Son kanat vuruþlarý mor yamaca vuracak, kelebeðin türküsü âlemi saracaktý. Göksu’nun kollarýna boz palazlar konacak, eylüllerden bir eylül fýrýnlar yanacaktý.

Yanýk kekik kokusu genizlere dolacak, gökyüzünde mutlaka bulutlar olacaktý. Belki bir nar aðacý hafifçe dokunacak, utangaç çehresiyle tebessüm sunacaktý. Önümüzde keklikler mihmandarlýk yapacak, belki de son eylülün kartalý olacaktýk. Usta, çýrak yan yana geçmiþ zaman kipinde, sabah saat dokuzda meydana dolacaktýk. Beton binalarýn soðuk yüzünü bir nebze unutacak, uçuþan karelerde cenneti sunacaktýk.

Aktekke Meydaný... Gecenin soðuðuna inat sýmsýcak bir gün. Çantamýzda fotoðraf makinelerimiz, tanýdýk-tanýmadýk bir grup fotoðraf sevdalýsýyla muhabbete dalýyor, bizi Toroslarýn ardýna götürecek minibüsü arýyoruz. Derken o an geliyor, yoklama yapýyoruz. Kadrodaki beþinci eksiði, son beþ dakikadan sonra garajdan alýyor, M. TOPÇU ustamýzý selfi’yle cezalandýrýyoruz. Sýcak somun, poðaça dolmuþa doluyoruz. Bucakýþla yönünden yola koyuluyoruz. Ýçeride ikramlar sýmsýcak poðaçalar... Tahinli olanýný herkesten soruyoruz. Sonra Semiha Haným anasonlu þekeri paketten çýkarýyor, sabah þekerimizin tadýna varýyoruz. "Þekerde anosunun dinen hükmü nedir?” sualine cevaplar arýyor, Burhan’ýn kenarýndan Avgan’a sarýyoruz. "Ýçtiðiniz sularýn þiþesini atmayalým" diyor Emir Bey. Ýlerde bir yerlerdeki bir pýnardan þiþelerimizi doldurma ümidiyle manzaraya dalýyor, yýkýlmýþ bir hanýn farkýna varýyoruz. Kalaba’dan, Bayýr’dan Karaman’a yaya olarak gelen atalarýmýzýn soluklanýp,sýðýndýðý bu konaðýn son hali yüreðimizi burkuyor, üzülüyoruz.

Avgan Yaylasý’ndan yamaca yükleniyorken kaptan / Þakanýn her hecesi içiyor ayrý kaptan.. Bir þamata ateþi her yeri sarmalýyor / Neþe, sevinç, latife yokuþlar týrmanýyor.

Fotoðraf karelerine sanat adýna olmadýk zulümler uygulayan Emir Bey’e hafifçe takýlýyor; sürrealist tutumuyla ve kendine özgü býyýðýyla Salvador Dali’ye benzediðini söylüyoruz. Elinde makinesiyle an ve an Karamanýmýzý nakþeden Emir Bey’den övgü ile söz ediyor, çift gökkuþaklý Aktekke Camisi’nin nasýlýný soruyoruz.

“Arabada dört Muhammet var” diyor bir dost, beþincisi Özpýnar, Ýzmir’e okula gitti. “Kötü insanlar fotoðraf çekmeyi sevmez” sözüyle onu da anýyoruz. Pýrýl pýrýl fotoðraf sevdalýsý bir avuç genç kardeþimiz de bizlerle beraberler. "Ýyi ki varlar" diyor, gelecek adýna ümidimizi koruyoruz.

Muhteþem silüetiyle Bayýr Köyü bizlere hoþamedi ediyor, meydanda bir yerlerde dolmuþtan iniyoruz. Damlarda kýzýl üzüm, sokakta çoluk çocuk. Taþtan ev, yaþlý amca... Sokaðýn iniþinde bir dükkân bizleri celbediyor, kýsa ahþap kapýdan eðilerek giriyor, loþ ýþýklý dünyadan kareler arýyoruz. Derken sevimli bir zanaatkâr hafifçe gülümsüyor, meraklý gözleriyle bizi davet ediyor.

