Seni görürdüm sevdalım,
Şehre bakan penceredeydi tebessümün,
Perdelerinde dantel,
Rüzgar alırdı saçlarını,
Seni hep düşünürdüm,
Böyle geçerdi saatleri ömrümün,
Oturup bir sessizliğin kalbine,
Şiirler yazardım sana,
Öperdim uykuya dalan gözlerinden,
Ve güller bırakırdım ellerine yüreğimden,
Dudaklarında karanfillerin dağılışına,
Kendimi verirdim gecelerden,
Baktıkça uzaklara anlaşılmazdı,
Martılar ne kadarda büyüktü yakından,
Denizler ne kadar sakin,
Bulutlar bembeyaz gecenin avcunda,
Şehir ne kadar suskun,
Ve ben özlerdim seni durmadan,
Beklerdim düş mavisi sevdalardan,
Gecelerce bu sessizlik,
Bilsen nasılda çekip götürürdü beni uykulardan,
Sabahlar puslu bir yalnızlık,
Acılarım doğuruyor beni hasrete,
Bu şehir kaldırıyor beni kaldırımlardan,
Bilsen nasılda alevleniyor yokluğuna yangınlarım,
Yağmurla gelen bütün sabahlardan,
Oysa sevdiğim,
Değişen nedir,ne değildir aşktan,
Nedir bizi gecelerce tutsak eden uzaklıktan,
Ve bu sonsuzluktan,
Nedir sevdalım,
Ne değildir aşkını bana zamansızca hatırlatan,
Gece değil,
Gündüz değil,
Senelerce uykusuz bırakan.....
KİTAP İZLERİ
Esir Şehrin İnsanları
Kemal Tahir
Kemal Tahir’in İşgal İstanbul’unda Parçalanan Bir Ruhun Portresi Bir imparatorluk çökerken geride kalanların ruhunda açılan yaraları, bir ulusun en karanlık anlarında kendi kimliğini nasıl aradığını
İncelemeyi Oku
