Gözleri maviliðin deruni ihtirasýna kapýlmýþ bir suskunluk taþýrdý deniz. O maviliðine ne gökyüzü ne elleri yüreðinde taþýdýðý hatýralar dayanabilirdi. Görebildiði bir deniz feneri sancýsý çekerdi yalnýzlýðý.

Ufka dayanan sýrtýný rüzgarlar eskitirdi. Yaðmur yaðarsa aniden gökyüzü palette siyaha matem katardý bir ressamýn uykularýna can çekiþir gibi. Yazýlan her þiirde amaçsýzca tüketilen bir garipliðin kan kokusunu biriktirirdi ýssýzlýða.

Çatladý toðraðýn duygusu. Avuçlarýndan yýldýzlar kaydý insanlýðýn onuruna. Yaþamak ve sevmek böyle birþeydi belki de,kendi içinde kanayan dünyanýn hep hasreti ezberleten yalnýzlýðýna.

Uyanmak tecrübesiz bir uykunun baþrolünü anlatýrdý kimsesizliðe. Sokaklarýn altýnda hep ayný indirimli aþklar çiçeklenirdi. Satýlamayan bir aþk vardý.
Düþlerin kývýlcým rengi akþamlarýna býraktýðý bir mesaj tutkusuydu seviþen cümlelerin bahtiyarlýðý.

Dudaklarda hiç ulaþýlmayan karanfil bahçesi.Sonra, bize kalan ardarda geçip giden zamansýzlýk yankýsý,dýþýmýzdaki bütün kýrýk ruhlarýn anlaþýlmayan ihtiyarlýðý.

Gün batarken aynalarýn gizemli yüzlerinde ýþýk yoksulu geceler baþlardý. Her yolu periþan edilen bir hayatýn yarýna askýntý düþüren hayallerinden ne anlatýldýðý ne de anlaþýldýðý belli olan bir masumiyet serbest býrakýlýrdý.
Kalem yazdýkça yürek okudukça deðer kazanýrdý öpüþmeler.

Dümeni bir tarihe iz býrakan yanýk kokusunda çoðalýrdý yalnýzlýklar. Gözyaþý sarhoþ eden en basit zehirdi tutulacak yeri olmayan her kadehte. Yaðmur yaðdýðýnda þehrin en mütemadi kesimine mavilik siyaha aþk katardý.
Olmayan bir ruhun bedenini ýsýran deniz, kendi dalgalarýnda köpüklenirdi ayrýma gölge düþüren her zamana.

Zor olmalýydý baþlangýcýn sonlarý. Kolay anlaþýlýp,kolay koparýlýp atýlan bir takvim yapraðý gibi süzülemezdi hiçbir mevsim açýnýmý hesapsýz kollarýnda. Her baþlangýç anlamlý olmalýydý.

Çalýþmaktan yorulan insanlarýn yüzlerine maskelenen bir fabrika fotoðrafýný bir masa üzerinde duran bomboþ sayfalarý,ülkeleri sýnýrlayan kýrmýzý kalýn bir hattýn son bulduðu her noktayý,sayfalarýn kitaplara fiþlenen bütün numaralarýný,bir atlastan coðrafyasýna isyan eden her rahatlýðý çekip kaos terkine bulaþtýran düþmanlýk son bulmalýydý. Ruh kapsamýnda ortaklýk arayan her yýrtýcý saldýrganlýk aþkýn gizine saplanmadan,bu belirsiz bataða elini kolunu kaptýrmadan çoðalmalýydý.

Pencereleri þehre açýk her eve yýldýz giriyor. Mevsimsiz bir Kýþ. Ýsmi bile geçmeyen bir yürek gece nöbetine çýkýyor yoðun kar altýnda. Deniz fenerinin görebildiði en uzak noktada aþk duruyor.

Viyana önlerinde yeniçeri sefaleti baþ gösteriyor.Antikasýz hiçbir evin ýþýðý yanmýyor artýk. Tozdan eskiyen, hatýralar uyandýrýlýyor. Sabaha düþen ilk yaðmur tanesinde boðulan bir siluet beliriyor.

Kirletilen her kar tanesi,kendi kentinde eriyip gidiyor. Ýnanýlmaz gelen her seviþmenin ardýnda boðazýn sularýndaki yalnýzlýk,karþý kýyýnýn her sessizliðini kendi içine çekiyor. Yaþanmaz bir hal alýyor aþk adýna her ayrýlýk.

Daðlara çýkýyoruz biz.Kendisi olmayan bütün daðlara kaðýt üzerinden yürek tüketiyoruz. Yürekleri kan kokusuna esaret bilenen bellekleri alkýþlýyoruz bir köþeden. Yazdýkça kaðýtlara zahiri zafer çýðlýklarýna kapýlýyoruz.

Gidemediðimizi anlamamýþ gibi yapmaktan zevk duyarcasýna hýrpalýyoruz zamaný. Oysa denizin fenerleri hep ayný yerde bekler,gelmez diyemediðimiz bütün sabahlarý.

Gelirsen yalnýz benimle gel demekten,kalýrsan yalnýz benimle kal diyemeyen her zamana,zamansýzlýkla gömülüyoruz. Ve aðlýyoruz acýyý acý gibi hissedip, ve yanýyoruz aþka aþk gibi yüreksizce tükenip. Bakýyoruz da,biz neredeyiz nereden geldik bu hayata,nereye gitmekteyiz.

Kalýn kitaplarda boðuluyoruz,uzun yaz bana her satýrý,uzun olsun hayat. Ve doðan her Güneþ’i anlat bana yavaþ yavaþ,sonrasýnda kalsýn dudaklarýmýzda ulaþýlmayan bir zevki sefahat.

Biz yaþamayý böyle biliyoruz.

Gözlerini kýsarak baktýðýn her istasyonda çýplak ayaklý binlerce çocuk yatýyor.Üzerinde yama tutmayan,suskunluklar.Ceplerinde yürekleri,sevdalarý anlatan bakýþlarý uyuyor.Anlýyorum dersen bir kez olsun,gözlerinden öper seni o küçücük umutlarý.

Kelimelerin çevirisi yapýlamayan bir bezginliðini alýp yapýþtýrýyor yüzümüze,bir gün öncesinde kalan haykýrýþlarý.Yazýk biz aþk adýna aþk’ý tanýmýyoruz. Sýrtýný yasla ve bekle diye yalvarýyor bize ýþýklar altýnda gölge arayan deniz fenerinin duvarlarý..

Biz yaþamayý aþkla paylaþmýyoruz.