Kimse, mutsuz olmanýn hayalini kurmaz, sonunun kötü biteceðini bilse o yola sapmaz, dedim Birsen'e çantamý omzuma atarken. Birsen, onayladý fikirlerimi baþýný sallayarak. Alýþkýn iç döküþlerime. Ardýndan;

- Bugün servise binmeyeceðim. Terziye uðrayýp, otobüsle eve döneceðim,

dedim.

Birsen, tamam deyip masadaki klasörleri dolaba kilitledi.

Dýþarý çýktýðýmda derin bir nefes aldým. Bir mesaim daha bitmiþti. Karþýya geçtim. Merdivenle inilen o en sevdiðim sokaða yöneldim. Ýki yandan yükselen aðaçlarýn ortada birbiriyle buluþmasý, çadýr gibi gölge yapmasý mucizevi bir güzellik. Yol boyu yapraklarý, kuþlarý sevdim uzaktan uzaða.

Kýzýlay yine ana baba günü. Bir an önce tadilata verdiðim kumaþ pantolonumu alýp geç olmadan eve dönmeliydim.

On beþ dakika sonra terzideydim. Yine ustalýðýný konuþturan Ýlyas Beye teþekkür edip duraða yöneldim. Aman Allah'ým kuyrukta son beþ kiþi kalmýþ. Nerdeyse hareket edecek otobüs. Koþtum. Ýki dakika sonra otobüsün basamaðýndaydým.

- Ablacýðým kapýyý kapatýyorum. Dikkat et sýkýþma, diye uyardý þoför.

Küçük bir esneme hareketiyle hafif öne eðildim sonra kapýya yaslandým. Basamaðý ortadan ikiye bölen demirin diðer yarýsýndaki delikanlý, kalýn bir kitabýn satýr aralarýna dalmýþtý.

Benden bir basamak yukarýda yüzü cama dönük, kýsa boylu, gri takým elbiseli, baþýnda siyah fötr þapka olan bey, þöföre ineceði duraðý söyleyip dediði yerde seslenmesini rica etti.

Otobüsün içine bakýnýrken siyahi bir gence takýldý gözlerim. Telefonla konuþuyordu. Bir moda dergisi kapaðýndan fýrlamýþcasýna þýktý. Lacivert þemsiyesinin sivri ucunu arada bir yere vuruyordu.

Yaþlý bir teyzenin titrek sesi duyuldu: Evlat, üç durak sonra ön
kapýdan inebilir miyim?

O da ne! Bir anda fren sesiyle savrulduk. Ardýndan koca bir gürültü. Özel bir araca çarptýk. Düþmemek için direnirken bileðimi feci zorladým. Öndeki beyin fötr þapkasý yere düþtü. Baþýný cama vurmuþ olmalýydý ki alnýný ovalýyordu. Kitap okuyanda herhangi bir tepki yoktu. Sanki olaðan bir þey yaþamýþcasýna rahattý.

Þöför, otobüsü boþaltmamýzý istedi. Kaza bildirimi yaptý ilgililere. Çarptýðýmýz otomobili kullananýn genç bir kýz olduðu gördük. Gözyaþý döküyordu. Teskin edenlerin çabasý nafileydi.

Þöför, baþka bir otobüsün yola çýktýðýný duyurdu. Herkes bir köþeye daðýlmýþtý. Kimi bir duvara yaslanmýþ yakýnlarýna kazayý anlatýyor kimi ana yola çýkýp otostop çekiyor kimi de benim gibi volta atýyordu.

Uzun bir süre sonra yeni bir otobüs yanaþtý. Çil yavrusu gibi farklý yerlere daðýlan yolcular otobüse binme telaþýna düþtü. Gençler tazý misali koþtular ben ise "Ne vardý bu kadar uzaklaþacak" diye kendime sövüyordum. Nefes nefese son basamakta yer buldum.

Farklý otobüs ve þoför ama ikaz aynýydý : "Ablacýðým kapatýyorum sýkýþma, derken genç bir ses, "Abla önceki otobüste de en son sen binmiþtin, dedi. Evet, dedim þaþkýnlýkla. Elindeki kitabý açmadý bu defa genç. Baþýmýzý ayný anda ön cama çevirdiðimizde hayretimiz daha da arttý. Fötr þapkalý adam yine camýn önündeydi. Bu nasýl bir tesadüftü ya da adý her ne ise ikinci otobüste de o kadar zaman geçmesine, uzaklara daðýlmamýza raðmen ayný üçgenin kenarlarý olmuþtuk. Bu, olasýlýðý zor bir imkansýzýn yerine gelme haliydi.

Derken gözüm otobüsün içinde yine ilk otobüsteki siyahi adama takýldý ve pes dedim. O da bir önceki otobüste orta boþlukta cam kenarýndaydý. Varan 4!

O gün çözemedim aradan yýllar geçti hala ayný muamma. Yaþadýðýmýz acaba neydi? Titrek sesli yaþlý kadýna ne oldu ki!