Ortaokulda türkçe öðretmenim hakkýmda çok sessiz sakin görünüyor ama içinde ne fýrtýnalar kopuyor demiþti.O zamanlar çok sinirlenmiþtim.Þimdiyse hak veriyorum ona.Ýçimde ne fýrtýnalar kopuyor ne yaðmurlar yaðýyor kimse bilmiyor ,görmüyor.Sadece size görünen o hiçbir þeyi takmayan ,eðlencesine yaþayan ‘seda’ yý görüyorsunuz.Gelgelelim ki ben duygularýmýn esiri olmuþ durumdayým þu sýralar.Koskocaman bir deniz ve denizin ortasýnda bir yelkenliyim.Duygularýmýn estiði tarafa gidiyorum..savruluyorum, bazen de karaya vuruyorum..Ama ne kendimi üzmek istiyorum ne de baþkalarýný..Olmuyor çoðu kez..Duygularýmý kontrol edemememdeki kararlýlýðým son sürat devam ediyor..Papatya falýnda hep ayný sonucu bulmak için uðraþýyorum..Olmuyor yine de.. Kalbim otonom çalýþmaya devam ediyor.. Ne söz dinliyor ne de mantýk geçiyor ona!

benim için çok deðerlisin bunu bil.. hiçbir þey diyemem ,kendimi savunamam...biliyorum ’’hiç kimse vazgeçilmez deðildir’’..