Güzel bir soru deðil mi?
Toplumlar için en büyük tehlike manevi yönden yozlaþmak ve toplumu toplum yapan öz kültürel özellikleri yitirmektir.
Birçok tehlike toplumumuzu uçsuz bucaksýz bir karanlýða sürüklüyor. Bu karanlýðýn içinde kaybolmamak için elimizden gelen çabayý göstermemiz gerekiyor.Ülkemizde son araþtýrmalar uyuþturucu kullanma yaþýnýn 13 yaþýna kadar düþtüðünü gösteriyor. Okul önleri uyuþturucu satan kuryelerle dolu .Bu insanlar sadece para kazanmak uðruna gençlerimizin çocuklarýmýzýn hayatýný harcýyorlar.Gençlerimizi bu bataða sürükleyip onlarýn kanlarýndan kazandýklarý para ile günlerini gün ediyorlar.Analarý babalarý aðlatýp o güzel insanlarýn göz yaþlarýyla mutlu oluyorlar.Bir diðer tehlike ise alkol.Alkol sadece bedenlere zararlý deðil.Yuvalarý yýkar, þiddeti çoðaltýr Sigara ciðerlerden kalbe her organýmýzýn zarar verir.
Topluma zarar veren þeyleri sadece uyuþturucu sigara alkol ile sýnýrlandýrmamak gerekir.Teknoloji de atýyor karanlýða toplumumuzu.Gençlerimizi eline aldý. Lüzumsuz oyunlarý ve diðer lüzumsuzluklarý ile…Eskisi gibi okumaya deðil gereksiz oyunlara önem veriyor gençlerimiz. Kitaplarýmýzýn tozlu raflara kalktý artýk. Gençlerimize söylememiz gereken þudur ki vaktinizi eline bir kitap al ve hayatýný okuma ile geçir.Bu lüzumsuzluklarla vaktini öldürme.
Saygýsýzlýk da aldý yürüdü.. Yaþlýlarýmýzýn, engellilerimizin gençlerimizin gözünde hiçbir önemi kalmadý.Toplu taþýma araçlarýnda hastanelerde ve benzeri yerlerde saygý denen bir þey göremiyoruz artýk.Okumaya önem verilmiyor.
Bizler ne kadar okumaya teþvik edici çalýþmalar yapsak da insanýmýzýn bir kulaðýndan girip bir kulaðýndan çýkýyor.Biz nasýl bir toplumda yaþamak istiyorsak o toplumu kendi dilediðimiz hale getirebiliriz.Bizim yaþamak istediðimiz toplum saygýsýzlýðýn göz yaþýnýn boþ geçen dakikalarýn saatlerin günlerin hatta yýllarýn olmadýðý bir toplumdur.
Bu biz vatandaþlarýn kendi elinde olan bir þey ilk önce kendimizden baþlamalýyýz.Ýçimizdeki yaþama sevincini emeðe saygýyý çalýþma azmimizi kaybetmemeliyiz.Uyuþturucunun alkolün sigaranýn teknolojinin toplumumuzu esir almasýna izin vermemeliyiz.
Ýyi yanlarý þunlar kitaplarýmýzýn tozlu raflara kalkmamasý için çaba gösteren öðretmenlerimiz öðrencilerimiz, Doðayý canlý tutmak için canýný diþine takan kardeþlerimiz, bir an olsun gözünü kýrpmadan vataný uðrunda can vermeyi göze alan askerlerimiz, daha nice güzelliklere imza atan insanlarýmýz.
Bende kendi üzerime ne düþüyorsa yapmaya gayret etmekteyim inþallah baþarýlý olurum ve vatanýma milletime görevime layýk bir vatandaþ olurum.
Bunun içinde elimden gelen çabayý göstermekten çekinmeyeceðim.
Bu toplumu saygýsýzlýðýn kötülüklerin yok olduðu daha güzel yaþanabilir bir toplum olmasý için elimden gelenin fazlasýný yapacaðým.
Ben görme engelli bir vatandaþ olarak þunu söylüyorum her zaman engeller aþýlmak için vardýr engeller bizi deðil biz engelleri yenmeliyiz.
Eðer yenilgiyi kabul edip bir köþeye çekilirsek biz bu savaþý baþtan kaybetmiþiz demektir.
Ýnsan gönülden kalpten engelli olmasýn gerisi teferruattýr. Yazýma burada son veriyorum saygýlarýmý sunarým.