80’lerde çocuk olmak1980’li yýllarda bir bayram sabahýydý. Taze ekmek, simit, çay ve biraz da yosun kokan buðulu bir bayram günü sabahý…

Babamla camideydik. Biraz daðýnýk baþlasa da sona doðru toparlanan gür tekbir seslerini, babasýnýn omzuna dayanmýþ uykulu çocuklarý hatýrlýyorum… Cemaatten yükselen ve büyük cam avizeye sürünerek billurlaþan bayram sevinci, caminin kubbesinde biriktikten sonra cývýldayarak tekrar üzerimize serpiliyordu.

Namaz bitince camiden dýþarý doðru akan cemaatin arasýnda, ayakkabýlarýmý havaya kaldýrýp yürüdüm. Sabah güneþi, yaþlý söðüt aðacýnýn yapraklarý sayýsýnca bölünüp altýn tozu gibi avludaki insanlarýn üzerine dökülüyordu.

Eve dönüþ yolunda fýrýna uðradýk. Niþanca fýrýnýndan aldýðýmýz sýcak ekmeðin çýtýr köþesini aðzýmda kýtýrdatarak babamýn gölgesinde eve yürüdüm.

Eve varýnca hemen kahvaltý sofrasýna oturduk. Kahvaltý bitince birkaç bayramlaþma faslýndan sonra harçlýklarýmý sarý-lacivert renkli, bez cüzdanýma yerleþtirip fýrladým evden. Fatih Kýz Lisesinin karþýsýndaki tezgâhýn önünden geçerken bir mantar tabancasý alýp, kot montumun iç cebine koydum.

Draman’da rahmetli babaannemin oturduðu evin altýnda kuzenle buluþtuk. Ve dar sokaklardan uçar gibi geçerek otobüs duraðýna vardýk. 90 Draman ihtiyar bir adam gibi durakta bekliyordu. Abonman biletleri kutuya atýp arkaya doðru seðirttik. Caddelerde tek tük yürüyen insanlar vardý. Sokaklarýn boþ, evlerin kalabalýk olduðu saatlerdi. Gerinerek uyanan meydanlarý, kepenklerin arkasýnda bayram alýþveriþi yorgunluðunu atan dükkânlarý seyrederek son duraða kadar gittik.

Eminönü’nde inince koþarak Galata Köprüsünün üzerine çýktýk. Oltalar mesaiye baþlamýþtý ama kovalar henüz boþtu. Sabahýn o vaktinde saçma bir þekilde plastik bardakta turþu suyu içtik. Turþu bitince Kadýköy Ýskelesine yürüdük. Biz jeton alýrken bir vapur denizi bembeyaz köpürterek iskeleye yanaþtý. “Kapanýyor” baðýrýþlarý arasýnda koþup vapura atladýk.

Ver elini Haydarpaþa…

Tren garýna çýkan merdivenlere oturup, denize bakarak simit yedik. Dalgakýranýn üzerinde tek sýra hâlinde dizilmiþ martýlar güzel manzaranýn altýný çizer gibi bembeyaz uzanýyor, kýyýya doðru esen rüzgâr bir kýtadan diðerine yosun kokusuna bulanmýþ bir Ýstanbul sabahýný taþýyordu.

“Banliyö treni üçüncü yoldan hareket etmek üzeredir...”

Aðzýmýzýn kenarýnda susamlar ve elimizde biletlerle üçüncü yola doðru koþturduk ve trene atladýk. Yolda çok eðlendik. Tren camýnýn alt kýsmýndaki “Lütfen dýþarý sark ayý” yazýsýna bakýp kýkýrdadýk. (Birileri “Lütfen dýþarý sarkmayýnýz” yazýsýnýn bazý harflerini kazýmýþ. Geriye bu kalmýþ.) Tren büyük bir gürültüyle ve sarsýlarak raylarýn üzerinde ilerlerken, duraðý kaçýrmamak için her yavaþladýðýnda kalkýp duraðýn ismine baktýk. Ve yaklaþýk iki saat süren yolculuk sonrasýnda nihayet Söðütlüçeþme Duraðýnda indik ve heyecanla peron çýkýþýna doðru yürüdük.

Uzaktan hareket eden basamaklarý görünce birbirimizi dürtüp, “Gerçekten doðruymuþ!” diye baðýrdýk. “Söðütlüçeþme Duraðýnda yürüyen merdivenler var” demiþti birisi de nasýl bir þey olduðunu anlayamamýþtýk.

Hemen koþup ilk basamaða atladýk. Gerçekten yürüyordu merdiven. Bir saat kadar oynadýk. Ýnen merdivenden çýkmaya çalýþtýk, çýkandan indik. Güvenlik kovaladýktan sonra da ayný yoldan mutlu ve yorgun bir þekilde eve döndük...

Seksenlerde çocuk olmak iþte böyle bir þeydi. Oturup mutluluðu beklemez, bizzat ayaðýna giderdik. Eðlenmek için ihtiyacýmýz olan tek þey çocukluðumuzdu.

Bu arada “Kaç yýl öncesini nasýl bu kadar detaylý olarak hatýrlýyorsun?” diye sorabilirsiniz. Her sahnesini hatýrlamýyorum tabii. Ama sonuçta yürüyen merdivene binmek için bir bayram sabahý Fatih’ten kalkýp ine bine Söðütlüçeþme’ye gittik iþte. 

Varsýn birkaç boþluk da hayal gücüyle dolsun.