Adalet, hukuk tarafýndan gerçekleþtirilmesi gerekli deðiþmez bir ilkedir. Toplum adet ve gelenekleri, tabiatýn gereði olan adaletin gerçekleþmesine engel olmamalýdýr. Eðer adalete uygunluk, toplumda yürürlükte bulunan kanunlara, örflere yahut da fayda esasýna uygunluk olarak anlaþýlýrsa, herkes þu veya bu nedene dayanarak adaleti ihlal etmek imkanýný arayacaktýr. Oysa adalet, iyi kanunlarla fena kanunlarý, iyi örflerle fena örfleri birbirinden ayýrmak için en doðru ölçüdür.
Deðiþik ülkelerde uygulanan kanunlarýn farklýlýk arzetmesi bunlarýn fayda esasýna dayandýðýný gösterir. Oysa gerçek hukuk insan aklýnda belirir. Bu hukuk, evrensel, deðiþmez ve ebedidir. Bu hukuku tamamen deðiþtirmek imkansýzdýr, kýsmen deðiþtirmeye çalýþmaksa büyük bir suç sayýlmalýdýr. Ne halk ne senato bu hukukun gerektirdiði yükümlülüklerden bizi beri kýlamaz. Doðal hukukun yorumcusunu dýþarda deðil kendi içimizde aramalýyýz. Bu, devletten önce de vardý.
Ýnsan aklýnýn gereði olan tabii hukuk ilkeleri her zaman ve her yerde geçerli, deðiþmez prensiplerdir. Þimdi bu kýsa tanýmdan sonra sistem analizine geçebiliriz.
Bugün dünyada batý medeniyetinin türettiði bir takým güçler egemen bulunmaktadýr. Avrupa ve günümüzde Amerika bu misyonu sürdüregelmektedir. Onlar egemenliðin halka ait olduðu ve siyasi partiler rejimi de denilen Demokrasiyi yüceltmekte ve hürriyet, eþitlik gibi ilkeleri demokratik deðerler olarak sunup bunlarýn arkasýna sýðýnarak dünya üzerinde bir takým askeri müdahalelerde bulunmaktadýrlar.
Ama bir toplum, -en basit tanýmýyla iktidarýn bütün vatandaþlara ait olduðu- demokratik yapýya geçmek arzusunda ise olaðan olan bu isteðin öncelikle içerden gelmesi olurdu. Toplumlar ihtilal haklarýný kullanarak devlet yapýsýný deðiþtirebilirler ve amaçlarý uðrunda dýþardan da destek alabilirlerdi. Ama zaten demokrasiyle yönetildiði iddiasýnda olan bir devlet kalkýp da özgürlük getirmek iddiasýyla baþka bir ülkenin topraklarýna girer, halkýný öldürür, o bölgeye ordular yýðarsa neticede gelecek olan olasý demokratik düzen bile, akýllý kafalarý, gerçek niyetleri sezinlemekten alýkoyamayacaktýr. Görünüþte, hedef toplum, seçme ve seçilme özgürlüðüne kavuþmuþtur, diktatör devrilmiþ dolayýsýyla bu diktatörün yaptýðý zulme de son verilmiþtir. Amaç uðrunda algýsý kýt bazý direniþçilere ve yanlýþlýkla sivil halka da kayýplar verdirildiði ama gerçekte tamamen iyiniyetli bir þekilde -amaç demokrasiye hizmet etmek- onlarýn ülkelerine girildiði bile söylenecektir. Yani egemenliðin halkýn elinde olduðu ve devletin, toplumun tabii haklarýný korumakla yükümlü ve ödevli olduðu bir düzeni saðlamak...
