Esintinin son kýrýntýlarýyla beslendi ruhu
Bedeninin hüznü yarým,
Kýrýlgan bacaklarý ürkek.
Yokluðun içindeki kalpsizliðe susamýþ bu kadýn,
Kýzýl günahý uzattý erkeðe…
O ne yüce bir andý ki, þehvet:
Aralamýþtý bacaklarýný kýsýr çölün ortasýnda.

Kederli baþ yýðýldý kar gibi omzuna,
Ýç çekiþleri konuþtu sessizliðin…
Ve bir gölge çöktü hayallerine.
Geçmiþinde akan sularý hatýrladý,
Kuraklýktan sular akýtmanýn peþinde…

Defalarca ellenmiþ bedenine inat,
Erden kalbini çýkardý koynundan.
Kaderin aðzý açýk kalmýþ izlerken;
Akýl rafa kaldýrmýþtý kendini, utanç sürgünde…
Hikâyen… Diye sordu kadýn, göðsünde bir tutam umut.
Henüz öðrenememiþti hikâyesiz hayatlarýn oluþunu.
Adamýn varlýðý, kadýnýn çöle düþen gözyaþlarý gibi silik,
Kadýnýn yaþayýþý soluktu kahpe dizelerdeki…

Gelmiþle geçmiþ arasýndaki bu zamansýzlýk
Çekildi kabuðuna…
Sonra… Bir rüzgâr esti ve silindi yaþanmýþlýk
“kumlarýn üstünde horlayan”