Diyelim, mutsuz çocukluðun oldu, oradan oraya savruldun. Þehir, okul deðiþir, sýra arkadaþýn deðiþir, öðretmenin… Evin bir odasýna yýðýlmýþ kutularda en sevdiðin oyuncaðýný arar bulur veya bulamazsýn. Sýnýfta uzun sürer yeni gelen olman. Okul dönüþü hiç bilmediðin sokaklardan geçip yalnýzlýðýnla konuþursun. Yanýndan geçtiðin bahçelerde çocuk sesleri duyup çitin aralýðýndan bakarsýn. Akþamlarý kapý eþiðinde oturup mutsuzluðuna dalarsýn. Unutulur zamanla. Kimi suçlayacaksýn?


Diyelim, neþeli, sýcacýk yuvada büyüdün. Biraz þýmartýldýn, çokça yaramazlýk ettin, mutluydun. Okulun, mahallen, þehir senin.
Oyun oynadýðýn, okulu kýrýp sahile gittiðin arkadaþlarýn çoktur.
Tek baþýnalýðýn ile evden ayrýldýðýnda tanýþýrsýn. Anlam veremediðin bir boþluðu yüzeysel arkadaþlýklar ile doldurursun. Ýlk hayal kýrýklýðýnda bocalar, sebepsiz yere kýrýp, kýrýlýrsýn. Nadir de olsa piþmanlýk duyarsýn. Unutulmayan olur, çocukluðun. Kimi suçlayacaksýn?
Seni üzen iliþkin, yolunda gitmeyen iþin için kimi suçlayacaksýn?
Doðduðun gün, uyandýðýn an için kimi suçlayacaksýn?..

Hayat. Gösterimden inmeyen, sonu gelmeyen oyunun içindeyiz.
Aðlayan, gülen, iyi, kötü, güzel ve çirkin olanýz. Hepsi bir arada, her birimizde, hepimizde.
Kimi suçlayalým? Cinsiyetimizi, ýrkýmýzý, inancýmýzý, kaderi mi? Düzeni mi?
Ailemizi, soyumuzu, yoksul veya varlýklý olmamýzý mý?
Yoksa sadece nefes mi alalým? Düþünmeden, anlamadan, hüzünlenmeden, sevinç duymadan, mutluluðu, mutsuzluðu, kederi tatmadan, duygusuz. Sahne bizim, hayat biz deðiliz.

eylül