Öykü

Rahmetli Babam Mehmet Yozcu’ya

Þ A R K B Ü L B Ü L Ü

     Ilýk bir Temmuz akþamý idi. Güneþ, iyice batmýþ, hava kararmaya yüz tutmuþtu. Gemi, her zamanki Kýbrýs seferlerinden birini daha yapacaktý.
     Son yolcular da Mersin Gümrük Kapýsý’ndan çýkmýþ, Yeþilada Gemisi’ne binip salonda veya güvertede kendilerine bir yer bulmuþlardý.
     Yolcular, hayli kalabalýktý. Geminin salonu tamamýyla dolmuþ, pullmanlar tutulmuþ; hatta güvertede bile yer kalmamýþtý. Yer bulamayanlar, yerlere çarþaf ve battaniye sermiþler, sýkýþýk ve birbirlerine karýþmýþ bir þekilde oturuyorlardý.
     Bazý gençler, gruplar halinde güverteye çýkmýþ, geziniyor; kendilerince eðlenerek yolculuðun tadýný çýkarmaya çalýþýyorlardý.
     Akþam olduðu için acýkanlar, yanlarýna aldýklarý yolluklarý masalara açmýþlar, karýnlarýný doyuruyorlardý.
     Güvertedeki bu masalardan birinde oldukça yaþlý, baþýnda fötr bir þapka olan gözlüklü, iyi giyimli bir beybaba oturuyordu. Herke s gibi o da yanýna aldýðý yolluðu masaya sermiþ, akþam yemeðini yiyordu. Elinde birkaç tane iri domates, iki-üç tane salatalýk, biraz peynir, biraz da zeytin bulunuyordu. Ekmeðini elleriyle ikiye böldü. Yanýnda oturan hiç tanýmadýðý yol arkadaþýna:
-     Buyur, Allah ne verdiyse yiyelim. Aç karnýna bu uzun yolculuk çekilmez, dedi.

Yol arkadaþý de kendi gibi yaþlý, yalnýz biriydi. Kýbrýs’a bavul ticareti için gidiyordu. Gazimaðusa’dan aldýðý hediyelik eþyalarý, Adana’da satacak ve üç-beþ lira ekmek parasý kazanacaktý. Elinden baþka bir iþ gelmediði için bunu çaresiz olarak yapýyordu. Bu iþi de ona genç bir komþusu öðretmiþti. Ýlk önce onunla gelmiþ, alýþ veriþ yapmýþ ve aldýklarýný Adana’da iyi bir ücrete satmýþtý. Biraz para kazanmýþtý. Ýlk geldiðinde hayli sýkýntý çekmiþ, önce utanmýþ, korkmuþ fakat sonralarý alýþmýþtý. Gerçi kendisi için çok zor oluyordu ama gene de iþi yapmayý öðrenmiþti. Hayat þartlarý kendisini bunu yapmaya zorluyordu. Çalýþmasa geçim yapamayacaktý. Para kazanamayacak ve karnýný doyuramayacaktý. Bu yaþta kimseye de el açacak deðildi. Onurlu biriydi.

Yol arkadaþý Beybabaya:
-     Saðol gardaþ! Allah senden razý olsun, dedi. Hayýrdýr, sen de mi bavulcusun? diye sordu.

Beybaba:
-     Biz, o iþi zamanýnda çok yaptýk, dedi.
Yol arkadaþý:
-     Eee! Nereye gidiyorsun? Gezmeye mi?
Beybaba:
-     Yok. Evime gidiyorum. Ben Kýbrýslýyým. Gazimaðusa Güvercinlik Köyü’nde oturuyorum. Adana’da oðlum var. Öðretmen. Torunlarýmý çok özledim. Onlarý ziyaret ettim, dedi.
Yol arkadaþý:
-     Allah baðýþlasýn, dedi.