“Yýllarca, televizyonda unutulmuþ meslekleri anlatan belgeseller seyrettim. Bir gün dedim, bir gün beni de anlatsalar. Çok þükür nasip bugüneymiþ“ diyerek, baþlýyor anlatmaya:

"Adýný ben bilmiyorum ama ‘Feysbuk’muymuþ , neymiþ atýnda görsünler. Demirci Mustafa’yý herkes bilir bilmesine de; bir de Türkiye bilsin. Model deriz buna.“ diyerek elindeki “elsýraný” yapýlacak demiri gösteriyor. “Eskiden körükle yakardýk ocaðý, þimdi elektrikle“ diyerek, ateþi harlýyor. Elindeki demiri sürüyor ocaða. Kýpkýrmýzý bir halde, örse yatýrýyor; kocaman bir çekiçle dövdükçe dövüyor. “Bir daha yak ocaðý” sesleri yükseliyor. Deklanþör þýkýrtýsý kubbeyi çýnlatýyor. Sonra kýzgýn demire sað elini sürüyor. “Dilimi de sürerim ama birazdan yemek yiyeceðim.” diyerek þovuna devam ediyor:
"Her demirci bunu yapamaz. Bizim pirimiz Hz. Davut (as). Sað eliyle tutarmýþ demiri hem de çekiç kullanmadan sol eliyle dövermiþ."

“Çekiç örs arasýnda / Dövünürken ham demir/ Davut’un týnýsýndan / Binbir naðme seslenir “ dercesine gerçekten ruhumuzu okþayan bir musikinin has bahçesine giriyor, dingin bir ruh haliyle dükkândan ayrýlýyoruz.

Ýki adým ötede köye hâkim bir bahçede salkým, salkým üzümler arzý endam ediyor. Tane tane inciler midemize iniyor; sonra Çavuþ Emmi’nin sohbetine dalýyor, damaðýn neþesine birlikte kanýyoruz.

Öðle vakti müsaade alýp, Akçaalan Köyü’nün sýrtýna varýyoruz. Pýnarýn yamacýnda bulunan su oluklarýna oturuyor, Emir Bey’in ýzgarada piþirdiði sucuklara yumuluyoruz. “Ýki size, bir bana Emir’in adaleti / Böyle zulüm görmedi cümle piknik milleti “ diyor, çay keyfinin eksikliðini hissediyor, pýnardan akan suyun lezzetini yaþýyoruz. Herkes doyana kadar ýzgara baþýnda baðdaþýný bozmayan Emir Bey’e teþekkür ediyoruz.

Derken pýnar baþýnda Ada bebek yýkýyor / Serip çimen üstüne sonrada kurutuyor
Minik adanýn hali bize neþe veriyor / Yirmi küsur deklanþör ada ile doluyor.

Köye doðru inerken bir duman görüyor, kapýp makineleri fýrýna varýyoruz.

Dünkü üzüm ve þýra þimdi pekmez oluyor / Kevgirde altýn suyu ne güzel köpürüyor /Yüzlerce kez tetiðe basýyorken parmaklar/ Firdevs’in ýrmaklarý tavalara doluyor.

***

Ve Kalaba Köyü.

Kendine özgü girift sokaklar, basit taþlar ve aðaçlarla oluþturulmuþ otantik evler. Binlerce yýllýk Türkmen kültürünü, üzerindeki abasýnda ve feslerinde taþýyan ninelerimiz, köpük, pekmez oyununun belki de en muhteþem galasýný sunuyor bizlere.

Eve dönerken cennetten karelerin hülyasýna dalýyor, bir sonraki gezimizin kiraz mevsiminde olmasýný diliyoruz.