Hal böyleyken gücü elinde bulunduranlarýn bütün insanlýðý bir bütün olarak gördüðünü söyleyebiliyoruz. Kendi sýnýrlarýnda yaþamayan insanlarýn özgürlüklerini bu kadar dert edindiklerine göre öyle varsaymak gerektir. Bu durumda, yeryüzünde yaþayan bütün insanlarý tek bir toplum olarak kabul etmemiz de gerekecektir. Ancak çaðýmýzda siyasi sýnýrlar henüz ortadan kalkmamýþ ve bütün ayrým ve ayrýcalýklar da zihinlerden kazýnýp atýlmamýþken, durumdan kendine vazife çýkaran bir gücün, özellikle seçilmiþ bir coðrafyaya yönelen askeri müdahalesi, büyük resme bakýldýðýnda, gerçekten de Demokrasiye mi hizmet etmiþtir? Yoksa Oligarþiye mi? Bu demokratik müdahaleden dünya birleþik topluluðu, dünya insanlýðý mý kazanmýþtýr? Yoksa küresel þirketler mi? Yani zengin sýnýf... Kamuoylarýnýn gözardý ettiði yahut da görmezden geldiði bir gerçek vardýr ki esasýnda bu kadar kan, demokrasi veya deðerleri uðrunda deðil Oligarþik yapýnýn dünya üzerindeki hükümranlýðý uðrunda dökülmektedir.
Düþünce biçimlerinde makyavelist sistemin emarelerini görüyoruz. Hedefe ulaþmak için her yol mübahtýr anlayýþýný... Onlar da demokrasiyi adalet için deðil çýkarlarý için bir araç gibi kullanýyorlar. Dünyanýn genel manzarasýna baktýðýmýzda ise birçok “ulus devlet” demokrasiyle yönetilirken, tuhaf biçimde dünyanýn oligarþiyle yönetildiðine þahit oluyoruz. Matematikte 1+1=2 ederken nasýl oluyor da demokrasi+demokrasi, oligarþiye tekabül ediyor? Bu iþte evrensel mantýða aykýrý birþeyler olduðunun þimdiye kadar farkedilmemiþ olmasý ne tuhaf? Ýþte böyle ciddi bir mantýk hatasý da yeryüzündeki adaletsizliði ve kaosu yaratýyor.
Yüzyýllardýr sömürge politikalarýný temellendirmek için kullandýklarý felsefi düþünce ve argümanlara baktýðýmýzda bunlarýn bir zincirin halkalarý gibi birbirine baðlandýðýný görüyoruz. Dediler ki, ölümden sonra hayat, insan için geçerli bir olgudur. Bu yüzden, ahlaka ve adalete uygun yaþamak zorunda olan insandýr. Devletse bu dünyada ödülünü alacak veya cezasýný çekecektir. Onun için öbür dünya olamayacaðýndan, devlet, insan için geçerli olan etik kaygýlarla baðlý deðildir. Böylelikle baþka toplumlardan çalmakta beis görmeyecek, vicdan azabý da duymayacaklardý. Ama devletin ahlak ilkeleriyle baðlý olmadýðý düþüncesi düpedüz saçmalýk ve sahtekarlýktý. Ne yani, insan birgün ölümsüzlüðe kavuþsa bu ona herþeyi yapma hakkýný verecek miydi? Ayrýca devlet dediðin, insanlardan tamamen soyutlanmýþ ayrý bir yaþam formu muydu? Onu harekete getiren toplum ya da bir takým ayrýcalýklý insan teþekkülleri deðil miydi? Onlara, kendilerine bu hakký kimin verdiði sorulduðunda ne söyleyeceklerdi? Kilise otoritesini yýkmýþ, Tanrý'yý kendilerince öldürmüþlerdi. Yine de yaðmayý açýktan açýða savunacak dürüstlüðe sahip deðildiler. Kendilerine “medeni toplum” diyorlardý. Ama cevabý da buldular. Diyeceklerdi ki; yalnýzca güçlüler ayakta kalýr. Zayýf olanlarsa dünya sahnesinden çekilmek zorundadýr. Tabiat böyle emreder. Biz yalnýzca bu buyruða riayet eden masumlarýz!
