Adam ‘Þimdi anlaþtýk Beatrix.’ Diyip gülümsüyordu. Beatrix’te ona gülümsüyordu.
Beatrix üst kýsýmda bulunan açma tuþunu ittirerek atariyi büyük bir heyecanla açtý. Artýk vapurdan inmeleri gerekiyordu ama þu an bunu düþündüðü yoktu. ‘Þimdi bir el oynaya bilir miyim?’
Adam, Beatrix’i tepeden týrnaða süzdü. ‘Ýstediðini yapabilirsin. Yalnýzca o tuþa ne olursa olsun basmamaný istiyorum.’
Nicole, atarinin açýlmasýný bekledi. Meraklý ve sorgulayýcý gözlerle bu tuhaf yabancýya bakýyordu. ‘Neden dokunmamalýyým. Basarsam ne olur?’
‘Bazý þeylerin öyle olmasý gerekiyor. Bu tuþ da onlardan biri.’
Vapurun son ve acý düdüðü duyulurken onlarda vapurdan inmiþlerdi.
Nicole, açýlan atari ekranýnýn canlý renklerine, sýcaklýðýna bakýp bakýp ‘Of! Þu renklere bak. Harika görünüyor.’ Diye söylendi.
Adam gülümsüyor. ‘Evet.’ Diyor. ‘Hoþuna gittiðine sevindim. Þimdi oyna onunla. Tüm oyunlarla.’
Beatrix düþünmeden oyunu baþlatýyor. Ve retro oyunlarýn büyülü dünyasýna dalýyor bir an. Daha önce oynadýðým hiçbir eski oyun ve þimdilerde oynadýðým hiçbir yeni oyun þu an aldýðým zevki veremez, diye düþünüyor. Bu harika atari yalnýzca tüm zihnini tarifi olmayan bir zevkle sarýyor.
‘Eðlenceli mi?’ diye soruyor adam.
‘Bu harika.’ Beatrix’in söyleyebildiði tek þey bu oluyor. Oyun onu alýp götürüyor. Daha önce aldýðý hiçbir hediyenin onu bu kadar memnun etmediðini düþünüyor. Þu an dünyanýn en þanslý insaný gibi hissediyor.
‘Yarýn muhtemelen diðer bir oyuna geçeceksin, belki de tüm oyunlarý denersin. Þimdilik bu atariyle istediðin kadar oynayabilirsin. Atari þimdilik senin.’
Beatrix, kendisini o kadar oyunlara kaptýrmýþ bir haldeki, adamýn atari konusundaki sözlerine dikkat etmiyor. Oyun oynamaya devam ediyor. Arada sýrada baþýný kaldýrýp, adýmlarýný attýðý yeri kontrol ediyor.
Beatrix oyunda yanýnca. Gözünü adamýn yüzüne çeviriyor.
Adam, ‘Oynadýðýn bu oyun bir Rus oyunundan uyarlanma.’ Diyor. Dikkat edersen tilki ve yukarýdan yumurtalarý deviren tavþan bile ayný. Grafikler ve oyun sesleri bile birebir kopyalanmýþ.’
Beatrix heyecanla ‘Harika.’ Diyerek büyük bir mutlulukla Adama bakýyor.
Adam birdenbire yerinde duruyor. Gözlüðünü düzeltiyor. ‘O atari artýk senin. Onun sorumluluðu da senin. Ondan gelebilecek her þey de senin. Diðer taraftan sana verdiðim diðer oyunlarý piyasada bulma þansýn yok. Onlarý kaça okutabileceðini bir düþün.’
‘Ýyi de…’ diyor Beatrix, gözleri bulanýklaþýyor. Birkaç hafta önce 15 Temmuz Þehitler Köprüsünden geçerken olduðu gibi hissediyor. ‘Bu atariyi hak etmek için hiçbir þey yapmadým.’
‘Sen meraklanma.’ Diyor adam sýradan bir ses tonuyla. ‘Zamaný gelince yapacaksýn.’ Beatrix bir büyünün etkisindeymiþ gibi, normalde sorgulayacaðý her þeyi es geçiyor.