O da çýkýnýndan bir þeyler çýkardý. Masaya serdi. Beraberce yemeðe baþladýlar.
Biraz sonra beybaba, saðýna soluna bakmaya baþladý. Masanýn altýna bir göz attý. Bir þey arýyordu. Ayaða kalktý. Ýlerde kapýnýn hemen saðýnda duran buzdolabýna gitti. Su içecekti. Bardak olmadýðý için içemedi. Masaya geri döndü.
     Arkadaþýna:
-     Susuz yemek yiyemem. Bir pet þiþe veya kola þiþesi aradým, bulamadým, dedi. Tekrar yerine oturdu.
Bu esnada, hemen yanlarýndaki masada oturan gruptan bir bey de bu beybabayý yakýndan izliyordu. Adamýn hareketleri, bir þey aramasý dikkatini çekmiþti. Saatlerce kendi halinde masada oturuyor, bir þeyler atýþtýrýyordu.
Beybabanýn su aradýðýný anlamýþtý. Onu Kýbrýs’tan tanýyordu. Kýbrýs küçük bir yer olduðu için genelde herkes birbirini tanýrdý. Bir ada ülkesi idi. Her gün ayný kiþiler, ayný yüzler mutlaka birbirini görürdü. Konuþmasalar dahi uzaktan da olsa birbirlerini tanýrlardý. Bu da öyle bir durumdu.
Bu beyin yanýnda gemi kaptaný ve iki tane de þýk giyimli, alýmlý iki bayan bulunuyordu. Gemiye binip güverteye geldiklerinden beri bu masada oturmuþ sohbet ediyorlardý. Bu arada gemi kaptanýyla da tanýþmýþlar, sohbeti derinleþtirmiþlerdi.
Bey, yanýndaki kadýnlardan birine:
-     Þu amcaya yardýmcý olalým. Galiba su arýyor. Kendini uzaktan tanýyorum. Gazimaðusalý.
Güvercinlik Köyü’nden. Çok iyi bir insandýr. Çevresinde sevilen biridir. Ayrýca þairdir de. Güzel þiirler söyler, dedi.
Bayanlardan biri Beybabanýn þair olduðunu duyunca onunla yakýndan ilgilendi. Oturduðu yerden kalktý. Bir kola þiþesi buldu. Þiþeyi, çeþmede bir güzel yýkayýp temizledi. Ýçine su doldurarak Beybabanýn yanýna geldi. Su dolu þiþeyi masaya býraktý.
Beybabaya:
-     Þair, þiþe aradýn bulamadýn. Buyur sana su getirdim. Kana kana iç, dedi.
Beybaba çok þaþýrmýþtý. Döndü, kadýna baktý. 40 yaþlarýnda, etine dolgun, bakýmlý ve alýmlý bir kadýndý. Üstelik de esmerdi. Tek parça askýlý bir elbise giymiþti. Doðrusu, olgun ve çok güzel biriydi. Gençliðinde olsaydý, hiç durmaz, bu kadýna evlenme teklifi ederdi.
Kadýna:

Þiþe aradýðýmý gördünüz
Þair olduðumu kimden duydunuz?
Masama da pek çok þeref verdiniz
Þöyle oturmaz mýsýn Þark Bülbülü?

diye duygu yüklü bir dörtlükle cevap verdi.
Kadýn, gülerek arkadaþlarýna döndü:
-     Gelin arkadaþlar, bakýn burada Vatan Þairi Namýk Kemal’i buldu dedi.
Diðerleri de masaya geldiler. Merhabalaþýp, tokalaþtýlar. Masaya sýkýþýp hep birlikte oturmaya baþladýlar.
Kadýn, beybabaya:
-     Þair, beni ne öv, ne de kara, Sana vereceðim büyük bir para, dedi.
Beybaba güldü. Biraz da mahcup olmuþtu. Kadýna döndü:

Þair deðilim, sadece sezerim,
Mecnun gibi hep daðlarý gezerim,
Bir güzel görsem kendimi üzerim,
Neredir memleketin Þark Bülbülü?

