Sanrı

Vakitlice gittin de sen,
Ben bir türlü koyamıyordum yerine huzursuzluğumu.
Öyle bir değdi ki gözlerin kalbime,
Kazınıverdi aklıma kaçışları beni sevmekten.
Bilirim ben değildi dertlerin.
Sanki inandırmışlardı senden olmayacağına da,
Çalınca kapıyı celladın aşkın ihtimali,
En uzakta alıveriyordun soluğu.
Oysa gözlerin, huzursuzluğumun katili.
Ne hakkı vardı yüzümü güldürmeye zaten gidecekken.
Alışmışken küfürün bin türlüsüne,
Boşa çıkarıyordu onca hezeyanımı.
Oysa ne kolay uyumak aşksız, sevgisiz.
Onca mavi renksiz, onca insancık huysuz.
Olmasam olur, olmasalar ölmem.
Ya senin hallerin olmasaydı,
Gülüşün misal,
Sıkı sıkı sarılışın sonra,
Çocukluğunun halleri koynumun derininde.
Nefesin ısıtıyor diye göğsümü,
Nimetten sayışlarım kendimi.
Niye öpüp durduğumu soruşların hani.
Değerini bilememenin korkusu zamanın,
Hakkını verememenin telaşı aşkın.
Görebilsen keşke mutluluğumun akışını gözlerlmden.
Sanki azıcıkmışım da,
Seni alıverseler hiç kalmazmışım gibi..
Vakitlice gittin ya sen,
Ben bir türlü koyamıyordum yerine çocukluğumu.
İyi ki vardın da sen,
Yine ben ve kalanlarım elde.
Boktanlığı hayatın,
Küfürlerim,
Bir de şiirden korkan imgelemin senin.