ÖLÜM

Ölüm her duygunun kýsýlmasý,sönmesiyse,deliksiz ve düþsüz bir uykuya benzer bir uyku ise ne eþsiz bir kazançtýr ölmek!.....Ayrýlmak zamaný geldi artýk, yolumuza gidelim:Ben ölmeye, sizler de yaþamaya. Hangisi daha iyi? Tanrý'dan baþka hiç kimse bilemez bunu.

Sokrates'in ''Savunma''sýndan

Ölümle yaþam arasýnda ne tür iliþki var?Ölüm, yaþamýn anlamsýzlýðýnýn güçlü bir saðlamasý mýdýr? Karþýsýnda her þeyin ''hiç''leþtiði tek gerçeklik midir?Yoksa kocaman bir ''hiç''in en geniþ açýlýmý ya da ''hiç'' olanýn ''var olana'' dönüþmesi midir? Bu sorularý yanýtlama çabasý, týbbýn ölüme yaklaþtýðý ''organizmanýn iþlevlerini ve hücrelerin canlýlýðýný yitirmesi'' gibi teknik bir bakýþýn ötesine geçmeyi zorunlu kýlmýþtýr,insanlýðý.

Ölüm ve yaþam mutlu bir birliktelik sunar; ölümü onaylamak yaþamýn olanaklarýnýn farkýna varmaktýr. Yaþama canlýlýk katan oksijen gibi her ana sinen ölümü fark etmek, þu açýdan önemlidir: Geçen her an ölümdür;baþlangýçlar sondur. Ölüm ise belki bir baþlangýç, belki bir hiç oluþ, belki sonsuz bir dinginliktir.Ancak hangi açýdan yaklaþýlýrsa yaklaþýlsýn onun yaþamla iç içeliðidir onu her daim düþündüren, sorgulatan.Yaþama iliþkin ne varsa;her türden ihtiras, baþarý, tutku,mutluluk ya da güç tüm ihtiþamýyla kendini göklere çýkarýrken, ölüm tüm bunlarý alçakgönüllükle, tebessümle karþýlar ve sahteliði aydýnlatýrken, yok oluþun asliliðini ve asilliðini gösterir. Bu nedenle baþý kuma gömmeden, yeryüzüne anlam veren bu dünyevi gözle hesapsýz-kaçamaksýz bakýþmak, onu ''tanýmak'' gerekir. Ölüme ters yönde koþan maratoncu insanoðlu arada bir duraksayýp, soluklanýp þunu sormalýdýr: ''Nereye?,Neden?'' Ölüm yaþarken kendisini hatýrlamayanlara, ''hayýr'' diyenlere þöyle seslenir: ''Beni reddettiðin için kör kalacak, yaþadýðýný fark etmeyeceksin. Seni zerrecik hazlara mahkum kýlýyorum;yaþamýn tam da içindeyken ona yabancý kalacaksýn sonsuza dek!Görmek istemediðin, görmekten kaçýndýðýn pek çok þey, ölüme yaklaþtýkça bir kýymýk gibi gözbebeklerine batacak hem de tüm keskinliðiyle...''

Ölümü aðýrbaþlýlýkla ''tanýyanlar'' kendilerini ölümsüz kýlmýþlardýr çoðu kez. Yaþama sýký sýký sarýlanlar zaten ölmüþ olanlardýr. Ýnsan, yaþama tapmakla aðýr ruhsal bedeller ödemek zorundadýr.Köþe bucak yaþamsal tat alma arayýþý peydahlandýkça insanýn payýna yoksunluk ve ufalanma düþtü. Ýnsan, yaþarken derin bir ölüm uykusuna yatmadýkça bu yoksunluk ve ufalanmanýn gaflet uykusundan uyanabilecek mi?
S.Deniz HAMUTCUOÐLU