ÞÝÞE DE DURMAYAN HAYATLAR

Usul usul
Yanýyor toprak.
Yavaþ yavaþ bitiyor hayatlar
Sonu gelmiþ dünya da
Bihaber gidiyoruz
Bir kýyamete.     
Kimse ne olacaðýný bilmeden
Af diliyor tanrýdan
Ýnsanlar yakarýþlarýyla inletiyor
Ezan gibi yeryüzünü...

Akþamýn kýzýllýðýnda
Bir bulut çöküyor üzerimize.
Kapatýyor hayallerimizi.
Elimizde kalan son fotograf gibi
Kimsesizleþtiriyor yürekleri
Elinde mýzraðýyla
Bekleyen ölüm...

Bir hýrka gibi
Seriliyor üzerimize ölüm.
Terk edilmiþ hayatlardan
Kalan izlerle
Sakin sakin yaklaþýyoruz
Her birimiz kendi kýyametimize.

Bir gül gibi boynumuz bükük
Tutuyoruz hayatý ellerinden
Alsýn da bizi kurtarsýn diye...
Çare yok ama hiç birimize
Yalnýzlýk içimize iþlemiþ.
Ölüm desen oyunlar oynar bizimle.
Bir kuklaymýþcasýna
Her bir ipte oynatýr bir insan

Tomurcuklanýyor bir hüzün.
Usul usul yaðan kar gibi
Hayallerimizin ladesinde
Aklýmýzda kalmayanlarla birlikte
Kaybediyoruz umutlarýmýzý.

Çýplak geceler misali
Üþütüyor inceden esen bir rüzgar.
Bir söz gibi kandýðýmýz hayat
Düþürüyor bizi aðýna
Yapýlmasý imkansýz bir yap boz da
Ýnce ince eritiyor bedenlerimizi.

Gün olur kurtuluruz belki
Bir içki misali hayattan.
Þiþede durduðu gibi durmayan
Hayatlarýmýzda
Bekleriz güzel günleri.
Umudu gözleyen
Bir çift hazin gözle...