"Yine mi yılbaşı? Dünya dönebiliyorsa, biz de döneriz elbet. Ama lütfen, bu sefer kar küresi almayın." – Dorothy Parker"

yazı resim

YAZ-BOZ.
Kalbim ağlarken yüzüm gülüyordu. Hayır diyemediğim tek şeydi gülümsemek. Aşk tekrar uyandırdı içimdeki gözyaşını… Hayat o kadar acımasız ki. İnsan kendini çaresiz hissettiğin de kendine içi yanar mı? Benim yanıyor. Kendime acıyorum. Kendimi, acımı düşündükçe kendim için ağlıyorum.

En çok sevdiği acıtırmış ya insanın canını. Hani dünyası, hayatı dediği varlık onu istemeden de olsa üzdüğünde kendi içi yanar ya. İşte öyle yanıyor içim. YANİ KENDİME ACIYORUM BUGÜNLERDE

Hatalı olmadığın halde onun sana sırtını dönmesi ne kötü. Gönül kırmak bir insanın bazen bütün gününü, gücünü hatta günlerini alabiliyor. Başkalarına verdiğimiz kadar bize değer verenlere de biraz zaman ayırıp onların kıymetli olduklarını hissettirmek çok mu zor?

Oysa senin bir damla gibi gördüğün ben; senin dünyanda bir deryaydım. Hani hep derdim ya sana etrafındaki güllere bakmaktan ayağının dibindeki kır çiçeğinin ne zaman farkına varacak ve ona gerektiği değeri vereceksin diye…

Ruhum belki de bu gün bir parçasını kaybettiğini fark etti artık. Aşk denilen lanetin verdiği acı aklıma tekrar düşüverdi. Gözlerin gözlerime değince sessiz çığlıklarımı duymuştun. Yaşadığım yılları lanetlemiştim bütün gücümle.

Her sabah uyandığımda bana sırt çevirmenden “bugün seni sevmeyeceğim”diyorum. Ama gözlerine baktığımda yine yenik düşüyorum sevdama. Unuttum çoktan yaşananları, gülümsemekle telafi ettim acımı. Gülüşlerim; dipsiz bir kuyu kadar derindir artık.

Ben sana ömrümü, gücümü gençliğimi, hayatımı adamıştım. Marifet mi? Hayır değil. Çok içten yaptım bunu. Çok sevdim seni. Ama keşke incinmeyecek sandığın yüreğime dokunabilseydin. Keşke…

Keşke kalabilseydim..Keşke her şey aynı kalsa değişmese güzel olan hiç bir şey...Sessizce kabuğuna çekilmek kalmasa insana...Yapabilecek bir şeyleri olsa oturup düşünüp ağlamaktan başka..

Elini uzattığında ulaşıverse sevdiği her şeye...Yüreği yanmasa derinden geceleri uykuya hoş çakal;sonra beklerim demese... Yanı başında omzuna yaslandığı insan keşke hiç gitmese yada onu gitmeye mahkum etmese....

HER HATA BİR DERS;NE HATA BİTER NE DERS!!!

SELMA BİRCAN)))))))

KİTAP İZLERİ

İnce Memed 1

Yaşar Kemal

Toroslar'dan Yükselen Bir İsyan Ağıtı: İnce Memed Yaşar Kemal'in edebi evreninin temel taşı ve şüphesiz en bilinen eseri olan "İnce Memed", ilk kez 1955'te okuyucuyla
İncelemeyi Oku

Yorumlar

Başa Dön