]
Veda zamanımız çoktan geçti...
alışkanlıklarımız yüzünden,
bir türlü dilimiz varıp söyleyemedik.
ben içimde bir umut büyüttüm hep yarınlara dair,
sen yalnızlık korkusu yaşadın gecelerde...
söyleyemedik bir türlü dilimiz varıp...
ne "git" diyebildik, ne gidebildik.
acıyı tattık ayrı geçen günlerde,
sevinci yaşadık buz gibi kavuşmalarda...
yine de diyemedik bir türlü...
sevdik, sevildik, özledik, özlendik
ama bir türlü beraber yaşamayı öğrenemedik.
benim çevremde bir sürü kadın vardı,
gözüm görmezdi hiç birini...
ve ben dönerken çevrende,
sen de beni görmedin...
zamanı çoktan geçti ayrılığın,
zamansızlıklar tüketti bu yüreği, bu bedeni.
hayret, gözümde yaş yok bunları yazarken!
oysa sel olmalıydı yanaklarımda
ve yastığım ıslanmalıydı bu son vedayla...
demek büyüyorum artık.
ne garip şeymiş büyümek!
büyüdükçe taş mı olur kalbi insanın?
eğer öyleyse ben büyümek istemiyorum...
ben yine sevmeliyim seni ve hayatı...
ayrılsak da yüreğimde durmalı sevdanın sıcağı...
bir çocukkalbiyle uğurlamalıyım seni ben,
bir çocuk gibi ağlaya ağlaya...
gecelerce seni düşünmeliyim yıldızlara bakıp,
sabahlara "sen" diye uyanmalıyım yine,
yokluğuna alışmalıyım acılarla...
ben büyümek istemiyorum!
kocaman bir bedende küçücük bir çocuk kalbim olsun hep...
ve o kalpte sevgiler...
artık gitmeliyim,
bunca zamandır söyleyemediğimiz o kelimeler dökülmeli dudaklarımdan...
hoşça kal üzümgözlüm!
yüreğinden geçen bu çocuk kalpli adamı hatırla gülümseyerek arada...
gözüne yağmur yüklü bulutlar değmesin,
benim sağanaklarım ıslatmasın seni...
hoşça kal canımınözü, kadınım...
bir gün özlersen bu çocuk kalpli adamı,
gecenin karanlığında parlayan bir yıldızla yolla selamını,
özleneceğini ve sevileceğini unutmadan,
göm yüreğinin derinliklerine sevdamı...
hoşça kal kızkulesi'nin üzümgözlü kadını...
her çöküşünde gecenin,
yanağımda iki damla yaş olacağını unutmadan
HOŞÇA KAL...
SENİ SEVİYORUM...
