Sen öldürdün o mandalina aðacýný. Uzak ýþýklarýn aydýnlattýðý parlak bir kayaya yaslanmýþ o aðacý. Senden tek arzusu meyvelerine uzanmandý oysa. Ne vardý sana ihtiyacý, ne de sendin ilacý. Zaten sen yokken de vardý ezelden. Ama þimdi kendin gibi kuruttuklarýnla kalmýþ, bir kuru dal sen varsýn.

Konuþuyorsun tepeme dikilmiþ, bakýyorsun topraðýma kurumuþ, ama duymuyorsun mezardaki ne konuþmuþ... Her gün buraya geliþin. Biliyorum piþmanlýktan. Avucundaki kuru mandalina kabuklarýný, kokusunu çektikten sonra içine, býrakýþýn üzerime, biliyorum arayýþtan. Bir kuru dalsýn, ne kadar çeksen de içine yaþamý, biliyorsun yaþatamýyorsun.

Anýmsa bak, þu yanýmdaki kayaya zýplamaya çalýþtýðýn günü. O güzel dolunayýn biraz ilerdeki dereyle karýþýp bana aktýðý günü. Susuzluktan solmuþ o gözlerinin meyvelerime baktýðý günü. Bir görmemiþin gözleriyle uzandýðýn o günler çoktan dün oldu. Ama iþte bak deðiþen yýllara raðmen nasýl da deðiþmiyor gözlerin.

Býrak artýk her gece gelip gizli gizli mezarýma bakmayý. Görmüyor musun, birazdan ay batacak güneþ çýkacak. Bak þu yandaki kayaya. Nasýl da tam ortasý çatlamýþ. Hâlâ görmüyor musun, anýmsa o ilk gün ýsýrýp hoyratça fýrlattýðýn meyvemi. Bak oraya, bak o hiç göremediðin çekirdeðimden ben yine çýkýyorum.