Prof. Bilgin Saydam'a göre bütün olaylarý ve kavramlarý kafamýzýn içinde biz hikayeleþtiriyoruz. Aslýnda olaylarýn bir bütünlüðü ve anlamý yok. Onlara biz anlam yüklüyoruz.

Oysa ne hevesliydim hayatýmýn bir anlamý olduðuna inanmaya. Yaptýðýmýz sadece beynimizde elektriksel sinyaller halinde yayýlan ve yeni yollar oluþturduðumuz bir anlam denizi yaratmak ve sonra ona inanmak ve yapabilirsek etrafýmýzdakileride inandýrmaya çalýþmak. Komik olan þu ki Prof Bilgin Saydam'ýn da Arafdalýklar kitabýnda belirttiði gibi dünyaya bir fýrlatýlýþla geldiðimiz algýsýnýn bizim için tek gerçek olduðunu bildiðim ve neredeyse varoluþçu felsefenin bütün acýmasýz soðukluðunu kabul ettiðim halde anlam arayýþýna devam ediyorum.

Aslýnda benden beklenen bir mühendis olarak ayaklarý yere saðlam basan bir mantýk kurmam, matematikle açýklamam ve iþe yarar hale getiirmem. Aldýðým eðitim ve öðrendiðim felsefe bunu gerektiriyor. Ama öðretmenlerimin ve yöneticilerin baþ aðrýsý olmaya devam ediyorum. Yarattýðým fikrin yada eserin iþe yarar olmasý zerre umrumda deðil. Olasý bütün ihtimalleri hesaplayabildiðimiz ve mantýksal olarak tutarlý denklemler kurduðumuz güvenli ve sabit bir dünya ne kadar sýkýcý olur düþünebiliyor musunuz?

Ben anlamýn peþindeyim. Yani felsefecilerin inatla ve acýmasýzca herþey algýlardýr, doðru bilgi diye birþey yoktur diye direttiði bir dünyadaki anlam arayýþýnýn iþçisiyim. Biricik dayanaðýmsa hikayeler. Hani þu insanlarýn birbirine anlattýklarý veya sanat eserlerinde yani filmlerde, yazýlarda, resimlerde anlatýlan ve geçmiþten beri anlatýlagelen hikayeler.

Çok eskiden ateþler etrafýnda baþlayan bu hikaye anlatma geleneði daha sonra yazýlý hale dönüþsede bugünlerde kalitesiz ve niteliksiz dizi ve filmlerle devam ediyor.

Anlam arayýþýndan çok uzak ve yalnýzca "eðlendirici" olduðu vurgulanan bu hikayelerden benliðimize katabileceðimiz, hiçbirþey ne yazýkki yok.

21. yüzyýl bütün teknolojik geliiþmeleri, týpta ve elektronikte bütün ilerlemelerine raðmen güdük bir sanat geliþimi yaratýyor yada yaratamýyor. Yani insanla temasý çok az. Uzaya gitmemiz, kara deliklerin fotoðraflarýný çekmemiz, atom altý parçacýklarý keþfetmemiz bu gerçeði deðiþtirmiyor. Kapitalist ekonomilerin uzun çalýþma saatleri ve paranýn alým gücü ile deðersizleþtirdiði insan yaþamý hala kendimiz hakkýnda çok az þey bilmemize neden oluyor.

Siyasetçilerin ise çýkar çatýþmalarýný kendi lehlerine çevirme, kendilerini seçtiren kitleyi beslemekten baþka bir amaçlarý kalmadý. Çoðulcu demokrasinin ise esamesi bile okunmuyor. Partilerin vekillerinin hepsi etkisiz eleman, genel baþkanlarýnýn kendilerini listede ön sýralara koyma inceliðine layýk olmaya çalýþmaktan baþka hiçbir gayeleri yok.

Yani anlayacaðýnýz zavallý insana hayatýn anlamý ne dediðinizde, size "hayatta kalmak" demekten baþka ne söyleyebilir.

Yani insan temel içgüsü olan biyolojik varlýðýný devam ettirme güdüsüne kadar budanmýþ gözüküyor. Ne kadar renksiz ve alt bir yaþama þekli deðil mi?

Oysa insan kendi kendini bu hale getirdi. Amaçsýz eðitim ve kendi varlýðýný güvene alma içgüsüyle attýðý her adým onu "ruhsuzluða" biraz daha yaklaþtýrdý. Temel düþünce kimsenin kendisine ulaþamayacaðý bir kale oluþturmak olan bu düþünce tarzý bencilliðe ve baþarýya verdiði önemin çok daha azýný kendini ve doðal olarak kendini karþýndakinde tanýma sürecine vermiþ olsaydý çok daha güçlü baðlarla birbirine baðlý ve organize bir toplum olma þansýný yakalayacaktý. Olmadý ne yazýkki. Korku imparatorluðunun yönetimi ele geçirmesine izin verdi. Niteliksiz iþgücü iþ ahlaký kavramýný yerle bir etti. Utanma duygumuzu kaybettik. Bu ise dünya imparatorluðunýu ele geçirmeye çalýþan tüketim yýðýnlarý yaratarak onlarý bireyden böceðe dönüþtüren çok uluslu þirketlerin avý haline dönüþmemize neden oldu.

Oysa tanrýnýn "bilinmek" için yarattýðý bu varlýk içinde büyük bir potansiyel taþýyordu. Anlamý bulmak mümkün olurmu bilmem ama evreni anlamlandýrabilecek bir güce sahipti: "EDEBÝYAT". Yani kelimeler. Yani yaþanmýþlýklar. Yani hikayeler.