Bu kez anladım!
Dudaklarının geçiş töreninde sahici sözcükler eksik
Ay ışığı biriktirmek sana yetmiyor doğru
Uzun cümleleri beceremediğinden değil
Sevmediğinden uzamasını kestirip atıyorsun kinayeli boşluklara adını
Çok feci yaralısın uçamıyorsun
Kalbinin yönlendirdiği hiçbir hayali adana
Hiçbir ihtilali dindiremiyorsun gözlerindeki
O tuhaf yalnızlığının itibar görmesini dileyen
Ve hatta çoğu kez dilenensin aşkın baş harflerini
Hiçbir şey anlamadın!
Sen neyi anlarsın ki
Kurşun geçirmez erkekliğin varken üzerinde
Islak dudakları öpmekten başka
Kalın tehditlerin daha soğumamışken
Acemi nezaketlerin anlamsız kaçıyor boşver
Yaşıyor musun?
Hangisi gerçek yaşamak?
Cansız kaldırımlara sürünen kedi gibisin sinsi ve soytarı
Kalbi alınmış ama güçlü, ayakta sanki dimdik
Ya da hangisi yaşamamak?
Uzun bir oltayla merhaba de yalnızlığıma
Yaralıyım, adasızım bazen de dumanlı
İspirtoyla öpüşürken bile şair olmak mı
O içlenmiş yalnızlıklarının sana kestiği fatura
Hey gidi günler ağır ağır yüklendiler üzerimize
Omuzlarımızın çökük durması sadece geçip gidenin hamallığı
Gurur törpülemek nafile ama yine de törpüle boş durma
Belki bir gün anlarsın…
Alican Doğar
