Gökyüzü beton duvarý gibi, yamalý gri tonda. Mevsim: Ýstanbul kýþý, hiç bir kýþa benzemez. Bu yüzden sevemedim kýþ aylarýnda bu þehri. Hayat týknefes, kül rengi sevimsiz günlere hapsolur. Caddeler asýk yüzlerin mekaný sanki. Bereler, kaþkollar, maskeler, pause tuþuna basýlmýþçasýna benzer manzaralar. Belki, güzel günler gelmeden yaþanmasý gerekir bunlarýn.
Mevsimlerle bir sorunun yoksa duygusal çalkantýda olmalýsýn. Beklenmeden inen gözyaþlarýný inkar edemezsin. Çürümüþlüðün kokusu dayanýlacak gibi olmadýðýnda kabuklarýna sýðýnmak istersin. Hiç doðmamýþ gibi. Ýmkansýzlarýn çaresizliði nasýldýr?.. Fena. Belki senin için. Diðerlerini bilemediðini itiraf et. Öyle bir zaman çünkü. Kolay deðil. Yalan, yalan ve yalan. Hiç bu denli sahici olmuþ mudur?..
Yaþamak güzel. Kendinle, yüreðinle, hayallerinle güzel. Yaþamak aslýnda zor. Ciddi olarak zor. Herþeyin bir bedeli varken, herþeyin bir usulü icat edilmiþken hayatta kalmak zor. Sonunda ya köleliði sindirip kabullenirsin ya da görünmez olursun.
Ýnsan ilken, yaradanýn mucizesiyken , aklýný es geçip, eksik kalmýþ olduðunu kabullenirsen hayatta kalýrsýn. Daha nereye kadar kandýrýlýrsýn?.. Ýyi de, aklýný neden karartýrsýn? Sana okul yoluna set koyanlar yüzünden. Birkaç lokma ekmeðin peþine düþürenlerden. Aklýna girip seni kullananlarýn peþine takýldýðýnda Ruhunu, geleceðini yok edersin. Belki bilmeden, anlamadan, f arkýna varmadan. Ne yazýk, kendine ettiklerine…
Ýstanbul’a bakýyorum, sessiz, görmüþ geçirmiþ þehre. Fýsýltýsýný duyuyorum, derinden. Üzülüyorum, hem de öyle böyle deðil, çok. Yazýk edilmiþ deyip. Boþa yaþanmýþ deyip üzülüyorum.
Baþka bir hezeyan bu. Sancýsý dayanýlmaz. Kendime Ýnsan olmanýn bedeli bu mu diye sorup sorup duruyorum. Mümkünken her þey, mümkünken en güzeli, bu mu?..
Parçalanýyorum. Lime lime edilir benliðim. Sorular asýlý, cevaplar ikiyüzlü… Oysa esas mesele zaman deðil. Ýnsan.

eylül