Öðretmenliðimin ilk yýllarýna ait, unutamadýðým bir anýmý sizlerle paylaþmak istiyorum.
SEVÝNÇ GÖZYAÞLARI
Üniversiteyi bitirdikten sonra Hatay’ýn Dörtyol ilcesine Türkçe öðretmeni olarak atanmýþtým.Mesleðimi ve memleketimi çok seviyordum.Aksi halde hiçbir kuvvet beni ailemden koparýp,Anadolu’nun küçücük bir kazasýnda tek baþýma yaþamaya mecbur edemezdi.

Annem babam üzerime titrerdi.Ýtina ile onlarýn ilgisi sevgisi,þefkatiyle yetiþtim.Artýk memleketime çalýþma zamaný gelmiþti.Enerji dolu,duygulu,hassas bir genç kýzdým.Pembe hayallerle dopdoluydum.Atandýðým yere biran önce gitmek için sabýrsýzlanýyordum.

Ailem beni ,yaþlý bir teyzenin yanýna, pansiyoner olarak yerleþtirip gitti.Burasý tahtadan panjurlarý olan,her türlü konfordan uzak,basit bir odacýktý.Mutfaðý yoktu,tuvaleti yolun öbür ucundaydý.Biraz hüzünlendim.Aðlayarak ailemden ayrýldým.Artýk,kaderimle baþ baþa kalmýþtým.Ne kalacaðým yer,ne yiyeceðim yemek; Hiçbirisi sorun deðildi.Ýdeallerim önemliydi…

Okulun ilk açýldýðý günü hiç unutamam.Çocuklar gibi heyecanlýydým.Yüzlerce öðrenci, gözlerimin içine bakýyordu.Kalbim kuþ gibi çarpýyordu. Umutla bakan gözlerinden benden ne beklediklerini biliyordum.Günler birbirini kovalýyordu.Okuluma ve öðrencilerime çok alýþmýþtým. Bunun dýþýnda hiçbir þey beni ilgilendirmiyordu.Gençliðimin bütün heyecanýyla,ideallerimi gerçekleþtirmek için çýrpýnýyordum.
Ak deniz in gök gürültüsü ve fýrtýnasý meþhurdur.Gündüzleri öðrencilerime ders vermekle vakit geçiriyor;Geceler ise bir kabus oluyordu: Tahta panjurlarýn, kapaklarý rüzgarýn uðultusu ve köpek havlamalarýyla birlikte duvara çarptýkça,korkudan yüreðim aðzýma geliyor, yastýðýn altýna kafamý sokup gün ýþýmasýný bekliyordum.

Okula ilk baþladýðým günden beri öðrencilerin fakirliði dikkatimi çekmiþti.Çoðu yakýn köylerden geliyordu.Ýçim acýyordu.Okulda resim öðretmeni henüz yoktu.Gönüllü resim derslerini kabul ettim.Girmem gereken ders saatlerinden fazlasýyla çalýþýyordum.Son sýnýflara yaðlý boya sulu boya tablolar,bez üzerine çalýþmalarla, resim yapmayý sevdiriyordum.Nihayet yýl sonunda,o zamana kadar,orada alýþýlmamýþ bir yenilik yaptým.Resim sergisi açtým. Beni orada herkes resim öðretmeni olarak tanýyordu. Askeri garnizon,salonunu bize tahsis etmiþti.Bir yýl boyunca çocuklarýn ve benim el emeði göz nuru yaptýðýmýz tablolar teþhir edilecek ve açýk arttýrmayla satýþa sunulacaktý.

Nihayet beklenen gün geldi.Salon ,oldukça kalabalýktý.Fakat böyle bir þeye alýþýk olmadýklarý için hiçbiri,tablolarý satýn almaya yanaþmýyor,izleyip geçiyordu.Heyecanlý yüreðim tir tir titriyordu.Bunca emekler ve umutlar boþa mý gidecekti?.Gözlerimden akan damla damla yaþlarý kimse görmesin diye saklýyordum.Masum ve muhtaç öðrencilerimi düþünerek,mikrofona sarýlýp aðlayarak etkili bir konuþma yaptým. Biraz sonra tablolar hýzla satýlmaya baþladý.Gözlerime inanamýyordum..Masanýn üzeri paralarla doluyordu.Bu sefer sevinçten aðlamaya baþlamýþtým.

Toplanan paralarla, sýnflardan seçtiðim 140 öðrencinin ihtiyaçlarý giderilmiþti.Çok sevinçliydim.Artýk okula gelirken üþümeyecek ve ýslanmayacaklardý.Onlara faydalý olmanýn mutluluðunu duyuyordum.

Aradan yýllar geçti.Birkaç yýl önce;Rahatsýzlýðým nedeniyle,Ankara Hacettepe Hastanesindeydim.Arkamdan beyaz önlüklü bir genç bana doðru koþuyordu. Öðretmenim diye elime sarýldý.Tanýmýþtým.O öðrencilerimden biriydi.

-Öðretmenim,ne güzel duygular aþýlamýþ,ne güzel yetiþtirmiþsiniz bizleri…Çok etkilenmiþim.Sizi hiç unutamadým.Ben de fakir hastalarýmla çok ilgileniyor onlara ücretsiz bakýyorum . Dedi.
O anda hastalýðýmý unutmuþ,her yanýmý manevi bir haz sarmýþtý.Artýk hiçbir yerim aðrýmýyordu.Gözlerimden iki damla sevinç gözyaþý damladý.

Diyebilirim ki…Hayatýmýn hiçbir döneminde,o günkü kadar mutlu olmadým.