"Neden böyleyim ben?" diye sorar mýsýnýz kendinize. Cevabýnýz sýklýkla evetse, sessizce bir köþeye çekilin ve boþaltýn içinizdekileri. Saðlam sýr tutuyorsanýz anlattýklarýnýz zaten sonsuza dek sizde kalacaktýr.

Aslýnda hissettiklerinde (konusu her ne ise) kimse yalnýz deðil. Herkes hatalarýný, kusurlarýný, eksikliklerini bilir de evladýna, en sevdiklerine toz konduramadýðý gibi þahsýna da laf ettirmeyi þiddetle ya da nazikçe reddeder. Gerçek dostunuz bile yüzünüze doðrularý söylese incinir tekrar gözden geçirirsiniz iliþkinizi.

O zaman dürüst, dobra, utanmadan, sýkýlmadan bir toplantý yapalým benliðimizle. Kendi kendine konuþana deli diyorlar da yazana henüz deli dediklerini duymadým. En fazla "yazar" derler, deseler de kaç yazar! Hem iyi bir þey "yazar" olmak. Dünyanýn tanýdýðý bir yazar olamayabilirsiniz ama insanýn kendini tanýmasý, özeleþtiride bulunmasý, empati kurabilmesi ve yanlýþlarýný düzeltmeye çabalamasýnýn büyük bir erdem olduðunu düþünüyorum.

Ýnsan bir kere doðar ama sil baþtan defalarca baþlayabilir yeni bir ben olarak.

Kendinize yakýnlaþýn, gerekirse hesaplaþýn, kýzýn ama sakýn nefret etmeyin. Ýyiyseniz hep iyi kalýn, deðiþmeyin ama kötü hissettirenlerden lütfen uzaklaþýn.

Hazýr cevap deðil misiniz, her ne olursa olsun doðrudan þaþmýyor musunuz, gizliniz saklýnýz yok mu, iyiliðinizin karþýlýðýnda canýnýz çok mu acýdý, fazla mý fedakarsýnýz da "Neden ben böyleyim" diyorsunuz. Belki de sorunuz "insanlar neden böyle ki ?" olmalýdýr ne dersiniz?

Ýnsan olarak ne kadar karmaþýðýz bunu farkettim bir kez daha. Kendimizi anlamak bile bir hayli zorken baþkasýný anlamak ne kadar da zor.