"Boþluksuz Bir Yazý."

Yolculuk þirin bir kasabanýn içinden geçer. Hava temiz, sessizlik masum ve insanlar bildiklerinden farklý.

Gönlün, ya daðlarýn gizemli gölgesine ya da kumsala kendini teslim eden dalgalara vurulur.

Ýçini hoplatan tüm bu güzelliklerin sahibi olmak istersin, çok istersin, üstelik kendinden tek bir parça býrakmadan...

Huzurun seni küçük bir kasabada beklediðini düþünür durursun, sana ait olmadýðýný anladýðýn vakte kadar...

Duvarýna astýðýn çerçevelerin içinde anýlarý ve an'larý acýmasýzca hapsedersin, unutmamak için hayallerini...

Bir gün gelir yola çýkmak için bir sebebin olur; farklý olan insanlar deðilmiþ, o sensin...

Hayat, sahnelenmemiþ bir oyunun provasý

Yýllar önce, tek sorumluluðum ve derdim okul iken Hayat hakkýnda kafa patlattýðýmý hatýrlamýyorum. Bir an evvel büyümek istediðimi anýmsýyorum, hem de acilen büyümek...  Etrafýma baktýðýmda yüzlerde zamanýn mevsimlerini görüyordum ve çocukça bir inanýþ korku ile irkilmeme sebep olurdu - acaba ben, okul formamda tutsak mý kalmýþtým?..   Yaþlý komþularýmýz vardý, her sokakta olduðu gibi, sanki hayatlarý boyunca yaþlý olmuþlardý. Annemin arkadaþlarý vardý, bir araya gelip anlam veremediðim sohbetlere dalýp beni unuturlardý, onlar da hep böyleydiler diye düþünürdüm. Parkta bebeklerini dolaþtýran dadýlar vardý, sanki hep oradaydýlar. Bisiklet süren, koþan gençler. Mezuniyetleri, düðünleri, ölümleri gördüm, inanýlmaz sevinçler, hüzünler kaydoldu zihnime. Ben hep ayný yerdeydim.  Sýnýfta kaybolup saklanýrdým, duymuyor, görmüyordum, sadece mevcuttum, beklemedeydim-zamanýmý...  Ha, bunu bildiðimi hatýrlýyorum, mevsimimi beklediðimi. 
Her nasýlsa "olmasý gerekenler" bende bulunmayý seçmediler - Hayat beni seçmedi.  Büyümeyi beklerken unutulduðumu sandýðýmda ucundan köþesinden tutunup çýplak bir kayaya týrmanmakla geçti hayatýmýn bir sonraki mevsimi.  Bir an,  sahnelenmemiþ bir oyunun bir türlü bitmek bilmez provalarýn seyircisi oluverdiðimi anladým. Bunu kabullendim hemen, hatta tat aldýðýmý bile söyleyebilirim. Bunca yaþamlarýn arasýndan akýp gitmiþ incecik bir duman oluveriðimi anladým.  Bana göre, kendimi tüttüre tüttüre özgürlüðe kavuþturdum. Þimdi ben hangi mevsimdeyim, diye sorulsa, hala ayný yerde olduðumu söylerim, okul formamýn içinde...  Orada kalmayý istediðimden deðil, o zaman Hayat'ýmýn mevsimini seçtiðimden.  Aslýnda var ya, güzeldi bunu yapabilmek be, kliþe bir cevap ile: bir daha olsa yine yapardým.  Þöyle bir geriye baktýðýmda, ya da aynadaki bana bakýp düþünmeme bile gerek olmadan "Hadi oradan Hayat" demekten haz alýyorum.   Bunun nasýl bir duygu olduðunu anlatabilmeyi isterdim lakin bir þekilde anlaþýlabilir sadece, anlatýlamaz...