Kastýmca

Kimsesiz bir yolun ortasýndayým, nefesimin býraktýðý her þey buharýnda yitiyor ve sadece hýrýldamadan hallice sesi, beni: “Hayattasýn, korkma, henüz bitmiþ deðil, cesur olmayý sürdürmelisin, devam etmelisin!” diyerek koltuk altlarýmdan tutuyor, ayakta durmama yardým ediyordu.

Sabahýn çiyi, saçlarýma dökmüþ derdini, pek gevezeymiþ ki içime üþüme girmiþ, sýrtýma kambur verip montumun ön iki yanýný üst üste getirip sarýnýyorum; oysa gecenin giderken býraktýðý ýsýrgan soðuk deðildi beni üþüten, ruhum üþüyordu… Tanýdýk bir üþüme bu, yaz ortasýnda bile yakalandýðým…

Annesizlik üþümesi, yoksunluk hönkürmesi, kýnýna henüz girmiþ kýlýcýn keskin öfkesi ve diþ bilemesi… Aðaçlar dost, toprak dost, dün hain, yarýn hasret, ýþýk ümit, ýslýk hayret… Gayret, gayret, gayret…

Gün aydý iyice ormanýn ayak ucunda, onun da baþý kalabalýk demek ki, kim bilir ne vakit soyar kendini.
Çürük, ezik yaprak yitikleri yeri yumuþatmýþ, ürkmüyorum basarken; biliyorum, olan olmuþ, nicedir vurulup düþmüþ dallarýn neferleri. Buraya ait olmadýðým düþüncesiyle yaþayýp bu kadar buralý olmayý nasýl baþardým hiç bilmiyorum. Zaman, kendini iþlerken mekâna, denk geleni de alýyor altýna, muhteþem kanaviçesinde göz göz çarpýlýyoruz; sonra da bir güzelin bahtýnda olamayýþlýðýmýza yanýyoruz, türkü yakýyoruz, öykü yazýyoruz; kimi idrakiyle alkýþlýyor kimi yuhalýyor. Ne yaptýk isek ve de ne yapamadýk isek, hepsini býrakarak gitmek baþka diyâra; erken gitsen bir türlüü, gitmesen…


Ormanýn çýkýþýný iþaretleyen patika, günlerdir yürünmemiþ olmalý, neredeyse örtmüþ karnýný; damarýný bilmesem Yer’in, görmeyip sapabilirdim. Patikalara her zaman güvenmiþimdir çoðunun aksine; çünkü bilinmeze götürür, riskli olsa bile… Yüreksizlerin ayak izi yoktur; kopartýr baðýný, çoðulun gürültülü kayboluþundan ve kendi sessizliðinde kayboluþundaki boyunun ölçüsünü verir eline. Patikada yürüyen ayaklarýn yüzleri ile asfaltlardan geçenlerin yüzleri ayný deðildir; gözlerine bakýlýnca hemen anlaþýlýr: Biri yorgun; ama yýlgýn deðil, diðeri ayakta duruyor ama bitmiþ, farkýnda deðil… Kýlýcýmý yokladým elimle, bu çaðýn yalnýzlarýnýn silahý buydu: Ana ocaðýnda dövülmüþtü töresel kýrbaçlarla, deniz suyunun tuzu çalýnmýþtý diline, coz’ lamýþ, ayrýlýkçý otlar sürülmüþ sýrtýna soðusun diye, nihayetinde göz nuru serpilmiþ ýþýltýsýna; ancak kabzasýnda kimsenin fark edemediði bir ustalýkla iki damla gözyaþý sýkýþtýrýlmýþ ki hiç kurumasýn, hep diri ve dik kalsýn. Suyu içerden topraðý daðdan þarkýlar þelâle…

Hazýrým, çýkabilirim kuytularýmdan. Býrakýrken bile bir nebze yabaniydim herkese ve her þeye, þimdi belki daha vahþi olmam olasý, belki de bir kuþ, þakýyan; ama bir türlü göze tutulmayan. Belki bir esinti kuzeye çýktýkça sert ve güneye doðru yumuþayan hatta “söyleyen”i bilinmeyen bir destanýn, önceliði ve öncelliði, görenin, bilenin baðrýnda yahut böðründe unutulmazlýk býrakýrken jilet inceliðinde, titreþip her iki tarafa da sallayan bilenmiþ duyularýný…

Dýþarýsý… Tufandan kalan, kýyýk, kertik, yýkýk, parçalarýn dýþýnda azametli yapýlýþýn içindeki büyük boþluðun týnlamasý. Elbet, vazgeçiþi olmayan parlamasýyla Güneþ, onun yokluðunu aratmak istemeyen mütevazý haliyle Ay, durmadan ýþýmak isteyen becerikli beceriksiz binlerce yýldýz. Bu yeni bir þey deðil madem, yok saymadan yaratmalý yeniden atlas üzerine paspartusuz yazýlýmý:

Tüm BARIÞÇILAR !
Bugüne dek, amansýz bir savaþýn içinde çokça kan döktünüz, kayýplarýnýz yeni ülkeler kuracak kalabalýkta ve çoklukta. Belki hâlâ yaralýsýnýz; ancak varlýðýnýza var edilen destanlarýn kalbinizle yazýldýðýný en iyi bilenlersiniz. Yine biliyorsunuz ki: “Ya severek ya da asla!” deyip seçimini ezelden yapanlardansýnýz. Artýk son çarpýþmadayýz, baðrýnýzý açýnýz, býrakýn mýzraklara hedef olsun, akmayacak artýk kanýnýz! Çýkarýn miðferlerinizi, açýk alnýnýzýn ýþýðý yayýlsýn! Tüm utançlar karanlýðýndýr, aydýnlýklar baþ tacýnýz!

Siz, tarihi, tarihe gömecek olan, siz, þimdiyi yazan, siz, nice savaþlardan ve acýmasýz tuzaklardan sað çýkanlarsýnýz! Kaldýrýn baþýnýzý ve sevginin her rengini taþýyan gözlerinizin ýþýðý ýþýtsýn uzamý, dil’ inizin feri ve feneri yýrtsýn ölümcül aðlarý; kudretli yaratým güçlü dimaðýnýz, yine kudretli ellerinizin damarlarýndan yürüyüp yeniden yapýlandýrsýn çocuklarýn þen yapýlarýný ki kahkahalarý, gökkuþaðýndan daha renklidir.

Siz, atalarýnýzýn umudu, yarýnlarýnýzýn kut ve mut büyüten atalarýsýnýz! Cesaretiniz, yürekliliðiniz ve sevginiz, bizi, bu son çarpýþmanýn eþiðinden gülmeler büyüterek geçirecektir. ÝNSAN OL ÝNSANLIKtan olMA köprüsü, hassas terazisini çalýþtýrmýþ ve bizleri, ufuklarý sonsuzluk olan diyâra getirmiþtir. Tüm gücünü topla! Önce birbirinize, sonra herkese tüm kalbinizle gülümseyin ve neþelenin. Bu neþe, kalan kara kýrýntýlarý toza, yorgunluklarýnýzý da OZ’a dönüþtürecektir. Bu, sizin sabrýnýzýn ve metanetinizin armaðanýdýr.

Siz, þimdi hem OZ hem O’sunuz! Kutlu olsun!

Funda Paktan