Ve adam birdenbire arkasýna dönüyor. Cebinden Beatrix’in daha önce hiçbir yerde görmediði bir saat çýkarýyor. ‘Þimdilik gitme vaktim geldi. Ne yaparsan yap ne yapmaman gerektiðini biliyorsun deðil mi?’
‘Sanýrým.’ Diyor Beatrix. Yüzünde þu an olan þeyleri garipsediðini belli eden hiçbir belirti olmadan.
‘Þu diðer oyunlarý güzelce bir yere koy. Onlarý kaybetmeyi istemezsin.’
‘Haklýsýn.’ Diyiyor Beatrix ve küçük ve ince oyun kasetlerini özenle cebine koyuyor. Orada olduklarýndan emin olmak için son bir kere oyun kasetlerini yoklamayý da ihmal etmiyor.
‘Unutmaman gereken þeyi son kez hatýrlatmak istiyorum.’ Diyor adam.
‘Bunu kaç defa söyledin. Artýk yeter.’
Adam hafifçe gülümsüyor.
‘Nasýl istersen Beatrix. Ama unutma bunu isteyeceksin. O tuþa basmayý her þeyden çok isteyeceksin. Atari cansýz bir þey ama o her zaman sahibinden bir þey ister. Normal gibi gelmeyen þeyler söylediðimin farkýndayým ama sizi siz yapan þey tam da bu. Merak, Beatrix. Bir kurt gibi saracak seni, içini kemirecek.’
Beatrix alnýný okþuyor. Gözleri yine bulanýklaþýyor. Týpký tavþan deliðinden inmeden önceki Alice gibi hissediyor.
‘Söylediklerini sakýn unutma.’ Diyor adam. Bir annenin son ültimatomu gibi.
‘Peki o tuþa basarsam?’
‘Her þey olabilir Beatrix.’ Sonra ona doðru yürüyor.
Beatrix gözlerini korkuyla açýyor. Annesinin kafasýný ütülerken söylediði þey geliyor aklýna. ‘Her þey olabilir Beatrix.’ Annesi, o ne zaman sýradýþý bir þey yapsa bu lafý sakýz gibi çiðner ve önüne tükürürdü.
‘Bu annemin lafý. Bunu bilerek mi söyledin?’
‘Gitmem gerekiyor Beatrix. Sana verdiðim atariye ve nasihatlerimi sakýn hafife alma. Bazen hediyeler veririm. Belki daha sonra da vereceðim gibi.’
‘Bana mý, tekrar mý?’
‘Evet. Sana. Beni tamamen unutmuþ olduðun bir anda. Hiç ummadýðýn bir anda ve tahmin bile edemeyeceðin bir þekilde. Terk edilmiþ bir benzinlikte ya da saatini görmek için ýþýðýna ihtiyaç duyduðun boynu bükük bir sokak lambasýnýn altýnda… Yalnýzca olacaklara katlanacaklar için karþýlýksýz veririm. Ve unutmadan bu atariden ve oyunlarýndan kimseye bahsetme.’
Beatrix yine heyecanlanýyor ve nefes alýþveriþi deðiþiyor. Mantýklý iç sesi sürekli soruyor ‘Neden sen Beatrix bir düþünsene, neden sen? Aptallýk etme Beatrix. Hemen o atariyi iade et. Hemen.’
Beatrix iç sesini tekrar ediyor. ‘Bay Akýn neden bunu bana verdiniz?’
Adam ona dalga geçer gibi gülmeye baþlýyor. ‘Elindeki bir silah deðil Beatrix. O atariyi sana verdim çünkü öyle olmasý gerekiyordu. Bazen bir hikâyenin baþlayabilmesi için benim gibi bir yabancýya ihtiyaç duyulur. Bizim hikâyemizdeki yabancý benim. Atariye ve oyunlara dikkat et. Kimsenin oynamasýna müsaade etme. Merak bir faredir. Gider gelir kemirir. Yapmamalarý gereken bir þey varsa onu mutlaka yaparlar.’
