"Senin bir öykün var mý?" diye sordum.. Halbuki dünyaya gelen ve sadece üç gün yaþayan bir bebeðin bile aslýnda bir öyküsü olduðunu çoktan öðrenmiþtim..
"Herkesin kitabý yazýlmamýþ bir hayat hikayesi vardýr, kimi ödül alýr kimi sahaflarda yok olur gider ama insanlar aslýnda hangisinin daha deðerli olduðunu hep yanlýþ bilirler." dedi..
Sesi ve bakýþlarý birbirine çok benziyordu; yorgun, puslu ve kýsýk.. Yüzünün çizgileri gri beyaz sakallarýnýn altýnda gizlenmiþti ama gözlerinin kenarlarýndaki derin çizgiler çýrýlçýplak ortada kalmýþlardý..Alný doðudaki köylerde gördüðüm susuz çorak topraklar gibi þerham þerham yarýklarla doluydu..
"Kokumdan rahatsýz olmuyor musun? Ýnsanlar hep kaçarlar yanýmdan." dedi. "Evet, gerçeði konuþmak gerekirse çok kötü kokuyorsun." dediðimde "Ýþe yarýyor." cevabýný verdi gülerek. "Bazen iyi adamlar yani iyi adam olan belediye otobüsü þoförleri otobüse binmeme izin veriyor.." Devam etmesini bekledim. " Otobüs nefes alýnmayacak kadar dolu olsa da ben rahatça yolculuk yapýyorum çünkü kokum yüzünden yanýmda, etrafýmda kimse kalmýyor." dedi ve bir kahkaha patlattý. Diþlerinin beyazlýðýný ilk kez o zaman farkettim. Ýçnde bulunduðu bütün sefilliðe raðmen diþleri inci gibi beyazdý. "diþlerin" dedim, "Bu kadar çok ispirtoya, þaraba ve tütüne raðmen inci gibi." Önünde serili duran ve masa görevi yapan gazetenin üstündeki turpu iþaret etti. "Yýllar boyu sofrandaki mezen bu olursa temizler." dedi. "Bir de bulursam eðer arasýra karbonat ile ovarým." diye ekledi.
"Hayat hikayen." diye tekrar sordum.. Þarap þiþesini boðazýndan yakaladý "Sonu iyi biten hikayelerin þerefine!" dedi ve þiþeyi dudaklarýna dayadý. Gýrtlaðýndaki kemik beþ kez indi çýktý, þiþe yarýlanmýþtý. Turptan da bir diþ aldý..
"Ey kör! Bu yer bu gök bu yýldýzlar boþtur boþ.. Býrak onu bunu da gönlünü hoþ tut hoþ..Þu durmadan kurulup daðýlan evrende bir nefestir alacaðýn..O da boþtur boþ.." dedi ve bir süre sustu.. "Ömer Hayyam" dedi, "Bilir misin?". "Ne mutlu adý saný bilinmeyene, ipeklere kürklere bürünmeyene.. Anka kuþu gibi iki dünyadan geçip, bu viranede baykuþa dönmeyene." dedim. Gözbebekleri kýsa bir an ýþýldadý ve Hayyam dörtlükleri aramýzdaki kiliti tamamen açtý..
Sonra anlatmaya baþladý..
Ýstanbul'un varlýklý ailelerinden birinin tek çocuðuymuþ. Kolej okuduktan sonra ailesi tarafýndan Avrupa'ya eðitimine devam etmesi için gönderilmiþ. Ailesinin hepsi, o Avrupa'da iken bir trafik kazasýnda yok olmuþ ve tek varis olduðundan genç yaþýnda hatýrý sayýlýr bir mirasa konmuþ. Eðitimini yarýda býrakýp Ýstanbul'a dönmüþ, hiç çalýþmamýþ, hiç evlenmemiþ ve mirasý etrafýndaki hercai avane ile birlikte hýzla tüketmeye baþlamýþ. Miras oldukça yüklü olduðundan bu bohem hayata raðmen uzun süre dayanmýþ ama bir gün oturduðu daire de elinden gidince artýk bu masalýn sonu gelmiþ. Etrafýndaki avanesi mirasýn tükenmesi ile birlikte yok olmuþ..
Bütün bunlarý anlattýktan sonra yine sustu ve þarabýndan derin birkaç yudum daha aldý..
"Çalýþmayý hiç sevmezdim zaten, bu miskin hayat iyi." dedi. "Peki bir sevdiðin kadýn olmadý mý hiç?" dedim. Gözlerime bir çocuðun hayal kýrýklýðýna uðramýþ gözbebekleriyle baktý. "Paranýn çok olduðu yerde sevginin azý dahi olmaz." dedi..
Hava iyice kararmýþtý. "Dün gece mezarlýðýn dibindeki çeþmenin oluðu içinde kendime bir yatak hazýrlamýþtým, bizim mekansýz tayfasýndan biri kapmadan ben gideyim." dedi. Gözleri bir an gömleðimin cebindeki sigara paketine takýldý. Uzattýðým sigara paketini, dibinde bir kaç yudum kalan þarap þiþesini ve yarýsý diþlenmiþ turpun kalanýný artýk rengi anlaþýlmaz hale gelmiþ ceketinin cebine týkýþtýrdý. Ayaða kalkarken "Ýsmini söylemedin." dedim. Metruk mezarlýðýn içine doðru yürümeye baþlarken "Mektepli derler bana." dedi..
Gözlerim mezarlýðýn içine doðru giden toprak yolda onun görüntüsünü kaybetmek üzereyken mekteplinin sesini duydum. "Sakýn unutma evlat! Paranýn çok olduðu yerde sevginin azý dahi olmaz."

Gece bütün heybeti ile hükümdarlýðýný kurmuþtu zamana. Zaman ise insana hükümdarlýðýný sürdürüyordu..