýmýn baþka bir proje teslim ettiðini gördüm, benimse projemi kabul etmediler ama teslim aldýlar. Niyeyse!!!

O dönem bütün derslerden kaldým ve tek bir þey öðrendim: Teslim gününde profesörle baðrýþýrken aðzýmdan þöyle bir cümle çýktý: "Ama hocam bu çok zor bir þey!" O dersin ne kadar zor olduðunu bir tek ben mi anlamýþtým yoksa bütün o vasat çizimleriyle not ortalamasý kovalayanlarda anlamýþlar mýydý? Ben hayal kurarak hata yapmýþtým ve bu hata bana bir döneme malolmuþtu. Ama beni sýnýrlarýma kadar zorlayan akademisyenler eðitimim için hiç de gerekli olmayan bir þeyi anlamamý saðlamýþlardý. Umarým bunun vebalini taþýyabilirler.