Kadýn, Beybabanýn kendisine böyle hitap etmesinden çok hoþlandý.
Gülerek:
-     Þiirlerinle ara bul. Nereli olduðumu ancak öyle söylerim, dedi.
Beybaba, kadýný inceden inceye süzerek düþündü. Konuþmasýndan bir Akdeniz Bölgesi insaný olduðunu çýkarmýþtý. Kadýnýn hareketleri, konuþmasý çok rahattý. Oldukça serbest davranýyordu. Giyimi oldukça moderndi. Buðday tenliydi. Þaire göre bu özellikleri taþýyan biri mutlaka Akdeniz insanýydý. Çünkü Akdeniz insaný sýcakkanlýydý. Hoþsohbet ve insancýldý. Bu kadýn da öyleydi.
Kadýn Kýbrýs aðzý kullanmýyordu. Demek ki Kýbrýslý deðildi. Olsa olsa Kýbrýs’a gezmek için, tatil yapmak için gidiyordu.
Ýstanbul taraflarýndan da olamazdý. Çünkü Ýstanbul Türkçesi kullanmýyordu. Ses tonu oldukça gür ve toktu. Deyim yerindeyse biraz da kaba bir ses tonuna sahipti. Olsa olsa Adanalý veya o taraflardan olurdu.
Beybaba fazla düþününce kadýn:
-     Arhadaþ, ne duruyorsun? Hadi söylesene, seni bekliyoruz, dedi.
Beybaba gülümsedi. Kadýnýn nereli olduðunu anlamýþtý. Çünkü “Arhadaþ” diye hitap etmiþti kadýn. Bu tür konuþmayý da sadece bir yörenin insaný konuþurdu. Düþüncesinde yanýlmadýðýndan emindi.
Rahat bir þekilde kadýna döndü:

Sana derim sana þu güzel gelin,
Nerde çektirdin, ne incedir belin,
Kýbrýs’a dönmüþ, bak gidiyor yolun,
Misafirim olman mý Þark Bülbülü?

Kadýn güldü:
-     Nereli olduðumu bulursan söz, bir kahveni içmeðe gelirim, dedi.
Kadýnýn güzelliði, Beybaba’yý iyice kendine çekmiþti. Gözleri kadýnýn beline gitti. Ýçinden:
-     Ah bu kadýn keþke 50 yýl önce karþýma çýksaydý, diye düþündü.
Kadýna nereli olduðunu hemen söylemeyecekti. Biraz þiirle vakit geçirip, gönül eðleyecekti. Bu yüzden ilçelerden dolaþmaya karar verdi:

Elbistan, Afþin, Göksun mudur ilçen?
Ay gibi ne de güzelsin bir bilsen.
Neden kapatýlmýþ þu beyaz gerden?
Gerdeni açmaz mýsýn Þark Bülbülü?

Kadýnýn yüz rengi deþiverdi. Ne söylüyordu bu yaþlý adam böyle? Sinirlenerek ayaða kalktý:
-     Gâvurun þairi, beyaz gerdan açýlýr mý hiç? dedi. Neredeyse adamýn gýrtlaðýna yapýþacaktý.
O ana kadar sessiz kalan ve fakat büyük bir merak içinde olaylarý izleyen gemi kaptaný kadýna döndü:
-     Sen benim dünya ahret kardeþimsin. Yanlýþ anlama. Bunlar þairdir. Gönül adamýdýr. Þairlerin içinde hiçbir kötülük olmaz. Ýçlerinden nasýl geliyorsa öyle konuþurlar. Bu onlara bir Allah vergisidir. Þiirleri, þairlerin kalbinde olgunlaþan meyveleridir. Bu meyveleri onlara Hak bahþetmiþtir. Bu nedenle þairler açýk sözlüdür. Sözlerini hiç esirgemezler. Müsaade edin, þairimiz sözlerine devam etsin. Ýnci danesine benzeyen dizelerini ardý ardýna dizsin. Þairleri konuþmayan toplum geri kalýr, aydýnlýða eriþemez. Buyurun Beybaba. Lütfen siz devam edin, dedi.
Kadýn, yumuþamýþ, yüzünün rengi yerine gelmiþ ve hafif bir tebessümle yerine tekrar oturdu. Siniri daðýlmýþtý.
Beybaba, sözlerine devam etti:

Pazarcýk, Andýrýn güzel harmaný,
Hak eline vermiþ özel fermaný,
Þair, olsun sana adak kurbaný,
Bir býçak çalmaz mýsýn Þark Bülbülü?