‘Ya þimdi o düþmeye basarsam.’
Adam tekrar arkasýný döndü ve köprü tabelasýnýn olduðu tarafa doðru aðýr adýmlarla yürümeye baþladý. ‘Söylesene insanlar intihar etmek için köprüleri ya da vapurlarý neden kullanýyorlar? Köprüden atlamayý aklýna ilk önce kim koydu? Bir vapurda kalabalýðýn çýlgýnlýðý içerisinde, zihninde yarattýðý yalnýz bir ölümü kim seçti?’
‘Köprüden ilk olarak kim atladý bilmiyorum.’ Elinde sýmsýký tuttuðu atariyi ve diðer eliyle cebine koyduðu oyunlarý yokladý. En son milenyumda biri atlamýþtý. Haberlerde intiharlarý önlemek için özel önlemler alýndýðýný duymuþtum. Tabi nasýl bir önlem ölümü kafaya takmýþ birini durdurabilir bilmiyorum.’ Dedi. Sonra söyleyecekleri bitmemiþ olsa gerek ki derin bir nefes aldý ve konuþmaya devam etti. ‘Köprüler turistleri çekiyor. Ýntiharlar turistleri kötü etkiliyor diyor annem. Bu intiharlarýn sürekli olmasý ekonomik olarak kötüymüþ. Bununla ilgili ciddi bir önlem alýnacakmýþ.’
Adam baþýný salladý. Saçma bir þey dinlemiþ gibiydi. ‘Siz ve sizin þehirli aptal düþünceleriniz.’
Beatrix sinirlenmiþti.
‘Ben senin sorunu güzelce cevapladým. Sýra sende. Eðer o tuþa basarsam…’ Hýzlýca elini açýk olan atarideki o özel tuþa götürdü.
Adam sýrýtmaya baþladý. Beatrix onu ve varlýðýný hissettiði andan beri ilk defa ürkmüþ hissediyordu. Diðer taraftan o tuþa gerçekten basacak gibiydi. Her ne olursa olsun bunu yapacaktý. Çünkü adama öfkelenmiþti.
‘Bildiðimiz þeyleri soramayýz Beatrix.’
Beatrix bir þey yapamamýþtý ki adam kalabalýðýn içinde birdenbire kayboldu. Beatrix’in nefesi kesildi ve gözleri yine kararýr gibi oldu. Orada uzakta bir aðaç altýnda gölgelenen þanslý bir bank gözüne çarptý. Gidebildiði en hýzlý þekilde oraya gitti. Nefes nefese banka oturdu.
Gözüne 15 Temmuz Þehitler Köprüsü tabelasý takýlýyor. Sanki köprü onu kendisine doðru çekiyor gibi hissediyor. Ayaðý kalkýyor ve köprüye doðru yaya yolu müsaade ettiði müddetçe yürümeye karar veriyor.
Köprüyü koruyan polisler onu kameradan görüyor ve Beatrix’in yanýna doðru gidiyorlar.
‘Hey! Oraya gidemezsiniz.’ Polisin elindeki telsizden Beatrix’in anlayamadýðý anonslar geliyor. Korkuyor ve ne diyeceðini þaþýrýyor.
‘Þey! A! Sanýrým yolumu kaybetmiþim.’ Diyebiliyor.
Diðer polis onunla dalga geçiyor. ‘Yolunu kaybetmiþsin ve bundan haberin yok öyle mi?’
‘Öyle demek istemedim, yolumu kaybettim ve telaþa kapýldým.’
Polis Beatrix’in koluna giriyor. Telsizden bir þeyler söylüyor ve onunla birlikte yürümeye baþlýyorlar. Metrobüse duraðýna gelince. ‘Buradan karþýya da geçebilirsiniz.’ Diyor.
Beatrix ‘Sizi meþgul ettim. Kusura bakmayýn.’ Diyor. Onlarý selamlýyor ve oradan uzaklaþýyor.
Aklýnda hala o yabancý ve söyledikleri var. Þimdi ihtiyatlý iç sesi ile mantýklý iç sesini bir arada dinlemeye karar veriyor.