Ýþte yeryüzünün bugünkü hakimlerinin nasýl bir düþünce tarzýna sahip olduklarý apaçýk ortadadýr. Kendilerince idealize ettikleri ve evrensel bir deðer olarak sunduklarý o büyük ideal “demokrasi” bile, bambaþka bir amaca hizmet eden bir vasýta olmaktan öteye geçememektedir. Halbuki bir ideal böyle mi olur?
“Ülküler, çerçevelerini belirleyen çizgilerden yoksundur, soyuttur, rüyalarla belirir ve rüyalarý uyandýrýrlar. Bir ülkünün hayalperestlere vaadettiði tek þey, sýradýþýlýk, üst-benliktir. Asla zevk ve safa deðil; huzur bile deðil...”
Gözardý edilen husus þudur ki egemenlik insanlýðýn elinde olmalýdýr ancak bütün iradeye hükmedecek kabiliyet ancak filozoflarda, uzmanlarda vardýr. Kendi alanýnda en ileri gitmiþ pozitif ve sosyal ilimlerin mensuplarýndan oluþacak “aktif bir senato düzeni” yürütmeyi oluþturmalýdýr. Bunlar evrenin bütününe yayýlan eþit ve adil bir yarýþma neticesinde kendiliklerinden senatoya dahil olmaya hak kazanacaklardýr. Bu yüzden eðitim-öðretim konusu en baþtan ele alýnmalý, bütün zamanlara ve mekanlara hitap edecek þekilde bir sistem kurulmalý ve herkese eþit þartlarda okumak imkaný yaratýlmalýdýr. Yasama organýný ise insanlýk oylamayla belirleyecektir. Bu kurul, her insanda varolan evrensel aklý sistemleþtirecek, bütünüyle ortaya koyup ilkeleri belirleyecek, onu su yüzüne çýkaracak, insanlýk ruhunun kendisinde þekil bulacaðý bir organdýr. Belirlenen evrensel ilkeler ilk etapta devletler için bile küçük bir ideal dünya modeli olarak uygulanabilir ve uygulanmalýdýr da! Devletler, kendilerini cennetin harikulade bir köþesine dönüþtürebilir ve dünyaya da ahlakilik penceresinden bakabilirler. Bu sistemde mahalli görünüþlere saygý esastýr ama hakiki gaye, insanlýðý, iyiniyetli, sürekli ve yaratýcý bir üretkenliðe zorlamaktýr.
Velhasýl, dünyaya düzen getirmek isteyen; yeryüzünde bile adalet rüzgarýnýn serinliðini duyumsamak isteyen insanlýk, kendi kaderini kendi eline almalýdýr. Ýnsanlar kadar devletler de evrensel ve ahlaki deðerlerle baðlýdýr. Kendimizi ve yazgýmýzý eli silahlý kabadayýlarýn, kendilerini her nasýlsa üstün bulduklarý için diðerlerinin ölmesi gerektiðini düþünen delilerin veya sermayedarlarýn tahakkümüne býrakamayýz. Ýnsanlýk, evrensel bir mahkeme önünde kendini yargýlayabilmeli; hepimizi kapsayan temel yasalar dünya meclisine sunulmalý; insan ýrkýnýn geleceði sorunu, yeryüzünün en büyük beyinlerinin oluþturduðu tarafsýz bir senato huzurunda tartýþýlmalýdýr. Bu senato, kendi alanýnda en derin ilim ve bilim adamlarýndan oluþacak, geleceðin dünyasý ve genel iyilik için projeler üretecek etkin bir kuruldur. Beyinlerin ittifaký, insan ýrkýnýn potansiyelini bugüne deðin hiç olmadýðý kadar ortaya koyacak ve hem evrenin hem insanýn gizemlerini bir bir ortaya dökecektir. Evrendeki herþey dirlik ve birliðin soyut bir temsili gibiyken dünyamýzdaki baþýbozukluk, vahþet, cehalet ve kaos mantýki temelden bütünüyle yoksundur. Böylesine özel bir türün egemen olduðu bu dünyanýn, nasýl olur da böyle yaralý ve ucube bir görüntüsü olur, akýl almýyor!
(Devamý gelecek)...