Bu sözleri masadakiler gülerek karþýladýlar. Diðer kadýn da burada söze girdi:
-     Nasýl Sevim Haným? dedi.
Kadýn:
-     Vallahi Karacaoðlan’ýn adý çýkmýþ. Çaðýmýzýn Karacaoðlan’ý da bu Beybaba, dedi.

Böylece, Beybaba artýk kadýnýn adýný da öðrenmiþti. Hemen:

Sevim’in aðzýndan söz bal akýyor,
Açmýþ gerdaný sanki mis kokuyor,
Kara kader seni de mi yakýyor?
Bir de sen ötmez misin Þark Bülbülü?

Kadýn:
-     Hah! Ýsmimi de buldun. Artýk nereli olduðumu da bil bakalým, hünerini görelim, dedi.

Beybaba:

Sevim’i dersen ne güzel bir gelin
Kabarmýþ, kýna istiyor ak elin,
Bildim, Kahramanmaraþ senin ilin,
Beni doðrular mýsýn Þark Bülbülü?

Kadýn:
-     Vallahi bildi. Pes doðrusu, dedi.
Heyecanla elini cüzdanýna götürdü. Ýçinden bir miktar para çýkardý. Þairin eline tutuþturdu:
-     Bahþiþini al Þair. Aþk olsun, senin gibi birini ilk kez gördüm. Vallahi bir benzerin yok. Gerçekten büyük sanatçýsýn. Buyur. Bunu fazlasýyla hak ettin, dedi.

Beybaba, parayý almadý. Kadýnýn eline geri verdi. Gözü parada deðildi. Kadýna:

Paran ile beni tav edemezsin,
Uçarcý da olsan av edemezsin,
Bu güzelliði hiç pay edemezsin,
Sen benim olmaz mýsýn Þark Bülbülü?

Kadýn:
-     Ayol ben evliyim. Benim eþim var. Nasýl senin olurum. Yýllar önce olsaydý belki. Ama çok geç karþýlaþtýk, dedi gülerek.

Beybaba:

Söyle Þair Yozcu, daðlar dumansýz,
Bir güzel yakaladýn pek zamansýz,
Yaþýn yetmiþ oldu, beden dermansýz,
Kardeþim olmaz mýsýn Þark Bülbülü?

Kadýn, sevinçle ayaða kalktý. Duygulanmýþtý. Þairin ellerinden öptü. Þair de onu alnýndan öptü.
Diðerleri de ayaða kalktýlar. Çok güzel, çok anlamlý, belki de bir daha hiç göremeyecekleri bir gece yaþamýþlardý. Tokalaþtýlar.
Gemi kaptaný:
-     Þair, parayý alsaydýn gücüme giderdi. O zaman sanatçýlýðýný protesto ederdim. Gerçekten þairmiþsin. Tebrik ederim. O büyülü mýsralarýnla bize unutulmaz bir akþam yaþattýn. Çok teþekkür ederiz. Ne zaman yolculuk yaparsan gel buyur. Misafirim ol. Senin gibi deðerli, gönül insanlarýmýza kapýmýz her zaman açýk. Ýyi geceler diliyorum, dedi.

Beybaba:
-     Teþekkür ederim. Çok naziksiniz, dedi.

Vakit epey ilerlemiþti. Vaktin nasýl geçtiðini anlamamýþlardý. Geminin hareket saati yaklaþýyordu. Kaptanýn gitmesi gerekiyordu.
Hep birlikte kalkýp güverteden inerek salona geçtiler.
Þair ile yol arkadaþý, masada kalmýþlar, kaldýklarý yerden sohbetlerine devam etmiþlerdi. Ara ara önlerindeki yiyeceklerden atýþtýrmaya baþladýlar.
Biraz sonra da bulacaklarý bir köþede uzanýp sabaha kadar uyumaya çalýþacaklardý. Çünkü sýcak bir yaz gecesinde yapýlacak olan bu uzun yolculuk, bu yaþtaki insanlar için hiç de kolay olmasa gerekti.

Güzel Bir Dünya
Öyküler 1997
Gazimaðus